Првото искуство на кое се сеќаам беше коа имав 10 години релација Скопје-Измир-Скопје. Не ми претставуваше некоја промена, дете бев, можда малку поразличен ентериер,дугмиќи, седишта, стјурадеса...
Првото искуство кое би го нарекол дека сум почувствувал некоја разлика, возбуда, итн беше сам кога патував релација Скопје-Белград-Франкфурт и назад. Тогаш ја осетив таа моќ на поттисок, воздушни џебови, помали турбуленции. Малку непријатно, ама така си праев муабет со еден господин до мене (србин со големо искуство) што летот од саат и дваесет минути (Белград - Франкфурт) ми изгледаше како епизода од sitcom комедија. Како и да е, таму кога бев, имаше во местото пуштање со едрилица (оние авиончиња на катапулт што ги ставаат). Е тоа е адреналинско летање. Буквално пред самото полетување се полниш со страв, при самото пуштање (тоа е енормно забрзување) викаш ко демек спремен си да истураш црева. Затвараш очи и за секунда коа се будиш гледаш полиња и куќички како кибритчиња доле. Буквално го осеќаш воздухот како струи, друго ништо. Чат пат пилотот што седи пред тебе нешто збори на радиото, прави некаков маневар, неколку кругови и после тоа кога слетува, оди сосема полека надоле. Кога слетуваш, ја осеќаш грубоста на земјата но на етапи. Последното застанување веќе осеќаш желба за уште едно пуштање.
Искуството кога одев од Тиват за Москва како и да е, беше негативно поради лошото време. Летот е подолг (некои 3 часа), самото полетување претставуваше мал проблем (Тиват е мал аеродром и проблемот е што откај Котор секогаш има некои црни облаци). Чекавме доста за да се расчисти троа. После некаде во воздушниот простот помеѓу ЦГ и Србија имаше јаки турбуленции. Дури кога стигнавме кај Романија, се потсмири работата. Враќањето назад беше смрт исто при слетувањето во Тиват, поради лошото време. Бевме во некој облаци, алармираа да не искачаме од седиштата, чак што и стјуардесите седеа на место. Коа се симнавме подоле малку, од прозорот ја видов глетката што уште ден денес ми е зацртана. Очекувајќи да летаме под хоризонтална права линија прв пат го видов морето и дел од заливот ама анфас. Значи авионот беше за некои 45-50 степени со клунот надоле и свртен на десната страна со едно од крилата вуквално да го пресече морето под агол од 70 степени. Језиво.
Коа искочивме, псуев у себе дека никад нема да стапнам.
Демек...