Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)
- Автор на темата Saladin
- Време на започнување
Убаво пее Пабло Алборан што и ти толку многу го сакаш: „Ти си крадец на мојата кожа“. Ми го смени сиот свет. Боите одеднаш добија поинаков изглед, симфонијата на мојот живот стана поведра, танцот на моето срце побрз....
Ќе ме сакаш засекогаш?
И кога ова,сега ќе биде некогаш?
И кога ова,сега ќе биде некогаш?
Пробав да се навратам на поезијата што престанав да ја пишувам после тебе. Tаа ме правеше среќна некогаш. Ниту еден стих, реков. Но ги отклучив зараснатите бразди засадени со плевел само за да не остават трага. Иако пробав да се правам дека те заборавам, секогаш завршуваш во моите растреперени дланки. Го слушам звукот на капките одалеку. Удираат по железните синџири на времето. Мрачното небо го покрева алармот. А скршената рака повторно почнува да ме заболува. Бура се ближи. А дождот како отворен споменар почнува да истура. Почнувам да се смеам. Гласно,на сиот глас. Од страв и сеќавања. Ти секогаш си мирисот пред да заврне. А бурата и хаосот што таа го носи со себе е сето што останува после. Неа јa чувствувам како удар од камшик. Полека доаѓа, силно заболува и остава црвенило на душата која била пргава и непослушна зошто некогаш љубела. Нема проблем, си велам. Се навикнав. Болката сега ме прави недопирлива. Јас сум болка. Свикнав на неа.
Ќе разговараме за тоа, ако тоа тебе те прави помалку тажен. Зошто никогаш и не сакав да си, ниту те помнам како таков. Можеш да ми кажеш колку подмолна станав и како ја уништив сета наша среќна приказна иако беше кратка. Како ги превртив по стопати во глава сите наши караници во примирје само да уживам повеќе во тебе. Сите книги - за кориците на твоите рамена. Сета смеа - за серозни погледи во тишина и страв дека можам да те изгубам.
Сфаќам, созреав пораснав од тогаш. А тоа повеќе ме боли. Повеќе од сe’. Не патам по пласебото за мојата душа. Туку за нешто што неправедно ми е одземено.
И не, не ми го скрши ти срцето. Ниту било кое цвеќе што мириса на тебе. Животот ми ги скрши крилата, а тебе те остави високо на небото. За да можам само да те гледам но не и да ти се приклучам во летот.Да чмаам во кафезот-живот, со скршени крила и сиот тој поглед во небесата, птиците и металните бои на облаците. Знаев како да летам еднаш. Знаев и да дишам со полни гради, еднаш. Знаев да се наквасам низ облаците но вешто да ги избегнам. Да да. И тоа беше еднаш. Знаев да ја мирисам среќата на дождот пред да заврне. Сега само пафтам со крилцата како да некогаш ќе пролетам. О, кутра душо дали ќе знаеш да леташ одкако ќе ги напуштиш металните зандани? Дали ќе се сетиш на танцот на крилата?
Немам зборови со кои можам да го опишам чекањето на нешто што никогаш нема да се повтори. Никогаш. Јас ќе ја исушам денешната бура. Ќе ја стегнам силно главата во перницата за она што боли и вика низ моите очи немо и проклето да замолкне во ноќта. Барем накратко. Барем до утре. Утре се’ ќе е поинаку. Повторно ќе ја возвраќам насмевката на светот околу мене криејќи ја под здолништето засушената кал од под моите колена која секоја вечер ме треснува од земја и ја валка мојата перница.
А утревечер, уште една бура се подготвува. Потворно клучот ќе се заврти во клучалката полна со нафрлена непрокопсана рѓа. Ова не е списка на нова јас со кревка резолуција. Само за да почувствувам маченичка љубов.
И љубов ќе бидеш.
Единствена.
Засекогаш.
Ќе разговараме за тоа, ако тоа тебе те прави помалку тажен. Зошто никогаш и не сакав да си, ниту те помнам како таков. Можеш да ми кажеш колку подмолна станав и како ја уништив сета наша среќна приказна иако беше кратка. Како ги превртив по стопати во глава сите наши караници во примирје само да уживам повеќе во тебе. Сите книги - за кориците на твоите рамена. Сета смеа - за серозни погледи во тишина и страв дека можам да те изгубам.
Сфаќам, созреав пораснав од тогаш. А тоа повеќе ме боли. Повеќе од сe’. Не патам по пласебото за мојата душа. Туку за нешто што неправедно ми е одземено.
И не, не ми го скрши ти срцето. Ниту било кое цвеќе што мириса на тебе. Животот ми ги скрши крилата, а тебе те остави високо на небото. За да можам само да те гледам но не и да ти се приклучам во летот.Да чмаам во кафезот-живот, со скршени крила и сиот тој поглед во небесата, птиците и металните бои на облаците. Знаев како да летам еднаш. Знаев и да дишам со полни гради, еднаш. Знаев да се наквасам низ облаците но вешто да ги избегнам. Да да. И тоа беше еднаш. Знаев да ја мирисам среќата на дождот пред да заврне. Сега само пафтам со крилцата како да некогаш ќе пролетам. О, кутра душо дали ќе знаеш да леташ одкако ќе ги напуштиш металните зандани? Дали ќе се сетиш на танцот на крилата?
Немам зборови со кои можам да го опишам чекањето на нешто што никогаш нема да се повтори. Никогаш. Јас ќе ја исушам денешната бура. Ќе ја стегнам силно главата во перницата за она што боли и вика низ моите очи немо и проклето да замолкне во ноќта. Барем накратко. Барем до утре. Утре се’ ќе е поинаку. Повторно ќе ја возвраќам насмевката на светот околу мене криејќи ја под здолништето засушената кал од под моите колена која секоја вечер ме треснува од земја и ја валка мојата перница.
А утревечер, уште една бура се подготвува. Потворно клучот ќе се заврти во клучалката полна со нафрлена непрокопсана рѓа. Ова не е списка на нова јас со кревка резолуција. Само за да почувствувам маченичка љубов.
И љубов ќе бидеш.
Единствена.
Засекогаш.
Јас сум таква.Сега сфатив.Јас и ти сме различни светови.Страста е страст,принципите се принципи.Твојот свет е премногу луксуз за мене.Велиш не е твоја вина ,сите девојки трчаат по тебе,но потсети се сите трчаат по ниските цени.Јас не припаѓам во твојот свет,а ти намлаку припаѓаш во мојот.Јас и ти не сме еден за друг затоа што јас сум девојка за еден дечко а ти си дечко на сиот женски род!
П.С посветено за тој што најмногу ќе се пронајди откако ќе прочита .....а има само еден таков тука на форумов СРЕЌНО
П.С посветено за тој што најмногу ќе се пронајди откако ќе прочита .....а има само еден таков тука на форумов СРЕЌНО
Љубовта е чувство кое неможе да одлучи ниту место,време,настан каде што може да се изроди..Љубовта е таква кое што може да не контролира нас а не ние неа. Таа не суди каков е оној што го сакаме дали сме исти или не, дали си одговараме или не, таа е чувство кое е помоќно од нас.
Кажав се,ама ти остана и глув и нем на моите зборови.Твојата рамнодушност ме изненади.
Сакам да ти кажам дека и многу го правеле истото што и ти сега-не одговарале на пораки, биле мудри во советите, ме кривеле дека сакам многу внимание, итн.
Од мене ќе ја извлечеле искреноста, за да се почувствувам непотребно искористена по нивните задоволувања на егото...
Ништо не си измислил, ти само повторуваш. Доволно долго ме лажеле искрено, за да сега препознавам какво е лажењето. Но , сега свесно ти го дозволувам тоа до момент кога умот ќе рече умните попуштаат, а телото ќе забрани движење во радиус од 2 метра. И повторно нема да бидеш прв на кој му се случува тоа...
Имај позитивна, убава, најпрекрасна вечер без мене...
Од мене ќе ја извлечеле искреноста, за да се почувствувам непотребно искористена по нивните задоволувања на егото...
Ништо не си измислил, ти само повторуваш. Доволно долго ме лажеле искрено, за да сега препознавам какво е лажењето. Но , сега свесно ти го дозволувам тоа до момент кога умот ќе рече умните попуштаат, а телото ќе забрани движење во радиус од 2 метра. И повторно нема да бидеш прв на кој му се случува тоа...
Имај позитивна, убава, најпрекрасна вечер без мене...
За тебе е само мое понижување пред тебе, а за мене е само љубов, една несреќна љубов. И понижувањето е љубов но во една насока...
Едно знај, ако за тебе е ова понижување за друг некогаш ќе биде благослов... Ќе се сетиш , верувај, само тогаш кога нема да размислуваш за себе....
Едно знај, ако за тебе е ова понижување за друг некогаш ќе биде благослов... Ќе се сетиш , верувај, само тогаш кога нема да размислуваш за себе....
