'Велат дека голем е оној кој простува. Но, јас не простувам. Јас не сум доволно голем, ниту моето срце е доволно јако за да поднесе иста болка два пати. Моето срце не дава две шанси. Тоа не сака да биде скршено два пати од исти луѓе. Не простува грешки и не прифаќа никакви изговори. Кога пукне-пукне. И наречете ме себичен, дајте ми било каков збор во тој стил, но јас учам на животните лекции и се штитам себе. Одамна сум научил дека луѓето се зли, дека во оние во кој најмногу веруваш тие најмногу ќе те повредат, а не вредат сите онолку колку што мислиш. Затоа сега го носам овој оклоп и добро ми е. Не, не се жалам, се жалат другите околу мене.''
Кога многу те сака доволно е малку за да ја направиш среќна. Кога правиш многу значи не те сака.
Нема никогаш да знаеш. Ти нема никогаш да знаеш колку чини и колку не трае време кое се пропуштило. Кога погледнувам на назад, гледам многу луѓе. Многу места. Многу нешта кои нешто значеле. И кои денес ги нема. Ова мое лице останува од нас. Само толку. И никогаш немав ништо друго.
Ќе бидам таква за сите. Ти требаше одговор? Ти треба вистината? Имаш право глумам сурова, силна. Наивна сум, недорасната, непоправлив романтичар, безнадежен илузионист. И јас имам соништа, и мојата душа плаче за искреност, разбирање, доверба, раце за да ме гушнат, рамо за да ми даде потпора. Но, нема.