Личен дневник

[TheQueen]

Драго дневниче,
ја љубам пролетта. И тоа многу. Ја сметам за почеток на летото.
Февруари е грд месец. Исто и октомври. А и ноември не го обожувам многу.
Но мај е еден од најубавите месеци. Како само фактот дека е мај да ме прави среќна. Интересна работа тоа.

Можно ли е човек толку да мрази друг човек што дури му посакува да умре?
Ова не можам да го разберам.
Како им успева на луѓето да кажат „умри“?
Колку и некого да мразам, колку и да ми има згрешено и не го поднесувам, никогаш, ама баш никогаш не би можела да му посакам да умре.
Грдо е.

Многу фино. Ај, со здравје.

 

[Lena]

Некој ми рече погледај околу доста си насочена кон себе.
А јас им реков,читајте го Јунг па разберете.

 

[Lena]

Денов ми почна фантастично.
Вчера си го спремив точакот за денес фино да одам на работа со него,да не брзам сабајлечки.Станав утрово мотивирана и насмеана,си реков ќе биде супер денов.
Стигам на работа со точакот, сакам да го заклучам гледам клучот сум го заборавила дома.
Влегувам внатре го прашувам портирот дали може да го внесам да го оставам во ходник или некој магацин ако има,вика:
Оооо жал ми е,забрането е.
Германски СеЉак си реков во себе.Законот му е А и Ш.
Што да правам,си го земав точакот и назад дома.Не можам да го оставам ќе ми го украдат.
Го оставив точакот дома,викам сега ме мрзи да одам пак со точак на работа,ќе одам со трамвај.Одам на станица барам новчаникот да земам пари за да извадам карта,ми останал во другата ташна.ДОМА.
Ај пак назад.
Стигам пак на работа после саат време,портирот ми се смешка глупаво и ми
вика:Извини законот е таков.
Аха да,сигурно во ред е,
а во себе си мислам СеЉак,со големо Љ.
На работа ни еден договор не направив.Браво Лена си реков,ова е дефинитивно твој ден.
И како шлаг на тортата на пауза,одам да извадам кафе од автомат така изнервирана,се враќам накај биро и ете ти го него пред мене.И незнам како можам да бидам таква хаотична понекогаш,
во рака го држам кафето,телефонот,новчаникот и картата за да влезам.Да го избегнам неговиот поглед сакав да го вклучам тел.демек гледам нешто и ми се истура кафето пред него.
Чистачката од позади ја прати ситуацијата и ми довикува,ете ти крпа,позади во количката за чистење.
Збунето ниту количката ја видов ниту неа ја разбрав што сака од мене.
А тој демек не гледа,само си помина покрај мене.Му ја олеснив ситуацијата да не мора да се сокрива како што прави секогаш кога ќе налетаме еден на друг.И го најде моментот и денот кога да ми изникне пред очи.
Крпата во рака,исчистив и се забив пред екран до фајронт,без да кажам еден збор.
Ужасен ден.

 

[Mystique]

Панично те барав низ форумов, првин почнав во категоријата Љубов ...но по некое времем сфатив дека си во општи муабети а јас сакајќи да ти зборувам за љубов те барам таму...ах главо главо, доста си во зимски сон...разбудисе.
Се мислев, се мислев и сфатив дека не се сакам себеси доволно. Барав јас некому да ја подарам својата љубов, јас бев таа што навалував, чекај застани, дозволи да те сакам.
Толку многу се бев опседнала во тоа да ја излијам љубовта што ја имам во себе, што заборавив дека јас сум жедна за таа напивка.
Се одлучив, од утре ќе почнам да се освојувам самата себеси, повторно да се заљубам во секоја своја карактеристика, во секоја точка од своето тело, и да се заљубам во секоја своја емоција.
Срам да ми е што се забаталив знаејќи дека треба да се негувам.
Бев премногу загајлена за тоа што чувствува некој за мене, и колку е тоа силно. Ме сака? Му се допаѓам? Ме мисли? Со се поголема доза од тие мисли јас ја намалував љубовта кон себе. Се смалував....
Повеќе не!!!
Не од утре, од сега, од овој момент додека ја куцам изминатава буква јас ќе почнам да се запознавам себеси. Многу работи пропуштив и на многу работи не обрнав внимание,ги запоставив сите мои таленти за уметноста и за музиката а знаев дека тие се храна за мојата душа.
Брзам и додека не е доцна ќе почнам да ги исправам неправдите кои си ги нанесов на себе.

 

[Lena]

Во ред.Го прифаќам она што ми се случува.Така е како е,и нема да се борам против тоа.
Најверојатно не сум ја обработила кармата.Нека ме однесе патов каде треба да ме однесе.
Но,едно нешто никогаш нема да дозволам.
Да останам да лежам во длабочините каде сеуште сум изгубена.Ветувам,дека ќе излезам на површината.Како знам и умеам.
Премногу го сакам животот и неговата розева страна да би останала заробена во темнината.
Не ми е тоа филмот.А до тогаш,нека се случува.И додека стојам во рушевините,верувам и се надевам дека ќе дојде денот кога повторно ќе почнам да градам,поставувајќи го темелот со љубов.

 

[Aleksis]

Би пишувала до утре за тоа како се чувствувам. Или пак можам тоа да го доловам со еден збор: изгубена.
Изгубена сум во мислите, во минатото, во спомените, во сеќавањата болни и убави, и се прашувам кога тоа ќе заврши. Се прашувам кога ќе престанат истите сонови што ги сонувам секоја вечер, кога ќе престанат да доаѓаат познати мириси кои ме враќаат назад, кога ќе запре се' за да конечно се ослободам од ова неубаво чувство. Се плашам дека никогаш нема да престане... Од тоа најмногу се плашам.
И понекогаш ми доаѓа мислата да се вратам назад, но зарем ќе биде исто како порано?
А ако продолжам напред, зарем ќе ми биде поубаво?
Ме убиваат ваквите мисли, и чувствувам дека неможам да ја искористам шансата за избор. Минатото се потпрело врз сегашноста како мртво тело на џин. Ќе бидам ли храбра, ќе имам ли моќ да создадам ново минато или ќе живеам како зомби?
Времето ќе покаже. А јас станав толку нетрпелива...

 

[Lena]

Хеј дневник.
Долго не сум ти пишала.Се случуваат многу нови работи,а всушност ништо ново.
Следниот месец ќе ги давам првите часови по јога (не знам како ќе го изведам тоа со мојата несигурност и нешто слично на социјална фобија)во една мала група.Ќе биде интересно.
Викендов кој доаѓа ќе го поминам во ашрам.Мхм..што ли ме очекува таму??
Соочување со сопствените стравови и дефицити,викенд без месо,кафе,цигари и долго спиење.Станување со изгрев на сонцето,беспрекорна дисциплина и заспивање со заодот на сонцето..all day long.Two days.
Ќе издржам,тоа го сакав нели?
На работа..е ок.
Одам,бркам работа,си ги одмарам очите од него и правам договори.Не се зближувам со луѓето кои работат таму пошто никој всушност не ме интересира посебно.Само тој.А тој е некоја друга необична нераскажана приказна.Или можеби само мислам така.
Ќе видиме како ќе се развиваат работите,нека биде како треба да биде.

 

[МалиСашко]

Дневниче...
Сакам да бидам здраворазумен во врска со новата кола. Да не биде како секогаш да си ја засакам и да не можам да ја продадам после...
Нека ме посоветува некој

 

[TheQueen]

Здраво бе дневниче! Жив ли си?
Морам да чкртнам по нешто овде once in a while.

Да ти се пофалам како на братучед(к-15 циганка), имам голем напредок - веќе не мавам тројки на погрешен кош.
По некоја Марфи логика секоја топка фрлена во погрешен кош (од невнимание или глупавост) сигурно влегува во кошот.
Сфатив дека живот без мандарини и портокали постои. А си мислев дека ми дојде крајот и нема да го дочекам летото.

Денес ја имав честа да не одам на училиште(болна сум). Интересно било сепак. Мајка ми ги прогласи моите кошаркарски шорцеви за виновници за мојата настинка. Мислам дека ќе ги сокрие некаде. Ќе ги најдам.
Едвај чекам да дојде летото. Знам, звучам како второодделенец. Ама сакам. Дури си пишувам листа на забавни нешта што ќе ги правам за време на распустот. Како во второ. Всушност, не баш така. За второодделенскиот сурат да биде комплетен треба да почнам да си замислувам како ќе го кажам на учителката детето што ме нервира.

Изгледа се заљубив...малку. А другарките изгледа приметија па сега ме прашуваат во кое момче сум заљубена, дали е од овде, бла бла...
Туку, ќе престанам овде на оваа тема.

Струмицава врие од сељаци. На секои 100 метра има по некој што со прстите сочно, но брзо си вади телесни течности од носот. Па после со некоја специјална техника на замавнување со раката ги фрла течностите на земја. Потоа си ја брише раката од палтото.

Доста толку, доволно глупости изнатропав. Сега љубезно ќе му ја шмугнам од овде.

 

[violetmoon]

И немам нешто убаво за кажување.
Сонцето надвор грее,ама јас не го чувствувам.Не допира до мене топлината негова.
И кога се заживува,расцветува и добива боја,јас се кршам,нешто во мене овенува,го губи животот.
Пробувам да сум силна,ама на моменти потклекнувам,не успевам колку и да сакам.
На работа вака уште потешко е.Доаѓаат среќни,насмеани и јас одвај лепам лажна насмевка на лицево,која
ја снемува веднаш штом ќе се свртат кон вратата.Не ми се зборува,ни пак ми се смее,никој не сакам до мене.
Единствено присутен е празниот поглед,тагата и по некоја солза која се тркала по лицево.Така барем малку ми олеснува на душата.
И ќе помине нели,мора да помине.
Само како што ноќта се приближува,станува потешко,јас се предавам тогаш.
Ама знам и дека пак ќе дојдат сребрени ноќи а овие црните ќе останат како сенка во минатото.