Личен дневник

Lena

Poétesse
12 октомври 2012
4,155
7,687
1,183
земјата на чудата
Можеби би било подобро да си го средам сопствениот живот пред да му дозволам да влезе во него.Заљубена сум од глава до пети. Мојата прва мисла, а и последна во денот е неговото име.
Го има сето она што од секогаш го барав во карактерот на еден човек.
Хумор,креативност,фантазија,чувствителност,уметност....а воедно и приземјениот и реален поглед на нештата.Стварно ме влече како магнет.
Неверојатно фантастичен карактер.
Звучи малку како клише од некоја спиритуална приказна, но решив овој пат да го послушам срцето.Нормално сум човек кој за се бара логично објаснување во животот, бара сигурност и разумни решенија.Мислев дека сум една од оние кои се слободни и им се препуштаат на приликите.Ги земаат нештата без многу размислување.Се лажев.Сосем сум поинаква.
Колку е чудно што ние луѓето мислиме дека се познаваме себе,а всушност сме сосем поинакви него што сме мислеле.
Како и да е..мирна сум, затоа што си признав некои работи,а и се помирив со многу нешта кои не сакав да ги увидам.
И некако си останувам верна на себе без да имам потреба да се менувам за некого.Чинам тоа беше она пресудното.Кога ми се смее се смеам,кога не ми се зборува не зборувам,кога ми треба одмор се одмарам,кога сакам да работам го правам тоа.Не се ставам под притисок да бидам или да правам нешто на кое немам волја.
И се чувствувам ебено добро.
Работата ја обожавам,луѓето со кои работам исто.Тeamwork е навистина нешто во кое уживам.
Му посветувам многу внимание на малиот и тоа ме исполнува.
И среќна сум.Затоа што избрав да бидам среќна.
 
Последна промена:
  • Ми се допаѓа
Реакции: bonboonka

i_wanna_fly

Староседелец
25 јули 2012
649
848
1,093
Мил мој идиоте,
се сеќаваш дека претходниот пат ти пишав дека провалијата чека?
Епа паднав во неа. Толку многу несреќи ми се случија што веќе ми е страв да се свртам на некоја страна и да тргнам некаде. Знам дека уште барем неколку лоши работи ме чекаат.
Мразам кога сонувам и соништата се исполнуваат. Ете, на пример ми се запали скривницата од светот. Утринава кога станав појдов до таму. Сакав само малку мир и барем на момент да заборавам дека сум скршена. Кога влегов се задушив. Знаев уште пред неколку години дека правиме огромна грешка што ги пуштаме тие одвратни натрапници таму. Тоа место требаше да го чуваме, ни беше аманет. Ние се уништивме. Бидејќи на никој не му е гајле. Сите само гледаа кој може повеќе да земе. Тешко дишам сега ама ќе помине.
Мора да помине.
Само уште нешто лошо да не се случи.
Не можам веќе.
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: Y1K991

BlackTulip

Староседелец
15 март 2013
628
790
1,103
Денес осетив нешто, не дека не го знаев ама дојде како момент кај што се погледнуваш како во огледло со личноста што си бил порано. Еден дел од нас нема никогаш да исчезне колку и глупости да се случуваат, еден дел од себеси секогаш ќе си остане подлога кај што се нагоре ќе градиме и рушиме.
Некој ќе рече смешно, Но седам во собава полутемна, сабота денес вртам на јутуб песни и во одреден момент се осетив како пред 10 години, во саботно попладне кај што лежев наопаччки со нозете на ѕид и вртев песни на систем. хаха да можам се би одпочеток
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: Luckky

Ghtalpo

Староседелец
27 февруари 2012
2,656
3,335
1,153
Излегов да прошетам на сонцето...секоја недела кога одмарам времето е дождливо.Прошетка од Веро Џамбо преку плоштадот (многу изграден не го препознавам веќе иако не сум странец) накај градски парк (се повеќе дотерани со наочари за сонце во некој нивни филм,а се помалку искулирани дечки и девојки со искинати фармерки со фризби точаци,ролери,скироли и кучиња) жабарот преку мостот накај кале низ сокаците на чаршијата (мириса сеуште на кебапи и имаше народ што е за поздравување) Бит пазар па накај Чаир...на слушалките идеше Роџер Санчез на Антена 5 и не беше лошо (не беше ни којзнае што ама немаше поарна музика на другите станици)
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: Redhead

Давор

Староседелец
10 ноември 2012
1,300
2,081
1,123
Обичен ден, ништо посебно. Трчи наваму, трчи натаму. Дома е Давор? Ај нека ми ги земе лековите. Имам уште една лента, ама нуму да се иззимаат до тогаш. Нека земе и парацетамол, нешто не ми е арно. Таман си си дошол од аптека, се јавува комшивката, Ќе сака Давор да отиде до автобуска? Ми пратија нешто па да земе. Дај му го мојот број нека ми се јави кога ќе стигне. Нека побрза, нуму да замине автобусот. И таман си доаѓаш од автобуска, шоферот покварен тебе денот скиснат а он ти се понаша ко да си му побарал 100 евра на заем, те среќава другата комшивка: Даворче, ај земи ми брашно ако сакаш. Нешто ме боле ногава, а и детето на ќерката е тука, па да не го оставам да не направи некоја беља.
Е така е кога си најмал во маало. И таман седнуваш на компјутер да початкаш со школски, ти викаат Ти не планираш да учаш? и после ова следува предавање од три часа Јас ти велам за твое добро, ти ако сакаш не ме слушај. Цел ден така ти помина. Епа ќе ми помине кога ги расправам сите!
И на крај ништо не ти е погодено. Манџата нема доволно вагета, другар ти ти се лути пошто немаш време да одиш со него на кафе (тој кога те одбива океј е, ти кога ќе го одбииш - ти си лош пријател, ако уште еднаш ме викниш на кафе знај и јас ќе те за*бам), другиот другар ти ѕвони и ти вели да покриваш за него пошто ќе оди кај некоја братучеда на незнам шо( чисто се сомневаш, али океј, покриваш). После две минути ти се јавува женска му и те прашува каде е он, а ти и велиш дека сте се договориле да одите на кеј, а после ќе играте дота. Не, не знаеш зошто не и одговара на телефон. Штом го видиш ќе му пренесиш да и се јави одма.
Денот го завршуваш со лупање на врата, ја истресуваш целата нервоза врз сестра ти пошто се втурнала во твоја соба без да тропне на вратата, а потоа за да се смириш, слушалките на ушите, музиката на најгласно и седнуваш да решаваш задачи математика. По два часа си како нов :kafe
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: Lena

existence

Boolean
Член на администрација
Админ
3 март 2012
7,448
9,155
1,683
Кушкундалево
(дур пишам сакам да ми брмчи ова дур не завршам)

Thinking and overthinking, разликата е голема. Јас го однесов поимот overthinking на ново ниво, барем така ми вика другар ми, а верувај воопшто не е пријатно да слушнеш дека си го сторил тоа свесно и без моќ за контрола врз истото. Знаеш дека те уништува како личност, знаеш дека не ти дава никаква можност за напредок, знаеш дека постануваш странец т.е. почнуваш да се отуѓуваш дури и од најблиските и сето тоа го гледаш во прво лице исто како некоја видеоигра само што плус го осеќаш тоа на своја кожа. После долго време, откако си „преразмислил“ (не знам како е точниот превод, не ме чуди и да немаме збор) за твоето преразмислување за обични ситници и за големи работи кои никогаш не си тргнал да ги оствариш затоа што до сега си анализирал и мислиш дека не си спремен да превземеш ризик, почнуваш да посакуваш некако да го промениш тоа. И си викаш „Ај ќе пробам со мали работи и мали ризици.“ и пробуваш. Е арно ама кога си таков дури и кога не сакаш анализираш и ризикуваш знаејќи дека ризикот не ти се исплати и го имаш она чувство на празнина во себе затоа што знаеш дека уствари пробуваш да се излажеш себе ама не ти оди. И пак пробуваш и пак истото чувство и пак пробуваш и пак и пак и пак... На крај се откажуваш од можноста дека можеш да го искорениш од себе тоа и си викаш „Шо го eбaм, таков сум и не можам поинаку.“ и почнуваш да приметуваш нус појави од тој неуспешен обид за промена. Од човек кој заприметувал ситници и кој се потпирал на својата меморија речиси цел живот постануваш хендикепиран затоа што ти бегаат детали и почнуваш да не можеш да се сконцентрираш доволно добро за да запамтиш некои работи кои ти се случуваат. Меморијата ти станува толку селективна што почнуваш да обрнуваш внимание и да памтиш детали само околу настани кои што претходно ти биле цел на „анализа“ и поради кои си губел време размислувајќи. И врв на се` доаѓа кога доаѓаш дома и грабнуваш инструмент, гасиш светла и било какви вознемирувачки уреди кои завршуваат на -фон и пробуваш да си го отсвириш болот кој те гриза ама не можеш да го довршиш тоа што си го почнал затоа што пак самиот се кочиш со размислување околу тоа што го свириш и зошто си го отсвирил баш така кога си можел поинаку. Откачуваш каишот, гасиш појачало, гризаш металната трзалица зашто си гневен на својот мозок и наредни месец дена освен вежбање скали ништо друго не чепкаш. И така на крај завршуваш со чувство како да си во некој многу длабок бунар среде врнежлива ноќ, колку повеќе размислуваш за некоја работа толку повеќе почнува да врне и бунарот е се` подлабок и подлабок и таму сфаќаш дека никој не може да ти помогне сем самиот да најдеш начин да го отфрлиш тоа од себе.

Мислев ќе ми олесне ако напишам, ама лажат маме им нивно... сеа ми е уште потешко оти размислувам дали да го испратам постот. Ај нека е.
 

*V******

Староседелец
2 април 2013
193
170
1,053
Bilo I poloso....ke bide podobro,...Blagodaram I na ova sto e sega ....blagodaram blagodaram Rada..