Личен дневник

[Prashina]

Драго дневниче,
Денес се обидувам цел ден да се сетам кога последен пат го слушнав зборот -те сакам . Но, тој збор да биде кажан во живо а не во некој ниско буџетен филм. И така цел ден се преслушувам себе си, кога ли беше тоа?
Можам да ти раскажам за илјада изговори дека за да се каже требало ова, она, вака или онака. Цел елаборат можам да напишам за негово некажување. И потоа се прашувам што луѓе во животов сретнував , никогаш потполно предадени, никогаш доволно искрени со себе си...Или можеби премногу искрени и чесни тој збор да го употребат без да почувствуваат. На сите им благодарам што не ми направија филмови во кои ќе мислам дека сум главна ѕвезда. Не ми требаат зборови кажани без чувства, ми требаат чувства во зборови.

 

[Lena]

Со денови сакам да напишам нешто овде,но не излегува ништо од мене.
Ќе почнам од љубовта.
Престанав да ја барам.Престанав да мечтаам,копнеам и сонувам за неа и си го седнав задникот во реалноста посветувајќи го времето на други работи.
Убаво ми е да вртам small talks без поента,да се жалам за тоа што кафе машината на работа не прави добар еспресо,да уживам кога зраците на сонцето ќе се продрат низ прозорот во биро и рефлектирајќи се од екранотот на компјутерот ќе ми блеснат во очи заспивајќи ме(па се будам со лошо еспресо),да ги слушам проблемите на другите,да го анализирам шефот во детали обидувајќи се да сфатам што е тоа на него што ми го краде погледот(неговиот изглед сто посто не е причината за тоа)да се гужвам во трамвај и да шетам по дождот со мислите:
Ех,сега патики да носев,ќе го прошетав цел град...уживам да го правам она што морам и она што го сакам.
Ме израдува денес подарок од 20 книги од добри писатели кои стоеја спаковани во картон кај мене пред врата.
Го внесов картонот дома и уште не соблечена со ташната на рамо,го отпакував и цирнав во секоја од нив, радувајќи им се ко мало дете.
Кое задоволство...

 

[Aleksis]

Ме убиваат моментите кога ни самата незнам зошто правам некои работи.
Зборувам непромислени работи, реагирам онака како што личноста спроти мене никако не заслужува така, и после ми е криво.
И вака во ваквите ситуации го сфаќам она дека секогаш проблемот е во мене. Дека единствената личност што е виновна сум јас, но изгледа полесно ми е кога си барам грешки кај другите. Која идиотка...
И сега размислувај, заспиј чувствувајќи се нај бесчувствително што може, разбуди се со грижа на совест, ако ти е.
Јас не заслужувам ни разбирање...

 

[Хоуп*]

Деновиве конечно ја прекинав таа моја потреба да морам да делам исти чувства со некого што ми се допаднал, па макар бил и виртуелно...
Она константно одржување на каква таква врска од моја страна конечно прекина и конечно ми изникнаа очи да видам што вистина се случувало.
- Не таа личност нема своја комфорна зона од која има проблем да излезе, не и треба поттик ни има желба да ти биде пријател. Едноставно е, незаинтересираноста е единствена причина зошто е вака ко што е. И да, навредена сум од себеси, што дозволив толкаво идеализирање на некоја личност, што гледав нешто ретко некаде под тој цел хаос. Гледав човек кој го сакав на чуден начин. Не како љубов, ниту како пријател.
Како нешто што е невозможно да се опише со збор, а ти треба во близина. Во близина во еден свет во кој заедно припаѓаме.
Сега гледам само лице што се губи во масата на луѓе кои очајно по секоја цена сакаат да бидат над сите и да се разликуваат, а не се свесни дека се повеќе личат еден на друг.
А ти пријателе беше над сите тогаш кога најмалце се трудеше...

 

[Lady*]

Се уморив да ја барам својата среќа на непознати места и по стрмни улици, а сепак да го нема, сепак да не доаѓа.
Се уморив да ја кријам тагата, зад очи насмевнати со ослепителен блесок.
Се уморив да ја ставам маската, а од внатре срцето да ми се крши, да боли и да ми напоменува дека јас сум сама.
Се уморив да верувам во луѓето.
Се уморив да се надевам на љубовта.
Се уморив да градам ѕид во мене, да се кријам зад него и да се прашувам дали да го заледам срцето.
Се уморив од лажни насмевки, од ноќи потонати во плач и осаменост.
Се уморив од денови, наизглед убави....

 

[Mameha]

Денешниов ден, денешната вест ме уби...никогаш до сега не сум се чуствувала вака.......како времето да застана..........секој кажан збор нема никакво значење....
Болката е толку голема што не ми дава да дишам, солзите не престануваат да се тркалаат по лицето и ако, не сакам да престанат...Никогаш не помислив дека ќе останам без тебе, барем не сега..некој би рекол "ех бе тоа е само едно маче обично, друго ќе си најдеш".....ама за мене не беше обично...
Од секогаш сум сакала мачина, ама ти беше посебно од сите, најубавиот поклон за роденден, од сакана личност, поинакво како тигарче.......толку многу ми недостига твојот мирис, твоето присуство.....за момент замислувам како си до мене како предиш, а јас те галам по твоите меки влакна.....ах зошто баш ти, еднаш те пуштив да прошеташ надвор подолго време и што се случи ?? тебе те нема, а јас не можам без тебе, толку многу бев поврзана со тебе!
Сега кој ќе ме испраќа на утро на факултет, кој ќе спија до мене, кој ќе ме нервира....те викав со такви убај зборови, што на човек му ги немам кажано....и толку многу те сакав.....
Не знам како ќе се навикнам без тебе, посебно не овие први денови, ти ми беше најдоброто другарче и милениче..
Боли....ме скрши на илјада парчина......секогаш се правев силна, издржлива, ама сега не, не можам да се преправам......
Збогум маченце мое најубо, никогаш нема да те заборавам......само јас си знам што чуствував за тебе и што сега чуствувам....

 

[МалиСашко]

Дневниче мило... ништо не е „само едно обично маче“. Премногу се приврзуваме за обични работи...
А јас? Мене сега што ќе ме носи на факултет, со што ќе си одам од работа кога ќе биди ладно ... или па топло... или кога едноставно, онака, ми фали колата... едната... или пак другата случајно? Зарем двете коли што ми се зезнаа во теков на неделава се само обични коли? Емотивец сум, не можам да се одделам и да речам „океј.. ќе купам друга“ како што прават сите. Односно, сите прават така и со мачки, кучиња, со коли , со женски , со сопруги...
Се соживувам со таа работа, особено затоа што наидувам на отпор кај моиве кон таа сфера. Татко ми ми вика „вози ја дури вози и после исфрли ја в отпад“. Секој мој збор предизвикува само мрштење кај сите дома и вечното прашање „ Сашко, уште ти со тоа колата ќе се занимаваш?“
Не можам така... имам животна приказна приврзана за неа. Да не се лигавам... реално кажано знам дека тешко ќе остане да ја возам неа поради притисок на потребите ... тажно ќе биде таа сета љубов што ја и ја вложив да се продаде за 500 евра.

Ко тажно да ме гледа со фаровите онака растурена по цел двор.

 

[Lena]

 

[Saladin]

Некој/а: Кога последен пат си бил во МОБ.
Јас: Пред многу години.

Денес влегов после толку време и разубедување после последниот виден балет. Ко лани да беше како го оставив театарот со раскринкани седишта, лоша акустика. Едина ствар у глобала што има отидено нагоре е оркестарот, иако скромен.
Го сакам Чајковски. Не, не.... обожавател сум на неговиот творечки опус. Од пелени што ќе се рече. Растен со фрагментите на Оревокршачка, Заспаната убавица... Лебедово езеро. Се потсетив денес на него. На заспаниот Зигфрид, на прекрасната Одет, на Бетмен.... На наполитанското капричо што одамна го немам свирено на пиано. Иако на клучни моменти беше прекратено ради компатибилна поевтина верзија, пак ќе кажам вредеше за парите. Особено за Одет и кога некаде на крајот ги вртеше своите пируети со таква леснотија. Браво.
А публиката... Публиката е приказна за себе. Со едно тешко генерализиризање но можеби 60% од истата не ни знаеа како се гаси мобилен телефон па така да на среде претстава честопати оркестарот добиваше придржуба од Моцарт, Бетовен, Вивалди, Нокиа, Тиесто, Џибони.... ма не одустајем. Ви се плукнам во вашата домашна култура што не исклучувате телефон, што ракоплескате на секој обичен stunt што ќе го направат главните ликови... што не дочекувате барем музиката кога ќе запре за да почнете да ракоплескате, туку тоа го правите во последните минута ипол. Уништивате филинг на класичната музика. Балетот без музика е само мимика на загубени души. Целата движечка композиција - загушена од алчното ракоплескање на некои игнорантни говеда кои се кладам добиле гратиси па тука ми се прават демек уживаат во глетката.
Тууу истрошив третина текст на нешто што сосема е непотребно. Ама ако.

So says Saladin

 

[Lena]

Колку време треба додека човек успее да промени некои работи кои не функционираат?
Оние за кои сме свесни дека не водат во погрешна насока?
И колку пати треба да паднеме во истата дупка додека не научиме да ја заобиколуваме?
Еден ден ваљда ќе научам да заобиколувам дупки во кои постојано паѓам,тоа паѓањето програмирано ко да е,(за среќа не се губам повеќе во нив,паѓам и станувам,продолжувајќи како ништо да не било)
И колку време е потребно за да се скрши шемата на однесување која е одамна програмирала?
За која 100% знаеш дека не е во ред така да остане како е.
Многу труд и дисциплина треба да се вложат во сето тоа,за да го постигнеме она кон кое целиме.
И не можам да сфатам како не се уморувам од таа работа,која ме води до дофат на работ на моите соништа?
Неверојатно е колку сум упорна.Во себе наоѓам некоја енергија која никогаш не престанува.Три четири длабоки вдишувања и продожувам.
Се додека не го завршам започнатото.
Чуда прави јогата
Си направив филмче(само мало,пред некој ден на работа)да отворам во Ск.ланец на школи за јога..
Ауууу колку ли ќе треба да вдишувам и издишувам додека не го постигнам тоа.
Далеку е сето тоа од сега.Сега е на ред да го завршам ормарот за книги(креиран од стар непотребен ормар).Баш убаво ќе изгледа.Ретро ормар за книги.
Паузата заврши,одам