Дома си плачам многу често, знам да си бидам многу емотивна.
Воопшто не се срамам, затоа што после се чувствувам многу посмирено и препоредено.
Пред 2/3 недели ми се случи да не можам да се исконтролирам.
Во тој момент најмалку можев да внимавам каде се наоѓам и кој има на тоа место.
Се враќав од едно место, бев многу повредена, тажна и разочарана.
Едноставно не можев да се контролирам, солзите сами си течеа, ми навираа од очите.
Воопшто не ми беше гајле кој ме гледа, затоа што болката беше поголема од срамот.
Плачев и одев по улица т.е. се враќав дома, поминав и покрај автобуската, имаше многу луѓе - сите се ѕвереа во мене, ама тоа е тоа.
Воопшто не се срамам, затоа што после се чувствувам многу посмирено и препоредено.
Пред 2/3 недели ми се случи да не можам да се исконтролирам.
Во тој момент најмалку можев да внимавам каде се наоѓам и кој има на тоа место.
Се враќав од едно место, бев многу повредена, тажна и разочарана.
Едноставно не можев да се контролирам, солзите сами си течеа, ми навираа од очите.
Воопшто не ми беше гајле кој ме гледа, затоа што болката беше поголема од срамот.
Плачев и одев по улица т.е. се враќав дома, поминав и покрај автобуската, имаше многу луѓе - сите се ѕвереа во мене, ама тоа е тоа.