Јас да... Сега се потсетив колку голема плачка сум. Плачев во соблекувална кога изгубивме многу битна утакмица кога тренирав кошарка, до душа пола тим плачевме, на тие што ни беше до тимот и до утакмицата, плачев, многу лачев кога се разделив од дечко ми во Америка, плачев на школо кога бев 2ра средно и дечко ми ми кажа да сум се мувала со друг на мојот роденден како би докажале дека јас и он не сме заедно (затоа што идевме тајно ) и најдобриот другар ме тешеше и не виде професорката по Математика и ме пушти да си одам дома Уффф мислам дека има уште многу плачки ама ај наредна прилика Инаку не плачам за се и сешто, да се разбереме... Ова се тие слаби моменти во мојот живот во кои сум плачела на јавно место, инаку обично сама си плачам, по дома и не покаѓувам емоции многу многу, се праам цврста иако понекогаш и не сум :