“Знаеш пријателе, јас навистина ја сакав. Мислам, ја сакав. Вистински, лудо и без размислувања. Ми беше единствена. Моја тајна,најголема. Во животов бев со многу, но секогаш само нејзе ја носев во срцето. Најмногу ми требаше, а ете… Токму нејзе ѝ нанесував најмногу болка. Не можев да го прифатам фактот дека сакам некого, па ја бркав од себе. Постојано ѝ се враќав, а всушност бегав од нејзе. Во еден момент ќе ѝ покажев дека ја сакам, а во следниот ќе ѝ докажев какво ѓубре сум. И најлошо од се, кога ќе се вратев, таа секогаш беше тука. А, сега…
- А, сега што? Ја преболи?
-Не! Има мигови кога ќе ја заборавам за момент, тогаш кога со алкохолот го губам последниот дел од мене.
-Па, зошто сега не појдеш кај нејзе и да ѝ кажеш се?
- Ех, гледаш… Успеав во тоа што го барав. Си замина од мене. Сега кога ќе се вратам, веќе ја нема. Велат дека љуби друг, знам дека тоа не е вистина. Но,…
- Тогаш појди кај нејзе- Не можам
- Зошто?
Го вклучи разумот. Сфати дека, сепак сум големо ѓубре и дека никогаш нема да можам да ја сакам. да ја сакам, онака, класично. не можам да бидам тука за нејзе, а секогаш ќе очекувам таа да биде тука за мене. Не можам, кога ќе ѝ биде најтешко, да дојдам и да ја прегрнам, иако знам дека таа би го сторила тоа за мене.
- Тебе е невозможно да те разбере човек!
- Ех пријателе, знам… Тоа често го слушам. Само една личност ми кажа дека ме разбира.
- Која?
- Па, таа, пријателе…”