Личен дневник

[Electra]

Дневниче,
Ќе звучам ко пубертетлија, ама гајле ми е. Не бе, другарка ми не е здрава. Се плашам за неа.
Запознала на нет некој 36 години од Германија и ајмо, ја викал да оди таму да слави Нова Година. Вау.
А, глупа е и наивна, во хотел ќе славеле тој, таа, другар некој на типацот и девојката на другарот.
Е да, дури паров ќе се прца, лепотанов тебе ќе ти го чита Шекспир на уво. Мутла.
Па уште со кола ќе ја соберел од дома де, види ти џентлмен. Па и од дома ќе бега.
А приказната што и’ ја шитка е толку провидна и проста...не бе, се плашам озбилно.
Ми покажа и слика, и тоа помлад кај што бил...ругоба, ако типов нема над 40, ја глава сечам.
Ми иде одма да фаќам авионот и да ја исплескам по тој газот глупав дури не направила беља.
Не ми е друго, 21 година се чува од толку мирни дечки, за на крај да ја силува некој напален тофтак.
Happy New Year!
Идиотка бре, идиотка.
И? Како да ја разубедам?
Би се чувствувала виновно ако се случи нешто, а само јас знам за оваа тајна...

 

[Angiie]

Колку е убаво чувството кога ќе измамиш насмевка на нечие лице, а ти си скршен од тага. Беше замислен човекот, со солзи во очите. Не направив ништо посебно, но почувствував топлина и се разведрив и јас кога видов дека се насмеа.
Завршувам една книга, започнувам да читам друга, учам, одам на проби. Се трудам да го исполнам времето максимално за да немам време да мислам на ова што се случува. Затоа се’ поретко те дружам..
Така..животот знае да биде суров понекогаш. Но се борам..нема да се откажам. Нема!!

 

[Lena]

ммммм..
што да напишам??
едноставно се наогам во фаза,во која не можам да се опуштам,да си кажам дека се ке биде во ред.
Читам некоја книга на тема медитација.
Пишува да се набљудувам самата себе и на тој начин ке
ми биде полесно се,нема да забегавам во мислите кои ме мачат..некако не успева.Изгледа лесно,ама не иде...
Верувам дека можам да успеам..
Потрагата по самата себе се уште трае..се уште незнам кој е правиот пат за мене во моментов..
Се некако е зависно од околностите.
Знам дека е грешка да препуштам околностите да одлучуваат за мене,ама во моментов неможам ништо против тоа..
Пробувам прочитаното од книгата за медитација да го применам во својот живот,а толку е тешко.
Тешко ми е да променам се што ми смета на мене..
Мојата недисциплина,мојата бунтовност...
Денес бев во новата ординација,на проба..
Сакаат да ме примат..супер..
а што е со факсот???да го оставам,да се откажам???
едноставно ме боли таа одлука.
кога спијам ме прогонува таа желба за факсот,лугето професорите....
ама условите не ми даваат,да продолжам...
и што сега??? преоптоварена сум со размислување...кој пат е правиот???

 

[Lena]

Денов го започнав со јога.
Потребна ми е во моментов,затоа што чувствувам дека постанувам невниманетлна,им се препуштам на мислите
и нивното дејство.
Мислите ме растргаат на сите страни во моментов.
Толку е немирен мојот дух,што ме доведува до лудило.
Поминувам низ дел на мојот живот,во кој се случуваат само падови.
Размислувам оптимистички,мислам најдобро е така..После дождот иде сонце нели???
Решив да бидам внимателна,
да ги набљудувам тие мисли,и тие скриени емоции во себе.
Ке им дозволам да дојдат до израз и ке ги пуштам некаде во универзумот.
Нема да ги игнорирам и нема да реагирам.Нема да дозволам да ме растргнат,јас сум посилна од нив..
Ке делувам,активно.
Јогата ми помага да се соберам,да се концентрирам на она што е..
На моментот кој е.
На телото.
Бев на курс прееска и некако сум опуштена,не завлегувам толку длабоко во диалози(а може и монолози,не сум сигурна)
со сама себе.
Не барам решенија..оставам се да се развие само од себе..
Можеби се ке тргне на поарно,кој знае..можеби и треба да се случи сето ова за да знам понатака во иднината..
Или можеби животот ми ја поставува оваа нова лекција,од која треба да учам??
Што ке научам,се прашувам???
Можеби сето она што сакам да го научам,упорност,дисциплина,мудрост??
Мудроста се учи.
Некаде читав дека неможе да биде мудар некој кој не видел бури и невремиња во животот.
Незнам точно,ама ке дознаам..
Се си има нешто,па што и да е нека дојде..спремна сум да се борам,со се..
Примерот со капетаните на морињата кој го прочитав пред некој ден, ми остана во глава..
Ја користат мокта на ветрот,и знаат како да делуваат во посебни ситуации.
Никогаш не одат наспроти ветрот.
Во време на бура,знаат како да се спасат од најлошото.И точно знаат кога е време да се тргнат настрана,додека не помине се..
а кој незнае,тешко нему..
Можеби треба само да набљудувам и да учам..
Тешка лекција....

 

[Angiie]

КеЛоуу..

Ама фино временце беше денеска. Си седев така на предавање и слушав како капките паѓаат на прозорците. И си реков Ја не можам овде да седам, ја не можам професори да гледам.. Книгите в чанта и ајт низ врата. А надвор милина бе. Си тргнав по патот кон автобуска..јас, дождот и жолтите лисја. Не поодив многу, слушам некој вика по мене. Се молев во себе тоа да не е некој шо сака да ме врати назад.. немаше сила шо ќе ме врати назад. Гледам другарка ми трча по мене. И ништо не рече, само продолживме заедно по патот. Уживав. Имав желба автобуската да е што подалеку, бев толку смирена, исполнета, не размислував за ништо.

Си зедов книгулче од библиотека, си купив од омиленото чајче и правец дома.
Стигнав дома и почнав да кивам. Ќе плачам утре со 40 температура ама не жалам.
Tуку, не знам шо дремам пред компјутеров кога огромните скрипти ме чекаат на маса. Ќе дочекаат

 

[$3Я3|\||)&p&†Y]

Мех .. демек којзнае шо бе дневниче.
Си станав јас онака у 10 саат .. со зборовите: „мех .. тапа е“, а со некоја си друга замисла в глава. Поправо да бидам искрен незнам и зошто кажав „мех .. тапа е“ коа уствари мислев едно а зборев за мобилниот. Океј, кај ми е отиден мозокот ? У триста шеесет и назад ? Појма неам, ќе дојде ко вицон си бил еден змеј кој живеел преку седум рида,планини,реки,мориња,езера, едно утро се разбудел и рекол па кај живеам ја у п**ку матер. Така и јас, појма неам шо правам од сабајле и зошто го правам.

Anyway остатокот од денот си беше океј, си појадив најнормално со нубот, еднаш и ние да јадеме така посабајле. Чудо бе, што сум јас крив сеа. Си отидов на факултет у 1 саат .. влезе таа асистентката, 15 минути проЖекторот неможеше да го упали па зема друг со резолуција 128х128 па бевме ко да се држи предавања на мравки. Да ти е*ам тоа социјализираниот народ .. незнаат еден проЖектор да наместат. Па после си дојде Тенев, кој имаше час пред тоа, и крекаше пак тој цели 20 минути: „ еееее проЖекторот не работи, ееееееее шо му е преѓеска работеше, ееееееееееееееееееее“. Да ти го екне некој црнец со бела брада де. Си се изнасмеавме со неколку колеги, ми го расположија денот. Океј де за момент, не сосем.

Како и да е, си чекав цел саат за лабораториски, па сретнав еден кавадарчанец којшто местеше рубикова, и ми покажа некојси алгоритам којшто е подолг ........ многу од овој што го знам јас. Си дојдов дома, со намера да гледам серија или да прошетам малце, па седнав на Need for speed most wanted .. и сеа глеам дека дошло 3 саат .. не ни приметив кога.

Идам да спијам, па се читаме другпат.

 

[Angiie]

-Божеее..Мамо ма, колку пати да ти кажам да не ми ги префаќаш книгите, не можам да си ја најдам тетратката сега. Зарадии тебе ќе задоцнам!
-За кај се спремаш? За кај ќе задоцниш? Ане, 8 саатот е.
-Коооооооолку? Јас па ни автобусот во 9 нема да го фатам. Добро, зошто не ме разбуди?
И туп, гледам во мобилниот 20:04..Фиууу

Секогаш иста приказна кога преспивам после ручек, дневник.
А шо ти е јака работа кога професор им кажува на студентите дека е пред бркање, и бара да се напишат анонимни ливчиња со критики за неговите предавања..и на крајот ниедна од критиките не прифаќа и ги брка сите надвор. Епа така и тебе ќе те избркаат ако има правда.

Него, нешто многу почна да ме мрзи. Одам јас да се расонам убаво со неколку киви, па после ќе го празнам фрижидерот

 

[Lena]

Денов помина брзо..
Сивото небо над градов е одвратно но и прекрасно во исто време..исто како и непознатите луге по улиците..
Збунета сум во моментов...
Кога би ме прашал некој,што се случува со тебе во моментов,би му рекла незнам..би му рекла фрка,безредие,хаос..
На сите животни полиња пагам..на сите можни полиња..одеднаш..истовремено..
Било љубовно,било работно,било пријателски..
Се чувствувам сама и мислам нема понатака..знам дека има и ке биде,ама се ова предолго трае..
И во тој момент кога мислиш дека си сам,
од никаде се појавува некој за кого до вчера и не си знаел дека постои и ти подава рака на некој индиректен,ама сепак директен начин,
нудејки го своето рамо да се исплачеш и не бара ништо за возврат..
Се појавува некој кој ти покажува друг пат,и друга можност за понатака..
Некој кој те прави срекен и збунет и меланхоличен во исто време..
Некој кој е недостижен,ама сепак тука..
некој кој прави нередот во главата да биде уште поголем,а истовремено и ти годи тој неред..
И што да кажам на сето ова??
Дали е ова уште едно посебно изненадување на господинот ЖИВОТ???
епа господине Живот баш сум пријатно изненадена и фала ти..
и дај ми још..

 

[malo]

Знам дека слободата и сигурноста речиси никогаш не одат заедно, ама зарем морав да дојдам во ситуација да бидам и без едното и без другото?
Денес мислев дека ќе сменам нешто. Навистина мислев дека можам, ама ете, барем пробав, со тоа ќе се тешам.
И знаеш што сум приметила, дека таман кога ќе се пофалам дека е добро, дека нештата се движат во нагорна линија... и оп, се се руши... и затоа веќе не се фалам, одсега само ќе се жалам и ќе кукам, па можеби нешто ќе ми тргне од рака.
Ах, убаво си велев дека не треба на никого да се потпирам, дури и пред некој ден на форумов напишав дека тоа сум го научила од животот, ама ете колку сум научила... повторно добив шлаканица и нож во грб, во исто време од двете страни... и каде да се свртам сега? Ајде си реков ќе се одморам малку, ќе си уживкам дома покрај малите индијанчиња и со целата зоолошка градина што ја имам дома, па ќе си се прошетам ваму-таму, па ќе се дружам малку... Станав од сабајле полна со енергија, полна со живот, полна со љубов и спремна несебично да ја давам на сите околу мене, а еве ме сега едвај ми се живее... до кога ќе трае ова?
Мило мое пријателче се што сакам во моментов е да заспијам и да се разбудам после неколку години... слободна и сигурна...
и сите проблеми кои не ме оставаат на мир во моментов да ги нема...

 

[Angiie]

Сакам да помагам, ама после ова вечерва стварно се плашам..
Си идевме од проба со другар ми и другарка ми и една бабичка не’ замоли да ја однесеме до болница. Ми беше и жал ама и страв да заминам сама со неа, некако језиво се осеќав. И ај се кандисавме тројцата ќе одиме. Викнавме такси и отидовме. Кога не’ виде докторката остана со подзината уста Аман мори тетке пааак?! Прво помислив дека е некоја од оние на кои им е мачно да ги прегледаат пациентите, ама на крајот сфатив дека уствари до бабата било. Подоцна сестрата ни раскажа дека секоја вечер бабата доаѓала на болница со некој што се согласил да ја донесе, а таксистот па ни кажа дека повеќе пати се случило да ја вози бабата и додека ја возел кажувала некои молитви држејќи некоја тревка в раце.
За да биде стравот поголем, кога се вративме да ја оставиме дома пред вратата најдовме крст и босилек..А сигурна сум дека немаше ништо кога влеговме во таксито. Знам затоа што јас ја затворив вратата.
Се плашам, Дневник. Сакам да помогнам кога можам и знам дека ако заминам глумејќи дека не сум слушнала после ќе се каам и нема да престанам да размислувам за тоа. Но ова што го слушнав ме исплаши.
Некогаш и на тој што навистина му е потребна помош ќе го одминам, кога ќе се сетам на ова...