Се вратив од таму, каде гледав како луѓето што личат на нас се борат за гол живот и нешто повеќе, што ќе им го раситни срцето да купат малку надеж. Исти сме како деновите, ноќите и времето кои беа толку долги, мислев никогаш нема да поминат. Ја читав тврдина од Меша Селимовиќ, така затекната и покриена со прашина, тој апсурд кој ме расече во исто невреме. Се давам немо во бурбон ноќва и поезија ненапишана во сите тие нивни очи што не ми даваат мир. Така сум уморен и безвреден со овој ум и душа и не можам да преминам таму каде нештата имаат смисол, каде човештвото е година, а не денови Рацинови. Сите ние сме една лага која носи лице вистинско и ништо позади него, ама баш ништо.
Личен дневник
- Автор на темата JaMi
- Време на започнување
Дневниче,глуп и добар е исто само ако го дозволиш тоа.
Ме праша корисник сте на т-мобиле поени, и реков не ми се потребни, ме праша сакаш купон за тава, и реков не сакам, сакам само вино и цигари, ме праша и жени, и реков тоа не смеам да го кажам, излегов насмеан до умник и си викам добро бе картичката ја помина низ апаратот, а не тебе.
Дневниче...
Некаде го прочитав ова - Not all superheroes wear capes. Колку убава и точна реченица. Беше братучеда ми кај баба ми и дедо ми, па ми пушти слики кај што заспале двајцата, дедо си ја гушнал баба и така заспале.
И почнав да размислувам и да се сеќавам. Јас немам многу идоли во животов, ама дедо ми е дефинитивно еден од идолите. Дедо има таква животна приказна, што кога и да кажува за животот негов, можам само да се внесам и да слушам, да баталам и телефон и месинџер и инстаграм... Биле 8 деца, од кои најстарата сестра на дедо (кој воедно е најмал) најмногу го сакала. Бидејќи неговите мајка и татко работеле тешка физичка работа, таа го изгледала дури бил мало дете. Нажалост се разболила многу млада и е почината некаде кога имала 20тина години. Дедо уште ја нема преболено. Биле пресиромашно семејство, едвај имале храна за цело семејство. Кревети немале за сите, дедо има спиено на земја во зими како оваа сегашнава. Кога бил некаде околу петто одделение, го пратиле во град, во интернат за да учи. Мајка му знаела дека има талент за да биде школуван човек, па го пуштиле таму. Немале пари да му пратат, па и таму местото не му било загарантирано, се случувало да спие надвор пред интернатот кога е топло, во соби од други луѓе на под, еднаш во некоја јавна кујна замолил да спие. Ама решен бил дека може да стане учен човек и не се вратил во село за да работи физичка работа. И успеал. Завршил школо за тоа време, од нервози има и ден денес последици (дијабет) ама ти вика не жалам ниту за една минута. Ја запознал баба кога веќе бил при крај со учењето, баба била типична градска девојка. Дедо почнал да и праќа љубовни писма (уште некои ги чуваат денес), кога видел дека и таа го сака него, како прав џентлмен отишол кај татко и и му кажал како стојат работите и дека сака да си ја земе за жена. Сакате верувајте, сакате не, до сега немале ниту една кавга. Ниту една.
Немале многу, почнале од 0, правеле куќа, често немале ни за леб, ама не се откажувале двајцата. Дедо работел 2 работи, баба една, само за да стигнат да ги прехранат своите 2 деца. Успеале и да направат куќа и да ги пратат на факултет двете деца, денес тие 2 деца се дипломирани.
Ние сме 4 внуци. Јас сум некаде во средината. И дедо стално ми вели, јас се гледам себеси во тебе. Тврдоглавост, упорност, способност за да сакаш, амбиција, снаодливост, тебе ми вика и во метропола да те остават кај што не си стапнала, ќе се снајдеш. Мааната од пред неколку постови погоре се` во себе тивко да си патам, негова е. Еднаш тој не рекол оф. И не можам да опишам која гордост ми е тоа што ми го вели. Ликот не му го носам, на другиот дедо ми е, ама карактерот е речиси идентичен.
Ме имаат фаќано страшни депресии, од страна на љубов, од страна на амбиција, баш пред некое време пишував за тоа како ми е страв да не заглавам во circulus vitiousus каде има само работа, дома во некое семејство во кое нема ништо друго, освен сивило и рутина. Али од друга страна има денови како денешниов кога си викам дека ако го најдам човекот како што си се нашле баба и дедо, нема што да се плашам од тоа. Ако го работам она што го сакам, нема што да се плашам. Доволно ми е колку од дедо - покрив над глава, средства со кои можам да живеам пристоен живот. Милиони не ми се императив. Сакам убаво да заработувам, нема двоумење тука, ама не сакам да живеам само за пари.
И пак си велам, not all superheroes wear capes. Дедо не носи, ама тој е мој најголем суперхерој. И пресреќна сум што имам ваков човек на којшто можам да се огледам. Идол, во секоја смисла на зборот.
Некаде го прочитав ова - Not all superheroes wear capes. Колку убава и точна реченица. Беше братучеда ми кај баба ми и дедо ми, па ми пушти слики кај што заспале двајцата, дедо си ја гушнал баба и така заспале.
И почнав да размислувам и да се сеќавам. Јас немам многу идоли во животов, ама дедо ми е дефинитивно еден од идолите. Дедо има таква животна приказна, што кога и да кажува за животот негов, можам само да се внесам и да слушам, да баталам и телефон и месинџер и инстаграм... Биле 8 деца, од кои најстарата сестра на дедо (кој воедно е најмал) најмногу го сакала. Бидејќи неговите мајка и татко работеле тешка физичка работа, таа го изгледала дури бил мало дете. Нажалост се разболила многу млада и е почината некаде кога имала 20тина години. Дедо уште ја нема преболено. Биле пресиромашно семејство, едвај имале храна за цело семејство. Кревети немале за сите, дедо има спиено на земја во зими како оваа сегашнава. Кога бил некаде околу петто одделение, го пратиле во град, во интернат за да учи. Мајка му знаела дека има талент за да биде школуван човек, па го пуштиле таму. Немале пари да му пратат, па и таму местото не му било загарантирано, се случувало да спие надвор пред интернатот кога е топло, во соби од други луѓе на под, еднаш во некоја јавна кујна замолил да спие. Ама решен бил дека може да стане учен човек и не се вратил во село за да работи физичка работа. И успеал. Завршил школо за тоа време, од нервози има и ден денес последици (дијабет) ама ти вика не жалам ниту за една минута. Ја запознал баба кога веќе бил при крај со учењето, баба била типична градска девојка. Дедо почнал да и праќа љубовни писма (уште некои ги чуваат денес), кога видел дека и таа го сака него, како прав џентлмен отишол кај татко и и му кажал како стојат работите и дека сака да си ја земе за жена. Сакате верувајте, сакате не, до сега немале ниту една кавга. Ниту една.
Немале многу, почнале од 0, правеле куќа, често немале ни за леб, ама не се откажувале двајцата. Дедо работел 2 работи, баба една, само за да стигнат да ги прехранат своите 2 деца. Успеале и да направат куќа и да ги пратат на факултет двете деца, денес тие 2 деца се дипломирани.
Ние сме 4 внуци. Јас сум некаде во средината. И дедо стално ми вели, јас се гледам себеси во тебе. Тврдоглавост, упорност, способност за да сакаш, амбиција, снаодливост, тебе ми вика и во метропола да те остават кај што не си стапнала, ќе се снајдеш. Мааната од пред неколку постови погоре се` во себе тивко да си патам, негова е. Еднаш тој не рекол оф. И не можам да опишам која гордост ми е тоа што ми го вели. Ликот не му го носам, на другиот дедо ми е, ама карактерот е речиси идентичен.
Ме имаат фаќано страшни депресии, од страна на љубов, од страна на амбиција, баш пред некое време пишував за тоа како ми е страв да не заглавам во circulus vitiousus каде има само работа, дома во некое семејство во кое нема ништо друго, освен сивило и рутина. Али од друга страна има денови како денешниов кога си викам дека ако го најдам човекот како што си се нашле баба и дедо, нема што да се плашам од тоа. Ако го работам она што го сакам, нема што да се плашам. Доволно ми е колку од дедо - покрив над глава, средства со кои можам да живеам пристоен живот. Милиони не ми се императив. Сакам убаво да заработувам, нема двоумење тука, ама не сакам да живеам само за пари.
И пак си велам, not all superheroes wear capes. Дедо не носи, ама тој е мој најголем суперхерој. И пресреќна сум што имам ваков човек на којшто можам да се огледам. Идол, во секоја смисла на зборот.
Мразам кога ќе си допуштам да излезам од колосек и кога ќе заборавам која сум.
Од губења, најлошо е кога ќе се изгубиш себе пробувајќи да бидеш некој подопадлив, нескромно ќе речам и пообичен, безличен.
А не треба, 200% знам дека не треба. Ако првично те прифатиле ко таков, чуму промена? Чуму и за оние што секако си сфаќаат по нивно?
На крај, макар и од сто страни иделе, стоте вниманија не ја надополнуваат празнината за тоа едно што фали.
Животе курво.
Од губења, најлошо е кога ќе се изгубиш себе пробувајќи да бидеш некој подопадлив, нескромно ќе речам и пообичен, безличен.
А не треба, 200% знам дека не треба. Ако првично те прифатиле ко таков, чуму промена? Чуму и за оние што секако си сфаќаат по нивно?
На крај, макар и од сто страни иделе, стоте вниманија не ја надополнуваат празнината за тоа едно што фали.
Животе курво.
Можам да испланирам бегство со тебе,
и да почнам нова религија, за ниедни очи видена, можам да ти покажам места каде ѕвездите се допираат со прстите и под нив да направам куќа за нас, таму длабоко во таа недогледна височина, далеку од сите згужвани звуци, ќе биде тоа наш рај,
овде на земјата, ќе ти носам вода од цветни извори да ги миеш косата и телото, а јас ќе мирисам на добиток и ќе се смееме, јас убаво, ти поубаво,
ќе заборавам на бричот и ќе пуштам брада која ќе ти ја покрива помалата града, дур те бакнувам румено,
ќе водиме љубов на меката трева,
возбудувајќи ги чаевите кои цутат под сонцето и од нив ќе направиме меден еликсир за младоста, да не подига во староста и ќе траеме така не гледајќи во часовникот и календарот, времето ќе го мериме со отчукувањата на нашите срца и потоа, ветерот ќе ја раскажува нашата приказна врз образите на случајните планинари, за двајцата,
кои го насликаа на небото,
белегот на вечноста.
и да почнам нова религија, за ниедни очи видена, можам да ти покажам места каде ѕвездите се допираат со прстите и под нив да направам куќа за нас, таму длабоко во таа недогледна височина, далеку од сите згужвани звуци, ќе биде тоа наш рај,
овде на земјата, ќе ти носам вода од цветни извори да ги миеш косата и телото, а јас ќе мирисам на добиток и ќе се смееме, јас убаво, ти поубаво,
ќе заборавам на бричот и ќе пуштам брада која ќе ти ја покрива помалата града, дур те бакнувам румено,
ќе водиме љубов на меката трева,
возбудувајќи ги чаевите кои цутат под сонцето и од нив ќе направиме меден еликсир за младоста, да не подига во староста и ќе траеме така не гледајќи во часовникот и календарот, времето ќе го мериме со отчукувањата на нашите срца и потоа, ветерот ќе ја раскажува нашата приказна врз образите на случајните планинари, за двајцата,
кои го насликаа на небото,
белегот на вечноста.
Ke ti kazam vecnata tajna- so pogledot vo tvoite oci srcevo mi se zakotvi vo niv. Ljubovta i tagata se pregrnaa za da mirisaat na tebe. Kamenot stana pomek koga ke se potpram na nego. A mirot zaspa vo kvecerinata.Ne isceznuvaj jas samo gordelivo te nosam vo sebe i tovarot e polesen so tebe.
Ноќва сум претежно отсутен, почесто ми бега погледот низ прозорецот и можам да ја слушнам тишината како воздивнува од умор, но од далеку доаѓа карневалот, кај и да е ќе го донесе таа кога ќе се разбуди, само прашање е дали ќе стане на десна нога, а и двете и се леви
Последна промена:
Се сеќаваш ли колку бев пијан кога прв пат се запознавме, утредента мислев дека имаш големи гради, за да ми се разбистриш во главата кога се видовме вториот пат и си помислив, еј ама се издишале. Колку родендени прославивме заедно, пет, а и тие после нас ги бројам затоа што твојот е четири дена после мојот, како цела вечност да те познавам. Се сеќаваш ли кога бевме во Ефес, во куќата на Богородица, кога ме фати за уши и ме внесе внатре, знаеше дека не сум по тие нешта, ги паметиш ли пораките кои ги закачивме врз ѕидот, ти посака со мене животот да го поминеш, јас пак мир во светот, гледаш ни едното ни другото не се оствари, но успеав машките од твоето друштво да ги опијанам и да ги натерам голи да влезат во морето и тоа сосе ајнцер и пијачки, абе кој за што го бива. Се сеќаваш ли дека намерно ми ставаше ќечап во пицата, а знаеше дека не го јадам, сега ми е тоа толку симпатично, ама друго време е. Едно знам нема никогаш да го заборавиш, кога се скаравме знаеш за што и кога дојдов со канцелариско столче и седнав пред твојата зграда, па мораше да ме прибереш и ми простиш да не фаќаат сеир комшиите. Како сношти да беше кога бев на стража, премногу беше студено, а ти дојде, ме прегрна и ме бакна преку ниската ограда, не фатија камерите, ама ми беше гајле. Памтиш ли пред Лаки кога фрлавме паричка, кој да ја остави личната карта на рецепција. Се сеќаваш ли кога те изневерив првиот пат, колку ми беше лута, а јас бев драматичен дури и два шамара си мавнав, за да те убедам да останеш со мене. Толку нешта рандом си припомнив денес, ама ќе сочувам само за мене и знаеш убаво ми е на душава. Колку ноќи поминавме заедно, а каде си сега ти, каде сум сега јас, ебати љубовната приказна, погоди кој ја заеба. Ти благодарам што ме гушна денеска два пати, имаш преубави деца и не мораше да ми кажеш дека можеа да бидат мои.
Последна промена: