Blues/soul mixtape +2CELLOS за добра ноќ, ама сон не ме фаќа... Се потсетив на оној пат кога седевме кај тебе на тој каучот каде заспав еднаш. И сега мозоков ќе си прави риплеј до сабајле.
Личен дневник
- Автор на темата JaMi
- Време на започнување
Здраво дневник.
Зошто да биде едноставно кога може да биде комплицирано?
Оваа реченица од што е толку присутна на секој начин во мојот живот, веќе досадна ми стана.
Чао дневник.
Зошто да биде едноставно кога може да биде комплицирано?
Оваа реченица од што е толку присутна на секој начин во мојот живот, веќе досадна ми стана.
Чао дневник.
Ноќ на премотување на филмот наназад и наназад се до некои бледи слики и тонови и секоја сцена детално се анализира во мојата глава.
Знаеш дневнику пробувам да си ја пронајдам грешката,а знам дека ја има зошто овој филм е далеку од совршен,сценариото утнато,ликовите бетер,се на се
кога ќе собереш уште од старт било јасно кај е крајот и каков е....но неочекувано во еден момент се случува чуден пресврт кој не е во планот,случаен лик влетува(иако не верувам во случајности само да знаеш),и некако добива интересен но комплициран заплет приказната а тој станува главна улога во неа.
Да,со или без моја дозвола тој лик зазеде едно место кое не беше негово а сепак како за него создадено и чувано од самиот почеток,како тој да бил кариката која недостигала цело време...чудно е да...и пак ќе кажам во случајности не верувам,не постојат.
Има нешто повеќе во сето ова,само не знам што понатака и како ...расплет ќе има ли некаков и каков би бил...уствари и не сум сигурна дали го сакам тој дел,ај нека остане засега вака...huh damn director.
Ајт доста е веќе,време е за спиење.
Знаеш дневнику пробувам да си ја пронајдам грешката,а знам дека ја има зошто овој филм е далеку од совршен,сценариото утнато,ликовите бетер,се на се
кога ќе собереш уште од старт било јасно кај е крајот и каков е....но неочекувано во еден момент се случува чуден пресврт кој не е во планот,случаен лик влетува(иако не верувам во случајности само да знаеш),и некако добива интересен но комплициран заплет приказната а тој станува главна улога во неа.
Да,со или без моја дозвола тој лик зазеде едно место кое не беше негово а сепак како за него создадено и чувано од самиот почеток,како тој да бил кариката која недостигала цело време...чудно е да...и пак ќе кажам во случајности не верувам,не постојат.
Има нешто повеќе во сето ова,само не знам што понатака и како ...расплет ќе има ли некаков и каков би бил...уствари и не сум сигурна дали го сакам тој дел,ај нека остане засега вака...huh damn director.
Ајт доста е веќе,време е за спиење.
Дали некогаш си се чувствувал како да имаш во тебе една вреќа полна со зборови а незнаеш како да ги склопиш и да ги изустиш за да бидеш правилно сфатен? Еј драги дневнику е тоа е моментот на расеаност, или е моментот на несватливост- не сум се одлучила уште. Знаеш секогаш пробувам да начекам прав момент во се, да не настојувам со мои проблеми или моја психа или мои прашања со подпрашања. Да, сум малце љубопитна по природа, иако порано сметав дека е во ред да си прашуваш , сега повеќе мислам дека е да почекаш да ти кажат.
Последна промена:
Драг дневиче,
сакам да ти се исповедам и да ти кажам дека овој период не ми е премногу бел,туку обоен во црно. (Но како што реков во црното секогаш има по малку и бело)
Испратив на оној свет една многу драга личност од пошироката фамилија.Болка и грутка во душата која полека поминува.
Ме теши фактот дека таа личност си ја спаси душата од подолго страдање,но сепак не е лесна помислата кога ја нема физичата присутност,но верувам и сум сигурна дека енергијата на душата секогаш ќе биде присутна со мене.
Читам на форумчево дека повеќето ме номинирале за најкреативна и најпозитивна личност,да тоа сум јас! Креативноста е секој ден присутна во мојот приватен живот а позитивноста повторно се бори со негативноста и испливува на површина и повторно сум јас Јас.
Сепак драг дневниче сакам да напоменам дека сум среќна,задоволна и благодарна што живеам во едно нормално семејство кое ми пружа поддршка и љубов постојано.
сакам да ти се исповедам и да ти кажам дека овој период не ми е премногу бел,туку обоен во црно. (Но како што реков во црното секогаш има по малку и бело)
Испратив на оној свет една многу драга личност од пошироката фамилија.Болка и грутка во душата која полека поминува.
Ме теши фактот дека таа личност си ја спаси душата од подолго страдање,но сепак не е лесна помислата кога ја нема физичата присутност,но верувам и сум сигурна дека енергијата на душата секогаш ќе биде присутна со мене.
Читам на форумчево дека повеќето ме номинирале за најкреативна и најпозитивна личност,да тоа сум јас! Креативноста е секој ден присутна во мојот приватен живот а позитивноста повторно се бори со негативноста и испливува на површина и повторно сум јас Јас.
Сепак драг дневниче сакам да напоменам дека сум среќна,задоволна и благодарна што живеам во едно нормално семејство кое ми пружа поддршка и љубов постојано.
Уморна сум дневнику...
На крајот на оваа година јас се чувствувам толку емоционално исцрпенa и испразнета. Снемувам сили веќе во борбата сама со себе,односно борбата меѓу разумот и она другото по кое секогаш се водев.Секој нов ден ми е потежок од претходниот, се што правам е механички, без желба, без никакво уживање во истото.
Кога станав ваква, јас која секогаш сум го сакала животот, луѓето,која се радував и наоѓав задоволство во секоја една ситница што не била ни значајна, јас која и во најбезизлезните ситуации сум била оптимист а сега сум станала тотален опозит на тоа.
Пред некој ден и една блиска особа во мојот живот ми рече-многу си сменета,претходно беше многу поинаква,си станала најголем песимист,ништо не те радува веќе,во секоја една убавина ти ја бараш негативната страна.....реков знам,јас убавина веќе поодамна никаде не гледам...само причината за тоа никој не ја знаете.. си помислив во себе...само јас.
На крајот на оваа година јас се чувствувам толку емоционално исцрпенa и испразнета. Снемувам сили веќе во борбата сама со себе,односно борбата меѓу разумот и она другото по кое секогаш се водев.Секој нов ден ми е потежок од претходниот, се што правам е механички, без желба, без никакво уживање во истото.
Кога станав ваква, јас која секогаш сум го сакала животот, луѓето,која се радував и наоѓав задоволство во секоја една ситница што не била ни значајна, јас која и во најбезизлезните ситуации сум била оптимист а сега сум станала тотален опозит на тоа.
Пред некој ден и една блиска особа во мојот живот ми рече-многу си сменета,претходно беше многу поинаква,си станала најголем песимист,ништо не те радува веќе,во секоја една убавина ти ја бараш негативната страна.....реков знам,јас убавина веќе поодамна никаде не гледам...само причината за тоа никој не ја знаете.. си помислив во себе...само јас.
Последна промена:
здраво дневнику...знам одамна ме нема...
но што е тоа е бев таму и се вратив...видов кој ме цени како личност кој не
и оној кој се надевав дека е до мене сега го нема никаде...незнам каде е...немам никаков контат со таа личност....
би сакал да пише некаде да каже барем нешто...знам дека нема да го прочита ова ноту пак ќе ја интересира сето ова...
мал збор за многу сеќавања.....поздрав...
но што е тоа е бев таму и се вратив...видов кој ме цени како личност кој не
и оној кој се надевав дека е до мене сега го нема никаде...незнам каде е...немам никаков контат со таа личност....
би сакал да пише некаде да каже барем нешто...знам дека нема да го прочита ова ноту пак ќе ја интересира сето ова...
мал збор за многу сеќавања.....поздрав...
Дали секој предизвик го буди во мене она борбеливото?
Ја составив сложувалката од 1000 делчиња.Горда сум на себе,не дека е нешто што не може секој да го постигне...Ништо посебно. Но приказнава беше следната..
Бев навечер да купам некои намирници за дома.И случајно ми падна сложувалката во раце и еден добар миксер.Ја гледав сложувалката и си мислев..Да ја купам???
1000 делови и плус шарена нема шанси да ја составам.Боље миксерот да го земам,секако немам.(А коштаа исто).
Предизвик...помислив во себе.Ова ќе ми биде личен предизвик да ја составам.
Ја купув и некое задоволство ме обзема.
Ја орворив дома и шок добив.1000 делчиња растурени по соба.Не знаев каде да почнам.И почнав.Малку по малку доби форма..се живцирав што не можам да најдам делче,па ќе најдев друго..сфатив дека само мора да продолжам..Ќе најдев едно делче и со него 10 други..Ја правев вкупно околу три дена..и ја заборавив.Стоеше на мојата подлога за јога недовршена.Неколку дена ја немав пипнато.Тоа ме доведе да размислам зошто не ја довршувм.Сфатив дека сите работи ми остануваат недовршени.Се што почнувам останува на пола.Се во животов,било што да е.Секогаш нови почетоци,нови школи,нови работни места,нови луѓе..Ништо не завршувам до крај..А крајот го кради делото...Реков ќе ја завршам..И ќе бидам горда на себе за совладаниот предизвик.И вечерва ја завршив.
Тоа ми даде идеја дека можеби сите работи кои ги правам треба да ги гледам како предизвик...и да ги завршувам,колку и да не сакам.Да не оставам ништо отворено,ништо недовршено.
Новата година се ближи,време е за нови цели и нови предизвици.
Најголемиот предизвик е,завршување на започнатото.Добар избор направив.Миксерот ќе чека..Можеби во некоја следна прилика.
Ја составив сложувалката од 1000 делчиња.Горда сум на себе,не дека е нешто што не може секој да го постигне...Ништо посебно. Но приказнава беше следната..
Бев навечер да купам некои намирници за дома.И случајно ми падна сложувалката во раце и еден добар миксер.Ја гледав сложувалката и си мислев..Да ја купам???
1000 делови и плус шарена нема шанси да ја составам.Боље миксерот да го земам,секако немам.(А коштаа исто).
Предизвик...помислив во себе.Ова ќе ми биде личен предизвик да ја составам.
Ја купув и некое задоволство ме обзема.
Ја орворив дома и шок добив.1000 делчиња растурени по соба.Не знаев каде да почнам.И почнав.Малку по малку доби форма..се живцирав што не можам да најдам делче,па ќе најдев друго..сфатив дека само мора да продолжам..Ќе најдев едно делче и со него 10 други..Ја правев вкупно околу три дена..и ја заборавив.Стоеше на мојата подлога за јога недовршена.Неколку дена ја немав пипнато.Тоа ме доведе да размислам зошто не ја довршувм.Сфатив дека сите работи ми остануваат недовршени.Се што почнувам останува на пола.Се во животов,било што да е.Секогаш нови почетоци,нови школи,нови работни места,нови луѓе..Ништо не завршувам до крај..А крајот го кради делото...Реков ќе ја завршам..И ќе бидам горда на себе за совладаниот предизвик.И вечерва ја завршив.
Тоа ми даде идеја дека можеби сите работи кои ги правам треба да ги гледам како предизвик...и да ги завршувам,колку и да не сакам.Да не оставам ништо отворено,ништо недовршено.
Новата година се ближи,време е за нови цели и нови предизвици.
Најголемиот предизвик е,завршување на започнатото.Добар избор направив.Миксерот ќе чека..Можеби во некоја следна прилика.
Последна промена:
Еве ме на старото добро место.
Убав ден со убави случувања.
Дожделив и прекрасен.За промена нема да пишувам за сите негативности,за изминатиот без врска период и за бедовите кои ме тепаа..Било поминало.
Имам потреба да го задржам убавото во себе.Сите насмевки и средби кои ме пратеа низ денов.Утрото започнато со неизбежната дискусија со малиот,прав филозоф е,дождот кој ситно капеше на шофершајбната во 10 до 8 и син ми како се губи во школскиот двор со ранецот поголем од него измеѓу толпата на весели деца.Уживам да ја гледам таа сцена.Секое утро.
Откаченото смеење со Маријана мојата нова колешка и дискусиите со клиентите.
Моите глупави шеги на моја сметка и насмевките на колегите..
Неговата силуета и темниот строг поглед некаде во далечината далеку од мене...
Сакам да му се заблагодарам.Што засвети како ѕвезда некогаш пред некое време...што ми ја врати убавината..не мојата..Онаа на животот.
Постои некое неразбирливо разбирање без зборови меѓу нас.Незнам што е,а и неморам да знам.Како беше онаа песната...Има нека тајна веза за све љубе за све нас..
Ах да..И заљубена сум повторно како и секогаш
Овојпат во животот.
Убав ден со убави случувања.
Дожделив и прекрасен.За промена нема да пишувам за сите негативности,за изминатиот без врска период и за бедовите кои ме тепаа..Било поминало.
Имам потреба да го задржам убавото во себе.Сите насмевки и средби кои ме пратеа низ денов.Утрото започнато со неизбежната дискусија со малиот,прав филозоф е,дождот кој ситно капеше на шофершајбната во 10 до 8 и син ми како се губи во школскиот двор со ранецот поголем од него измеѓу толпата на весели деца.Уживам да ја гледам таа сцена.Секое утро.
Откаченото смеење со Маријана мојата нова колешка и дискусиите со клиентите.
Моите глупави шеги на моја сметка и насмевките на колегите..
Неговата силуета и темниот строг поглед некаде во далечината далеку од мене...
Сакам да му се заблагодарам.Што засвети како ѕвезда некогаш пред некое време...што ми ја врати убавината..не мојата..Онаа на животот.
Постои некое неразбирливо разбирање без зборови меѓу нас.Незнам што е,а и неморам да знам.Како беше онаа песната...Има нека тајна веза за све љубе за све нас..
Ах да..И заљубена сум повторно како и секогаш
Овојпат во животот.
Старите легенди велат дека вечерва на полноќ се отвора небото и дека се појавувал Бог,се замислувало желба и таа желба се исполнувала...
Верувам во Бога..Ќе чекам вечерва,не да замислам нешто туку да се заблагодарам само.Лично.Да му кажам дека сум среќна што го имам сето она што го имам.Што секогаш е со мене и не ме напушта ни во најголемата невоља.
Што ми го даде најголемото богатство на светов моето синче.
И што се уште живеам..Што ми го покажа животот од еден сосем друг незгоден агол,што ме направи посилна и поцврста него што некогаш бев...
И што се уште верувам дека можам да го променат светот,што се надевам дека ќе бидам за некого ангелот спасител како сите оние ангели кои ми светеа мене како ѕвезди,што можам и способна сум да љубам,така безусловно и слободно..
Да му заблагодарам за сите луѓе кои ме пратеа и сеуште ме пратат на патот..
Ќе го отворам срцето и ќе му го подарам..А потоа можеби во сонот ќе го видам и него,тој што ми го одзема здивот...
Можеби сето ова звучи патетично,но благодарна сум.
А желба..Само една..Да ми остане срцето отворено да можам целиот свет да го сокријам во него..
Верувам во Бога..Ќе чекам вечерва,не да замислам нешто туку да се заблагодарам само.Лично.Да му кажам дека сум среќна што го имам сето она што го имам.Што секогаш е со мене и не ме напушта ни во најголемата невоља.
Што ми го даде најголемото богатство на светов моето синче.
И што се уште живеам..Што ми го покажа животот од еден сосем друг незгоден агол,што ме направи посилна и поцврста него што некогаш бев...
И што се уште верувам дека можам да го променат светот,што се надевам дека ќе бидам за некого ангелот спасител како сите оние ангели кои ми светеа мене како ѕвезди,што можам и способна сум да љубам,така безусловно и слободно..
Да му заблагодарам за сите луѓе кои ме пратеа и сеуште ме пратат на патот..
Ќе го отворам срцето и ќе му го подарам..А потоа можеби во сонот ќе го видам и него,тој што ми го одзема здивот...
Можеби сето ова звучи патетично,но благодарна сум.
А желба..Само една..Да ми остане срцето отворено да можам целиот свет да го сокријам во него..
Последна промена: