Не би филозофирала многу и не би гњавела со веќе излитени фрази,ќе напишам само дека...(можеби звучи како клише од некој ефтин роман,но who cares)..
дека ми е драго што верував во своите соништа,што не така често го следев разумот туку навистина срцето.Понекогаш и не разбирав зошто и како,но го правев она што чувствував(а не што мислев дека е правилно),колку и да изгледаше лудо сето тоа,и не згрешив.
Колку и да мислев дека грешам се лажев.Само мислев.
Конечно го најдов сонцето кое не заоѓа,уште звукот ми фали..
А реков,нема да филозофирам.
дека ми е драго што верував во своите соништа,што не така често го следев разумот туку навистина срцето.Понекогаш и не разбирав зошто и како,но го правев она што чувствував(а не што мислев дека е правилно),колку и да изгледаше лудо сето тоа,и не згрешив.
Колку и да мислев дека грешам се лажев.Само мислев.
Конечно го најдов сонцето кое не заоѓа,уште звукот ми фали..
А реков,нема да филозофирам.