Личен дневник еднаш почнав кога бев помал ама немав време да го пишам. А и да пишиш ќе мислиш можиш да го дочуваш во тајност?
Sent from my 5010X using Tapatalk
Sent from my 5010X using Tapatalk
Личен дневник
- Автор на темата JaMi
- Време на започнување
Ранета ѕверка повлечена во својата пештера, ги лиже раните и чека да зараснат.
Таа сум.
Толку пати скршена и повторно составена.
Знам да стиснам заби и да не дозволам никој да види што се случува во мене. Болката е само моја, не би било фер да вовлекувам други во неа. Или се научив да верувам само на себе и својата сила...
Не е важно. Не ми треба признание дека сум јака, зошто најмногу научив од борбите што ги изгубив. Колку повеќе борби што влечат на дното, толку посилна светлина кога се издигнувам горе.
А кога сама ќе дофатам зрак не може никој да ми го земе.
Таа сум.
Толку пати скршена и повторно составена.
Знам да стиснам заби и да не дозволам никој да види што се случува во мене. Болката е само моја, не би било фер да вовлекувам други во неа. Или се научив да верувам само на себе и својата сила...
Не е важно. Не ми треба признание дека сум јака, зошто најмногу научив од борбите што ги изгубив. Колку повеќе борби што влечат на дното, толку посилна светлина кога се издигнувам горе.
А кога сама ќе дофатам зрак не може никој да ми го земе.
Еден ден ќе сфатиме дека не е се во наши раце и дека сите лудачки напори да задржиме нешто, се само реакција на фрустрацијата, која не ни дозволува да размислиме и да го пронајдеме во нас она што навистина ни е потребно. Зошто полесно е да одиме по некој зацртан редослед отколку да ја извлечеме од нас (не)пријатната вистина дека на нешто му дошол крајот.
Тогаш кога ќе сфатиме дека цел тој концепт на борба и трчање по среќата е погрешен и не изморува, тогаш сме подготвени да се препуштиме на ситниците кои не исполнуваат.
Првото кафе, кратка порака што ќе те насмее, телефонски повик, опуштен разговор со пријателка, искрена и силна прегратка....
Всушност тоа е среќа, тоа е она за што не мора да трчаме, само да бидеме присутни и да се препуштиме.
Тогаш кога ќе сфатиме дека цел тој концепт на борба и трчање по среќата е погрешен и не изморува, тогаш сме подготвени да се препуштиме на ситниците кои не исполнуваат.
Првото кафе, кратка порака што ќе те насмее, телефонски повик, опуштен разговор со пријателка, искрена и силна прегратка....
Всушност тоа е среќа, тоа е она за што не мора да трчаме, само да бидеме присутни и да се препуштиме.
Самите си ги поставуваме ѕидовите на умот во своето постоење, толку проѕирност и светлина, а одлучуваме да бидеме заклучени во себе иако универзумот функционира совршено и слободно во својата несовршеност, патетично е да кажеш дека си човек и да се искупуваш во нелогичноста на своето постоење, не постојат граници, само попатни станици за тие кои не припаѓаат никому, со слаби раце не се освојува вечноста.
Се рушам повторно.
Се рушам како песочна фигура, се распаѓам, како кога дете ќе си поигра и ќе ја турне со ногата, и се тоа низ игра, со насмевка. Зрно по зрно чувствата се ронат но не престануваат да се зголемуваат, а ветрот ми ги фрла во очи и пече, проклето пече.
Останува само дел од мене да постои, оној кој пркоси, како фасада за љубопитните. Болат погледите во душава откриена, разголена пред светот, оживеана за повторно да умре. И боли, боли секој нареден пат, се посилно. Боли осаменоста, а љубовта уште повеќе. И она чувство на неприпаѓање никаде, никому, никогаш....
Се восхитувам на болката, толку е постојана.
Телото живо, а скаменета душа, над која го завршуваат својот лет птиците грабливки. Се ежам од крикот, барајќи ја во себе последната солза, да го покрене пулсирачкото бранување во вениве, да ја почувствувам крвта како удира во ѕидовите. Да ми вдахне надеж за услишување на молитвите за спокој, за патоказ кон мирот во душата.
Се рушам како песочна фигура, се распаѓам, како кога дете ќе си поигра и ќе ја турне со ногата, и се тоа низ игра, со насмевка. Зрно по зрно чувствата се ронат но не престануваат да се зголемуваат, а ветрот ми ги фрла во очи и пече, проклето пече.
Останува само дел од мене да постои, оној кој пркоси, како фасада за љубопитните. Болат погледите во душава откриена, разголена пред светот, оживеана за повторно да умре. И боли, боли секој нареден пат, се посилно. Боли осаменоста, а љубовта уште повеќе. И она чувство на неприпаѓање никаде, никому, никогаш....
Се восхитувам на болката, толку е постојана.
Телото живо, а скаменета душа, над која го завршуваат својот лет птиците грабливки. Се ежам од крикот, барајќи ја во себе последната солза, да го покрене пулсирачкото бранување во вениве, да ја почувствувам крвта како удира во ѕидовите. Да ми вдахне надеж за услишување на молитвите за спокој, за патоказ кон мирот во душата.
Глупа си се роди.
Глупа ќе си останеш.
Глупа ќе си умреш.
Ако ми е, ко сум глупа.
Глупа ќе си останеш.
Глупа ќе си умреш.
Ако ми е, ко сум глупа.
Седиме со една другарка, праиме муабет, ме прашува што се случило со тебе во последниве 6 месеци, и` викам - живот.
И смрт. Ако одиме во подлабока конотација.
И смрт. Ако одиме во подлабока конотација.
Последна промена:
Veke nikade i nikomu ne pripagjam.Ne pripagjam ni na sebesi.Kompletno oddeluvanje na duhot i teloto.
Ni taga ni sreka, nit mislenje ni plan.
Ni zelba ili potreba. Se vo edna ramna linija slichna na linijata na ekg na mrtovec. Gledam se i se jasno mi e.Ne se nerviram na chovekovata glupost nitu se voodushevuvam na briljatnosta na umot. Nemam posakuvanja nitu ochekuvanja. Dali ziveam?
Ni taga ni sreka, nit mislenje ni plan.
Ni zelba ili potreba. Se vo edna ramna linija slichna na linijata na ekg na mrtovec. Gledam se i se jasno mi e.Ne se nerviram na chovekovata glupost nitu se voodushevuvam na briljatnosta na umot. Nemam posakuvanja nitu ochekuvanja. Dali ziveam?
Последна промена:
Денов е посебен за мене ... долго време го чекав да дојде овој ден, и конечно дојде 
Нека ми е со среќа, официјално директорка
Нека ми е со среќа, официјално директорка
Се изморив од лажни насмевки, од ладни прегратки и празни погледи.
Се изморив од драми, лаги и критики.
Се изморив од паѓање и станување.
Се изморив од "се е во ред" и "се ќе биде во ред".
Се изморив од обиди и од чекање.
Се изморив од молчење.
Се изморив и од мојата толеранција и смиреност налик мртвило.
Се изморив од драми, лаги и критики.
Се изморив од паѓање и станување.
Се изморив од "се е во ред" и "се ќе биде во ред".
Се изморив од обиди и од чекање.
Се изморив од молчење.
Се изморив и од мојата толеранција и смиреност налик мртвило.