Таква сум јас. Променлива. Менувам расположенија неброени пати во деноноќието. Затоа имам само многу малце блиски луѓе. Па кој нормален би можел да ме трпи? Ама ако, баш е супер тоа, ме радува. Останатите ми се глупави секако. И како тетка на клупа пред зграда сред лето, ги оговарам. И им се потсмевам. И променлива сум и злобна. Вистинско ѓубре. И додека плачам, и додека носам штикли, останувам на своето. И да ми се скрши едната штикла, и да одам како шатка, и да ми е непознат патот, и да се сопнам од камен, пак останувам горда.