Постојат две правила за успех во животот:
1. Не кажувај се што знаеш
2.
1. Не кажувај се што знаеш
2.
Омилени цитати (со наведен автор)
- Автор на темата Libra
- Време на започнување
- “I think you still love me, but we can’t escape the fact that I’m not enough for you. I knew this was going to happen. So I’m not blaming you for falling in love with another woman. I’m not angry, either. I should be, but I’m not. I just feel pain. A lot of pain. I thought I could imagine how much this would hurt, but I was wrong.”
- “Sometimes when I look at you, I feel I'm gazing at a distant star. It's dazzling, but the light is from tens of thousands of years ago.Maybe the star doesn't even exist any more. Yet sometimes that light seems more real to me than anything.”
- “here she is, all mine, trying her best to give me all she can. How could I ever hurt her? But I didn’t understand then. That I could hurt somebody so badly she would never recover. That a person can, just by living, damage another human being beyond repair.”
- “’For a while" is a phrase whose length can't be measured.At least by the person who's waiting.”
- “I was always attracted not by some quantifiable, external beauty, but by something deep down, something absolute. Just as some people have a secret love for rainstorms, earthquakes, or blackouts, I liked that certain undefinable something directed my way by members of the opposite sex. For want of a better word, call it magnetism. Like it or not, it’s a kind of power that snares people and reels them in.”
Јас не сум совршена.Јас не можам да бидам совршена.Јас не сакам да бидам совршена.Јас сум си јас. Сакам внимание, но преголемо внимание ми ги кине крилјата. А птицата без свои крилја, е осудена на смрт. Јас сум чувствителна, јас сум голема, јас сум искрена, проклето искрена. Јас сум мекуш, а тоа им годи на сите останати. И ме вртат, ме превртуваат и засенуваат.
А јас, јас се губам и сè заборавам. Секогаш гледам за доброто на другите, што е крајно невнимателно од моја страна. Се задушувам во сопствената продирачка прашина.Не можам да се променам, не сакам да ги променам ни луѓето околу мене. Само сакам тие да ме прифатат за тоа што сум, а не за тоа што сакаат да бидам. Тие ме ставаат на некој викторијански пиедестал, очекуваат премногу од мене, а притоа добиваат многу малку. Не можам да одам по туѓи стапки, не може ни другите да очекуваат да правам нешто или да играм како што тие свират. На тој начин јас би била човек кој е изгубен во просторот, далечен од секого, отиден во свемирот, некој туѓ.
А јас, јас се губам и сè заборавам. Секогаш гледам за доброто на другите, што е крајно невнимателно од моја страна. Се задушувам во сопствената продирачка прашина.Не можам да се променам, не сакам да ги променам ни луѓето околу мене. Само сакам тие да ме прифатат за тоа што сум, а не за тоа што сакаат да бидам. Тие ме ставаат на некој викторијански пиедестал, очекуваат премногу од мене, а притоа добиваат многу малку. Не можам да одам по туѓи стапки, не може ни другите да очекуваат да правам нешто или да играм како што тие свират. На тој начин јас би била човек кој е изгубен во просторот, далечен од секого, отиден во свемирот, некој туѓ.
Болката ги менува луѓето, затоа не ги повредувај ако не сакаш да се променат.
Никој не ги знае моите болки, моите моменти кога сум посакала да исчезнам од овој свет, кога сум била, кога во ноќите ги проколнував деновите што ми се поминати во солзи кога сум посакувала да бидам среќна и да бидат среќни оние околу мене. Деновите кога сум чекала да се појави сонцето а тогаш се појавуваа само темни облаци над мене никој незнае што и колку силно сум посакувала некои работи. Никој освен јас...
Во овие очи кои те љубат и покрај сé имаше живот. Среќни мигови кои се случуваа. Среќни мигови кои требаше да се случат. Места, пријатели, изгрејсонца, денови, зајдисонца, ноќи. Некои нови утра некаде.
Кога седиш дома,затворен во твојата соба, кога мечтаеш по личноста која ја сакаш со цело свое срце. Тагуваш бидејќи љубовта не ти е возвратена. Ах тоа тешко чувство, чувство на осаменост. Колку повеќе се трудиш да го заборавиш, толку повеќе ти доаѓа во мисливе. Едноставно таа личност неможеш да ја преболиш, да ја заборавиш. Се бориш со себе, сакаш да ја заборавиш, а проклето ја сакаш. Си мислиш дека нема никогаш да ја имаш но, сепак во тебе постои мала надеж. Срцето ти е скршено, боли. Солзи ти паѓаат од очите. Во еден миг пробаш се` да заборавиш и да исчезнеш од светот само за кратко. Неможеш повеќе да ја издржиш болката на твоето срце, се мачиш. Пробаш да се насмееш но, не ти прилега. Не е таа вистинската насмевка ,како порано што си се смеел. Ах таа пуста болка, која сакаш да ја избегнеш. Ти и` велиш дека ја сакаш, а таа ти се потсмева, се подбива со тебе, те понижува и омаловажува. Не верува во твојата искрена љубов која и` ја изразуваш...Taa те мрази..
Во овие очи кои те љубат и покрај сé имаше живот. Среќни мигови кои се случуваа. Среќни мигови кои требаше да се случат. Места, пријатели, изгрејсонца, денови, зајдисонца, ноќи. Некои нови утра некаде.
Кога седиш дома,затворен во твојата соба, кога мечтаеш по личноста која ја сакаш со цело свое срце. Тагуваш бидејќи љубовта не ти е возвратена. Ах тоа тешко чувство, чувство на осаменост. Колку повеќе се трудиш да го заборавиш, толку повеќе ти доаѓа во мисливе. Едноставно таа личност неможеш да ја преболиш, да ја заборавиш. Се бориш со себе, сакаш да ја заборавиш, а проклето ја сакаш. Си мислиш дека нема никогаш да ја имаш но, сепак во тебе постои мала надеж. Срцето ти е скршено, боли. Солзи ти паѓаат од очите. Во еден миг пробаш се` да заборавиш и да исчезнеш од светот само за кратко. Неможеш повеќе да ја издржиш болката на твоето срце, се мачиш. Пробаш да се насмееш но, не ти прилега. Не е таа вистинската насмевка ,како порано што си се смеел. Ах таа пуста болка, која сакаш да ја избегнеш. Ти и` велиш дека ја сакаш, а таа ти се потсмева, се подбива со тебе, те понижува и омаловажува. Не верува во твојата искрена љубов која и` ја изразуваш...Taa те мрази..
