Вие користите застарен прелистувач. Може да не ви бидат убаво прикажани овој или други сајтови. Треба да го надградите вашиот или да користите алтернативен прелистувач.
нит се срамам, нит ми е гајле, ако ми се плаче си плачам па кој сака нека гледа и нека слуша...
прв пат во основно се расплакав пошто мислев дека ми го украл некој ранецот за да сватиме после 1 саат (кога ја викнаа сестра ми да ме смири и кога ме пуштија да си одам дома) дека сум го заборавила да го земам воопшто тој ден! и после тоа се отвори дизната и за се си плачам до ден денес
Се утепав од плачење бидејки моја најдобра другарка се отпиша од школо и ми беше премногу жал бидејки нема повеке да и го гледам нејзиното лице и да и го слушам нејзиниот глас.. Ми фали многууу и искрено до сега од кога се отпиша од школово дали трипати ја имам видено а помина веке едно полугодие
Ретко плачам,ама кога плачам се оставам онака од плачење.Најчесто,нејќам да сум сама И не ми е срам,зошто да ми е срам? Уффф,ме заболе искрено..Нема некој што нема плачено,без разлика дали е тоа во јавност или не.Зависи,не секогаш ги задржувам емоциите во себе,иако тоа е многу подобро на некој начин
Освен на гробишта, на ниедно друго место. Не би му го пружила на никој задоволството да ме гледа пропадната. И било каква емоција да е не ја покажувам секаде и пред секого. И искрено ме нервираат ,,лигуши,, шо се отвараат пред секого.