Прочитав коментар кој викаше„А ако испаднат прости и грди“ како може човек така да гледа на сопствено дете?
Па ви процветува цел живот бре луѓе кога ќе ги погледнете тие мали слаки очиња и знаете дека се дел од вас, дека во нив е ваш ген.
Од секогаш сум сакал да имам деца. Ми се чини тоа ми беше единствената голема цел во животот. Да имам семејство - нешто што никогаш претходно сум го немал, и да имам деца, кои ќе имаат се‘ што јас сум немал.
Кога ми се роди син ми пред една година и 2 месеци јас се расплакав од радост. Најубавиот ден во животот ми беше токму тој. Кога го видов од далеку.
А кога ми дозволија да го имам во раце. Ми се чини тогаш се изгубив. Страв ми беше да ја помрднам раката. Беше толку нежно и „кршливо“ во мои раце што, два три месеци после тоа мене ми беше страв да го држам во раце.
Ама секој момент со него ми беше уживање.
Прочитав тука финансиски причини, прочитав и за станувањето, неспиењето.
Не знаете колку е убаво кога знаете дека станувате сабајле за наработа и знаете зошто сте станале. Доаѓате дома и знаете дека некој ве чека. Легнувате да спиете и до ваш дишка малечко детенце.
Нема... нема поубаво нешто од тоа да имаш свои деца...
Еве за некој ден ме чека истата работа како ред 1 година со ќеркичката, и толку сум возбуден и среќен, може да се забележе од ова што сега го изнапишав.
Имајте деца луѓе, зошто не можете да најдете нешто на светов што ќе ве исполнува повеќе. Сите што мислат обратно се во тешка заблуда.