Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)
- Автор на темата Saladin
- Време на започнување
Поезија...лавиринти...и катакомби...
Царство на мирната осаменост...
Ти не можеш таму Душо..
Но можеш да донесеш стих,
тежок, болен и тих,
кој ќе се испее сам во себе,
залог за нашиот мир...
Поезија...лавиринти....и катакомби...
Моето вечно царство...
Ти не можеш таму Душо...
Но можеш да донесеш цвеќе,
восочно, бело со мирис на свеќа,
може ќе ми се допадне....
Царство на мирната осаменост...
Ти не можеш таму Душо..
Но можеш да донесеш стих,
тежок, болен и тих,
кој ќе се испее сам во себе,
залог за нашиот мир...
Поезија...лавиринти....и катакомби...
Моето вечно царство...
Ти не можеш таму Душо...
Но можеш да донесеш цвеќе,
восочно, бело со мирис на свеќа,
може ќе ми се допадне....
Поезија, лавиринти, катакомби, можеби на оние седумте заспани во Ефес, можеби нашите одамна закопани, само те молам не крши го сонот пред кој ме испраќаш во ноќта и после кој ме дочекуваш во денот, не ќе можеш да го составиш и на колена да паднеш, остани во мојот дом во кој не се бришат така лесно спомените наши, во кој те нагостив со мојот неискажан свет и се заљубив во твојот, не буди го ѕверот во мене кој го заспа со твојата предаденост и усни понежни од ветрот со кои ме воздигна од пепелта железен и вечен,
моја најголема слабост,
во твоите раце истечена.
моја најголема слабост,
во твоите раце истечена.
Се навикнавме да се прикрадуваме еден на друг во сонот, ко развигор на летно фустанче. Со сенките запознаени, со душите соединети. Одамна паднаа маските... Веќе ги познаваш сите мои ангели и демони... Ја познавам длабочината на твоите стравови, жестината на гладта, немоќта на жедта...
И секогаш кога ќе ти се приближам за чекор повеќе, завршува едно мое Јас и почнува друго.
И секогаш кога ќе ми се отвориш за чекор повеќе, завршува едно твое Јас и почнува некое друго.
Те чувствувам во тишината,
Ме чувствуваш во спокојот.
Мирно спиј.
Лицето ти е топло и спокојно.
Сѐ што имам во себе, сѐ што чувствувам, сега е и дел од тебе.
И секогаш кога ќе ти се приближам за чекор повеќе, завршува едно мое Јас и почнува друго.
И секогаш кога ќе ми се отвориш за чекор повеќе, завршува едно твое Јас и почнува некое друго.
Те чувствувам во тишината,
Ме чувствуваш во спокојот.
Мирно спиј.
Лицето ти е топло и спокојно.
Сѐ што имам во себе, сѐ што чувствувам, сега е и дел од тебе.
Ехх.. таа пролетна вечер таа вечер во кој за момент се смени се, кога моето срце се растрепери кога почнав да љубам без смисла дали постои утрешниот ден, бевме важни само јас и ти и нашата клупа... а денес, денес љубов моја јас се вратив на старото место на нашата клупа, така сам без тебе, но со спомените од тебе и сеуште го памтам нашиот прв бакнеш, нашата прва прегратка, колку ли само времето брзо минува а спомените остануваат свежи сеуште болат ... ахх колку би сакал да те сретнам повторно таму, но ти ме остави љубов замина без поздрав, а јас, јас умрев без да починам.... Те сакам! Збогум