Но крајните факти говорат и дека социјалистичкото уредување на Југославија не издржа и колабира.
Истовремено, сево ова што го зборуваш е ОК, но е толку типично за социјалзимот, и доброделата што тој ги нудеше „на голем план“. А што е со индивидуалната слобода, креативноста, желбата за напредок?
Тие речиси и да не можеа да дојдат до израз, затоа што, нели, социјализмот на сите им дава еднакво, и тоа треба да е доволно за сите (независно што ти лично си мислела за тоа, па и ако ти пречело дека соседот твој дреме дома, додека ти „рмбариш“, а ги има истите бенефиции како тебе).
Човекот е најсреќен кога лично ќе го достигне тоа што го посакувал, и кога сиот негов потенцијал ќе излезе на виделина. Во едно такво „застарено“ уредување тоа не беше можно.
