Интимна (исповедна) проза

[Martin123]

Секој КРАЈ е нов почеток!




Па,да би се согласил дека е така. дека СЕКОЈ КРАЈ Е НОВ ПОЧЕТОК,почеток на нешто ново,а крајот на едно посакувано нешто ни е лекција,која животот ни ја подготвил..Од час во час,од ден на ден,од ноќ на ноќ се прашувам,дали ке можам да ја прифатам вистината,а човек кој ја дознава вистината...тој секогаш е ТАЖЕН...во овој случај сакам само да замижам и да отпатувам некаде далеку каде што би бил сам.така ке можам да спијам спокојно и да се радувам на секој божји ден..
НАЈТЕШКО Е ДА ПРИФАТИШ НЕШТО ШТО НИКОГАШ ТОА НЕШТО НЕ САКАШ ДА ЗАВРШИ,ЕДНОСТАВНО САКАШ ДА ТРАЕ,ТРАЕ...ДА ТРАЕ ВЕЧНОО..
затоа што ТОА НЕШТО е причината за која сте СРЕЌНИ..и кога еден ден..нема да бидеме спокојни и кога еден ден причината која сме биле среќни,би ја изгубиле...ТОГАШ НИЕ ПАГАМЕ ВО БЕСОЗНАНИЕ...во моментот се чувствувам изгубено..од надвор сум оној ведар,насмеан,СРЕЌЕН...но внатре во душата сум..огорчен,ТАЖЕН,ОСАМЕН...мојата насмевка ги крие тие траги..за лугето да не налеваат уште ТАГА ВО МЕНЕ...СЕКОЈ СИ ЗНАЕ КАКО МУ Е ...па така и јас знам...само колку ЖИВОТОТ Е НЕПРАВЕДЕН СО МЕНЕ...но секое ЛОШО ЗА ДОБРО Е ...реченицата која што ке ја слушнеш од некој постар,кој веке го надминал тоа нешто...се надевам дека и јас ке го надминам оваа..и дека ке можам да продолжам да ја барам среката на друго место...
НА МОМЕНТИ БИ САКАЛ ДА ЗАМИНАМ ОД ОВОЈ СВЕТ,БАРЕМ ТАКА КЕ СЕ СПАСАМ ОД ТЕШКОТИЈАТА НА МОЕТО СРЦЕ...можеби оттогаш некој ке го почувствува моето оттсуство..можеби тогаш НА некој во доцните часови ке му долетам во мисли и ке почне да се секава на минатото кое го поминавме заедно и СРЕЌНО..но тоа нема да трае ВЕЧНО...знам дека секое ЧУДО ТРАЕ ТРИ ДЕНА..отпосле нема и воопшто некој и да ми го спомнува ИМЕТО...
ехх да можев да одлетам некаде ДАЛЕКУ и никогаш повеке да не се ВРАТАМ..
ехх да можев да те ЗАБОРАВАМ,барем така ке можам да се спасам себеси...
ехх да е ПРОКЛЕТ ДЕНОТ КОГА ТЕ ЗАПОЗНАВ И КОГА СЕ ВЛЈУБИВ ВО ТЕБЕ..
камо да можам да го вратам денот кога за прв пат те видов..НОКОГАШ НЕМАШЕ ДА ТЕ ПРЕГРНАМ И НИКОГАШ НЕМАШЕ ДА ТИ РЕЧАМ ТЕ САКАМ...едноставно би те поминал и би си заминал од местото кај што СТОЕШЕ ти...
МЕ БОЛИ ВИСТИНАТА ЗА НЕВОЗВРАТЕНАТА ЉУБОВ...од ден на ден умирам..
Но штом ставам КРАЈ..крај е засекогаш...срцето можи ке мрази и ке страда...но никогаш повеке нема да биди скршено од болка,како што ти тоа го правиш...можеби ке се пронајде некоја која веќе знае да сака и да го цени тоа што го има..плашејки се никогаш да не го изгуби...
ВО ОВОЈ СЛУЧАЈ ГУБИШ ТИ...СРЕТТНА НЕКОЈ КОЈ Е ПРЕМНОГУ ВЉУБЕН ВО ТЕБЕ,А СЕГА ГО ОСТАВИ НА ПОЛА ПАТ САМ ВО МРАКОТ ВО НЕГОВАТА МРАЧНА СОБА..ДА МУ СЕ ВОСКИТУВА НА ДРАГОТО МИНАТО..КОЕ МУ ГО НАПРАВИ ПРЕКРАСНО,А ЗА ЖАЛ МУ ЈА СРУШИ СЕГАШНОСТА..
ЕДЕН ДЕН и ти ке бидеш на моето место,секој ден со солзи во очите...еден ден КЕ МЕ БАРАШ МЕГУ МИЛИОН ДРУГИ НО НИКОГАШ НЕМА ДА МЕ ПРОНАЈДЕШ ИСТОТ....можеби тогаш ке ме видиш со некоја друга и ке си кажеш...и јас бев така сакана,но и тој ЗАСЛУЖУВАШЕ ДА БИДИ САКАН...и јас бев секогаш во неговите мисли,но и тој требаше да биди во МОИТЕ...а сега го има ДРУГА КОЈА ТОЈ ЈА ЗАСЛУЖУВА...едноставно ке Си речеш јас НЕ ГО ЗАСЛУЖИВ...
знај СЕКОЈ КРАЈ Е НОВ ПОЧЕТОК,ПОЧЕТОК НА НЕШТО НОВО!

 

[The_Mayor]

Секој КРАЈ е нов почеток!




Па,да би се согласил дека е така. дека СЕКОЈ КРАЈ Е НОВ ПОЧЕТОК,почеток на нешто ново,а крајот на едно посакувано нешто ни е лекција,која животот ни ја подготвил..Од час во час,од ден на ден,од ноќ на ноќ се прашувам,дали ке можам да ја прифатам вистината,а човек кој ја дознава вистината...тој секогаш е ТАЖЕН...во овој случај сакам само да замижам и да отпатувам некаде далеку каде што би бил сам.така ке можам да спијам спокојно и да се радувам на секој божји ден..
НАЈТЕШКО Е ДА ПРИФАТИШ НЕШТО ШТО НИКОГАШ ТОА НЕШТО НЕ САКАШ ДА ЗАВРШИ,ЕДНОСТАВНО САКАШ ДА ТРАЕ,ТРАЕ...ДА ТРАЕ ВЕЧНОО..
затоа што ТОА НЕШТО е причината за која сте СРЕЌНИ..и кога еден ден..нема да бидеме спокојни и кога еден ден причината која сме биле среќни,би ја изгубиле...ТОГАШ НИЕ ПАГАМЕ ВО БЕСОЗНАНИЕ...во моментот се чувствувам изгубено..од надвор сум оној ведар,насмеан,СРЕЌЕН...но внатре во душата сум..огорчен,ТАЖЕН,ОСАМЕН...мојата насмевка ги крие тие траги..за лугето да не налеваат уште ТАГА ВО МЕНЕ...СЕКОЈ СИ ЗНАЕ КАКО МУ Е ...па така и јас знам...само колку ЖИВОТОТ Е НЕПРАВЕДЕН СО МЕНЕ...но секое ЛОШО ЗА ДОБРО Е ...реченицата која што ке ја слушнеш од некој постар,кој веке го надминал тоа нешто...се надевам дека и јас ке го надминам оваа..и дека ке можам да продолжам да ја барам среката на друго место...
НА МОМЕНТИ БИ САКАЛ ДА ЗАМИНАМ ОД ОВОЈ СВЕТ,БАРЕМ ТАКА КЕ СЕ СПАСАМ ОД ТЕШКОТИЈАТА НА МОЕТО СРЦЕ...можеби оттогаш некој ке го почувствува моето оттсуство..можеби тогаш НА некој во доцните часови ке му долетам во мисли и ке почне да се секава на минатото кое го поминавме заедно и СРЕЌНО..но тоа нема да трае ВЕЧНО...знам дека секое ЧУДО ТРАЕ ТРИ ДЕНА..отпосле нема и воопшто некој и да ми го спомнува ИМЕТО...
ехх да можев да одлетам некаде ДАЛЕКУ и никогаш повеке да не се ВРАТАМ..
ехх да можев да те ЗАБОРАВАМ,барем така ке можам да се спасам себеси...
ехх да е ПРОКЛЕТ ДЕНОТ КОГА ТЕ ЗАПОЗНАВ И КОГА СЕ ВЛЈУБИВ ВО ТЕБЕ..
камо да можам да го вратам денот кога за прв пат те видов..НОКОГАШ НЕМАШЕ ДА ТЕ ПРЕГРНАМ И НИКОГАШ НЕМАШЕ ДА ТИ РЕЧАМ ТЕ САКАМ...едноставно би те поминал и би си заминал од местото кај што СТОЕШЕ ти...
МЕ БОЛИ ВИСТИНАТА ЗА НЕВОЗВРАТЕНАТА ЉУБОВ...од ден на ден умирам..
Но штом ставам КРАЈ..крај е засекогаш...срцето можи ке мрази и ке страда...но никогаш повеке нема да биди скршено од болка,како што ти тоа го правиш...можеби ке се пронајде некоја која веќе знае да сака и да го цени тоа што го има..плашејки се никогаш да не го изгуби...
ВО ОВОЈ СЛУЧАЈ ГУБИШ ТИ...СРЕТТНА НЕКОЈ КОЈ Е ПРЕМНОГУ ВЉУБЕН ВО ТЕБЕ,А СЕГА ГО ОСТАВИ НА ПОЛА ПАТ САМ ВО МРАКОТ ВО НЕГОВАТА МРАЧНА СОБА..ДА МУ СЕ ВОСКИТУВА НА ДРАГОТО МИНАТО..КОЕ МУ ГО НАПРАВИ ПРЕКРАСНО,А ЗА ЖАЛ МУ ЈА СРУШИ СЕГАШНОСТА..
ЕДЕН ДЕН и ти ке бидеш на моето место,секој ден со солзи во очите...еден ден КЕ МЕ БАРАШ МЕГУ МИЛИОН ДРУГИ НО НИКОГАШ НЕМА ДА МЕ ПРОНАЈДЕШ ИСТОТ....можеби тогаш ке ме видиш со некоја друга и ке си кажеш...и јас бев така сакана,но и тој ЗАСЛУЖУВАШЕ ДА БИДИ САКАН...и јас бев секогаш во неговите мисли,но и тој требаше да биди во МОИТЕ...а сега го има ДРУГА КОЈА ТОЈ ЈА ЗАСЛУЖУВА...едноставно ке Си речеш јас НЕ ГО ЗАСЛУЖИВ...
знај СЕКОЈ КРАЈ Е НОВ ПОЧЕТОК,ПОЧЕТОК НА НЕШТО НОВО!

Ајде немаш галје...ќе преживееш...секој еден што љубел поминал низ таа фаза, само лабилните не ја преброделе и ја направиле фатална.

 

[Saladin]

Негирање​

Се разбуди со доза на немир. Повторно истиот сон и оваа вечер. Сонуваше празнина во неговата душа. Како умира еден дел од него, но толму во последниот миг тој се буди. Чувствата на огромна болка повторно се враќаат.
Го зеде својот мобилен крај себе. Веќе со денови се мачеше. Сакаше да и` признае колку му беше тешко. Но знаеше дека ништо немаше да постигне со тоа. Таа уште помалку ќе го засакаше. А потоа...којзнае...
Пораката беше испратена. Немирот ги опфати сите пори од неговата душа. Ја замоли да се видат. Па макар и за многу кратко.
Нормално... телефонот со денови остана нем.

Беше гневен на себе. Го мразеше секое делче од својот живот, ги мразеше сите свои постапки, секоја мисла, секој став со кој се бореше последниве неколку години. Навидум мизантропски, ова на некој начин му годеше. Целосно ги повлече сопствените приказни за кои живееше, почна да го уништува сето она што го потсетуваше на среќа, секој спомен на љубов. Го мразеше тој збор. Го потсетуваше на евтина приказна која младите мајки им ја раскажуваа на своите мали дечиња пред спиење. Се` што беше од матерјална природа, отиде во самиот заборав. За да го раскопа уште повеќе јазот помеѓу себе и останатиот свет, тој утехата започна да ја бара во тутунот, во испарувањето на секој здив полн со агонија и темни мисли. Се чувствуваше вонсериски кога најчесто во друштвото ќе се споменеше некаков трач. И проклето му се допаѓаше тоа.

Скопје декември 2009та

 

[Redhead]

Можеби ова напишаново нема нешто посебно да ти значи, но сепак....

Во последно време станувам клаустрофобична.
Се чувствувам закотвена во некоја мала коцка каде повеќе немам воздух.
Место каде што станувам невидлива,бледеам.
Надежите, соништата ги нема одамна.
Само една бледа слика на она што некогаш бев.
Сите принципи (веќе се сомневам дека и постоеле) паднаа во вода.
А за што?
Сакаш да ти кажам за што????
За допир.
Допир од кој повторно ќе се чувствувам жива.
Психички и емотивно жива.
Но, како?
И тоа се урна, а јас???
Јас станав зависна.
Кога чувствуваш дека цело битие ти зависи само од еден допир.
Знаеш што?
Ми недостига спокојот.
Онаа мала илузија на спокој, од кој можев да спијам навечер.
Само рутината ме држи.
Рутински се смеам, рутински живеам, рутински се гушам.

 

[Марија]

Есен е, љубов моја.
Капките дожд водат љубов со улиците, а твојот лик со широко нацртана насмевка бледнее во спомените од летото.
Залезот на сонцето, брановите на брегот, долгите вечерни прошетки, мојата глава потпрена на твоето рамо . . . купишта сеќавања со кои незнам што да правам.
Сеуште мислам дека нашата приказна можеше да биде најубава, дека сме создадени еден за друг . . . сеуште мислам на тебе.
Кога врне дожд интензитетот на копнежот ме совладува и целосно се предавам на соновите и желбите.
Сакам да ме бакнуваш за добро утро, да ме прегрнуваш на крајот на денот, да ме држиш за рака неуморно . . .
Така како што некогаш правеше.
Сакам повотрно да се чувствувам заштитена и безбедна, најчувана, најпосакувана . ..
Сакам да сум причина за твојата среќа, сакам да сум прибежиште во кое секогаш наоѓаш одмор, љубов и спокој.
Сакам мојата прегратка да е твое место за воздивнување, за бегање од светот.
Сакам заедно да го дочекаме наредното лето.
Но, ... есен е, љубов моја.
И тебе те нема. Лутам сама низ нашите улици, ги оживувам старите моменти, чекорам на местата на кои некогаш заедно минувавме, ја барам твојата близина низ заборавот, но наоѓам само празнина и плачам.
Плачам од болка, лутина, тага, бес, љубов и горчина. ..
Најпосле, добро што е есен.
Исто како да не плачам, исто како капките дожд да се слеваат по моето лице.

 

[Electra]

Од вчера го пишав, ама ај...Денес чувствувам потреба да споделам која сум навистина.
Толку маски имам сменето, што се изгубив себе и верував во сопствената лажна рефлексија.
Се пронајдов себе во длабочините на темнината на сопствената душа.
Ја осветлив и ослободив.
Изгледа страшно, но барем знам која сум, што правам и што сакам.
Не сум таа што мислев, не сум слаба ко што мислев и не сум сакала ко што мислев.
Ништо. Огромна илузија која самата сум ја создала и во која сум верувала.
Навраќања. Две годишно дете исфрлено на улица сред зима од страна на сопствениот татко. Кого може тоа дете да сака освен себе? Кому може тоа дете да верува? На кого да се потпре и кому да се посвети освен себе?
И открив. Ја открив големата загатка на мојата слабост...барем она што сум мислела дека е слабост.
Јас не се плашам да загубам некого, всушност, сум ги изгубила најзначајните од најмали нозе, а мојот живот продолжил да биде ист како што бил и пред нив. Јас тоа сум го сфатила ко пораз, и се плашам од пораз, се плашам дека не сум била доволно најдобра за да останам на врвот. Се плашам за себе, не за другиот. Тоа е она што ме одржува во борба.
Јас не можам да сакам никого. Она што другите го нарекуваат љубов, за мене е сопственост, освоен трофеј за кој себично мислам дека ми припаѓа само мене. Во мојот свет нема втора половина, нема сродна душа, за мене љубов е кога јас сум целината со трофејот во рака. Останатото е пораз.
Јас не се посветувам на другите и нивните желби и потреби, туку се обидувам да ги наметнам моите врз нив и да ги убедам дека и тие го сакаат истото што и јас.
Мојата перспектива врз луѓето лесно се менува, доволно е само да ги задоволуваат моите потреби за да ги сметам вредни, а моментот кога ќе престанат или ќе се побунат, ги бришам без размислување и чекам да се вратат на колена пред мојата супериорност...зошто едноставно, јас не губам.
И не сакам да сослушувам и разбирам никого. Всушност, никој никого не разбира како што се разбираме ние самите. Другите само ќе климаат со глава за да остават впечаток на добра и грижлива личност. Јас знам да пресечам на средина и да не чувствувам грижа на совест после тоа. А тоа секого би оддалечило, но јас не се грижам за тоа, јас само се грижам да излезам непоразена од сета ситуација.
Јас не губам, јас се откажувам во моментот кога ќе насетам опасност од губење, за пак да излезам ко победник, без разлика на последиците кои подоцна ги сносувам.
И не, не можам да се сменам.
Едноставно, сакам да пркосам на регуларностите. Не сакам да бидам обична домаќинка со домашни обврски, сопруг, деца и кариера, да создавам лажна перфекција и хармонија. . Немам таква дефиниција. А пф, да не ќе правам сендвичи или да му перам чорапи? Прав маж ќе си купи или направи сам, а на другиве нека им направи мама, не им треба жена. Јас би се чувствувала ко да се потсмевам на сопствениот капацитет. Па, по некое непишано правило, (речиси) секое девојче сонува да стане тоа, а јас не сакам да бидам дел од тоа.
И не сакам да сакам. Можеби можам, но не сакам. Барем не додека не ја научам вистинската дефиниција, а не онаа поради која слепо си ја чукав главата толку време.
И не чувствувам ништо освен празнина, и не ми требаат други за да не се чувствувам празно. Јас чувствувам неисполнетост од сама себе, од својот идиотизам, чувствувам како да сум си ја предала вредноста, сум се откажала од сопствена битка.
Деновиве, благодарение на неколку случки, сфатив дека сакам да се чувствувам исполнето во моментот. И сфатив дека не е битно со кого, се` додека горенаведените критериуми ми се исполнети. А секогаш се наоѓа по некој заталкан што ќе се обиде. Некој незначаен со неговото беспотрено внимание и лигавешки на кои се преправам дека паѓам зошто ми годи моментално, зошто едноставно ги сметам нерелевантни за да би им ја објаснила мојата цел и недоволно интелигентни за да би ја сфатиле. Некој што се прави дека сфаќа, што од петни жили напнува да се покаже различен. И мозокот им лета, мислат дека успеале, дека тоа бил клучот, а јас само молчам, за кога ќе ми здосади да го покажам вистинското лице, а потоа и Ѓаволот попрво би бакнал крст отколку тие мене. Нека, нека се мисли Алфа маже, и онака не ми е битно, само нека биде некој со кој ќе си пополнам време. Некој кој не го сакам. Не сакам никого всушност, едноставно, не сакам да сум сама. Да, како што велеше Кери, еден ден ќе се најде некој доволно див што низ сите бури ќе успее да ме скроти или барем да го фати истиот ритам.
Е, ќе требаат balls of steel за да се открие тој мој свет, но тој момент ќе престанам да ги гледам другите ко трофеј, туку самата ќе се предадам ко трофеј на заслужениот, а на истото нема да гледам ко пораз.
Чувствувам празна среќа, чувство што не знам да го опишам.
Среќна сум и се смеам, но немам причина, онака, за себе и сопствените победи врз себе.

р.ѕ. Жити мајка, избришете ми го тоа погорното мислење, обично на тешки дроги сум рано наутро и не знам што пишувам. Најсериозно, бришете.

 

[Electra]

Леле, само јас ги јадам по темава.
Доста старо е и на англиски, but I felt like sharing.

And just like every other human being, I craved love. Except...I wasn't beautiful like them. I was repulsive, disgusting, ugly, both inside and out. And it's not like I'd never find someone that would love me more than him, but I could never find someone that I'd love more than I loved him...I guess.
You see, it's some weird path that brings people up together, and it's even weirder when it splits.
Mine decided to split in a circular motion. It always brings me back to the beginning, except for every next time, I walk alone.
And it's not like I can't take a different path, but something inside me wouldn't let me.
You can't experience pain, if you haven't experienced happiness and vice versa. In fact, all paths are circular.
And I'm not mad if he's got someone better, and I can't be sad if he's happy. I'm just sorry I wasn't there to experience the feelings of "Goodbye" and reunion. Again, pain and happiness.
And I'm sorry he wasn't here to see how mature I've gotten.
Well...at least I think I have.

 

[МиГ 21]

Лаура​

Возот влегуваше во станицата, тој сéуште седеше на своето место цврсто стискајќи го „Канцониерот“ неговиот верен другар и сопатник сиве овие години. Тргна полека уморно кон скалилата на вагонот носејќи во себе долгогодишен немир, копнеж, надеж, страв…
Слезе на станицата погледна наоколу сé беше исто ништо не се сменило сиве години на отсуство, како времето во ова место да застанало. Полека тргна кон својот дом или она што некогаш беше тоа. Добро познати улици, згради обвиткани во своето сивило, какво што и тој чувствуваше во себе, какво што тој носеше во својата душа сиве овие години. Се прашуваше што се случи со неговите блиски, пријатели, што прават сите оние кои ги познаваше.
Сите денови откако дојде се движеше низ градот како некое сениште не познавајќи никој од овие насмеани лица. Не побара никого, не се обиде, едноставно не сакаше. Болката што ја носеше не му даваше храброст за такво нешто ниту пак сакаше да ја сподели. Ги посетуваше местата на кои што некогаш често навраќаше, како да бараше нешто, нешто што одамна го беше загубил иако не знаеше што точно. Бараше лек за болката, утеха можеби или она нешто што ќе ja потполни празнината што ја чувствува цело време. Најчесто одеше во паркот каде што долго седеше на клупата која како само таа да го чекаше во градов да се врати. Тој ден задоцни веќе беше денот прикрај. Седна, како по обичај долго гледаше во земјата пред него, а мислите му лутаа. Погледна во правец кон реката каде што некогаш кога имаше потреба од размислување стоеше, гледаше во реката и најдуваше мир. Се стаписа! Виде позната женска фигура како стои неподвижно и гледа некаде далеку преку реката, свртена со грбот кон него, а студениот есенски ветар си играше со нејзината долга коса. Полека стана од клупата и со несигурен чекор тргна накај неа. Кога се доближи таа чувствувајќи нечие присуство се сврти и го погледна. Очите и се раширија од изненадување, долго немо се гледаа. Добро ги знаеше тие очи, кои сега изгледаа многу тажно. Успеа таа да изусти само еден збор: „Ти!”
Се приближи до неа, ја прегрна пријателски, усните им се искривија во болна насмевка. Конечно ја најде, го најде она што го бараше сите овие години. Долго разговараа. И раскажа сé за себе за сиве овие години. Беше бесна на него, почна да плаче успеа низ солзи да му каже: – „ Ти се лутам, ти се лутам затоа што никогаш, никогаш не ми кажа што чувствуваше кон мене, што немаше храброст да ми пријдеш и ми го кажеш тоа.“ Се обиде да ја привлечи кон себе, да се оправда некако иако знаеше дека нема оправдание. Таа се отргнуваше, бесно го удираше по градите викајќи „ Лута сум ти! Лута сум ти“! Но сепак се предаде, ја стави главата на неговите гради и долго, долго липаше. Ја милуваше по косата не можејќи да изусти ни збор, само солзите течеа од неговите очи. Ја бакна во челото, потоа во насолзените очи и само што усните им се доближија, таа се отргна. „Не! Не смееш, не…не можам, прости ми, му припаѓам на друг. Сакам но не можам, не смеам…прости!“ Потрча по патека одалечувајќи се од него, солзите и течеа по лицето. Долго тој гледаше по неа, дури и кога ја снема од видикот тој и понатаму немо гледаше во тој правец како да очекуваше чудо. Остана повторно сам. Болката во градите беше посилна од било кога. Сакаше да викни, да пушти крик, не можеше. Се свитка од болка и долго, долго така плачеше, липаше. Кога најпосле се подигна, се сврте накај реката и тресејќи се фати за дрваниот ракофат на оградата. Почувствува нешто под десната рака, погледна, не можеше да верува?!?! На дрвото со несигурна рака беше издлабено: 19. 07. 1986 г. Денот кога тој замина, засекогаш го напушти градот. Сé околу него почна да се врти, во слепоочниците бесно удираше пулсот. Не можеше да се соземи. Се упати кон својата куќа, како во транс стигна, влезе и долго шеташе низ собата. Се му стана јасно! Главата ужасно почна да го боли, го исплакна лицето и погледна во огледалото, виде само илузија, ништо, празнина. Во главата му одекнуваа нејзините зборови од пред малку „ можеби она што го бараше, она богатство по кое цел живот си копнеел, можеби не било таму. Можеби, можеби било тука крај тебе цело време, на дофат“. Сфати што значат тие зборови. Сега веќе ништо немаше значение, немаше ништо своја смисла. Погледна кон куферот кој не беше ни распакуван сосема. Не му требаа тие работи таму кај што ќе појди може да си купи колку сака. Имаше доволно, имаше сé… Или немаше ништо? Болна насмевка се развлече низ неговото лице, го зеде само нотесот кој што секогаш го носеше со себе иако беше празен. Во него имаше запишано само посвета, која добро ја знаеше, напишана со нејзината нежна лева рака. Го зеде „Канцониерот“ и ја напушти куќата, го напушташе градот засекогаш. Знаеше дека никогаш повеќе нема да се врати.
Влезе во купето, седна, погледна кон празната станица, знаеше дека нема никој. Се здрви! Таа стоеше на истото она место како и пред многу години но, сега не мафташе само немо го гледаше. Солзите и се сливаа по лицето. Го стегна нешто во срцето, немаше сила, немаше храброст да и мафне. Возот веќе одминуваше далеку. За последен пат ги гледаше тие планини. Го отвори нотесот и додека солзите капеа на него, почна да пишува:
ЛАУРА……

 

[МиГ 21]

Тој убав есенски ден бев среќен. Имав толку убави работи да ти раскажам, просто летав кон тебе. Седеше на нашата клупа, ме виде како доаѓам но, не се ни помрдна. Ме пресече нешто. Едвај проговори едно „здраво“. Молчеше. Молчев и јас, чекав да кажиш. Молчевме. Гледаше некаде во далечината. Никогаш не те видов така тажна со болен грч на лицето, без сјај во очите. Молчевме. Незнаев што да речам, што да направам. Сакав да те прегрнам, да кажам нешто, да те орасположам. Не можев. Не се осмелував. Воздивна, стана од клупата. станав и јас. Долго ме гледаше во очи без да трепнеш, без да кажеш. Знаев. Солзи почнаа да ми навираат во очите. Ја стави дланката на моево лице, постоја така неколку мига се заврти и… Одмина неколку чекори, се сврти со очи расплакани, солзи се слеваа по твоето лице. Се стрча накај мене, ме бакна брзо на усниве и си замина без збор. Останав скаменет од тага, скршен од болка. Долго гледав по тебе и ми се изгуби од вид, чекав, се надевав. Не дојде. Од тој ден доаѓам на нашата клупа, надевајќи се дека ќе те видам дека ќе ме погледнеш со насмевка, ќе ме бакнеш. Никогаш повеќе не те видов, никогаш не дознав….

 

[Saladin]

Го читаше ливчето на масата... Солзи и навираа од очите. Во истата година уште еднаш се почувствува така . Премногу и` беше... Се нурна во креветот, тивко липајќи.
......- И.... како ти се допаѓа? – ја праша додека таа го врткаше во рацете со очи полни со изненадување и возбуда.
- Прекрасно е. Навистина како знаеше дека го сакам баш ова?
- Нагаѓав. – се смееше во себе. .......
Сегашност. Ги избриша солзите... Мали воздишки на скршена душа. Го извади куферот и ги собираше работите што стоеја на масата и шкафчето. Немаше многу. Само некои дребулии и понекое парче облека. Не сакаше да биде тука. Се чувствуваше како странец. За прв пат. Седна покрај огледалото.
- Која сум јас? Не ми се допаѓа косава.... – посегна по ножиците... *Крц....крц* паѓаа локните. Не сакаше да се сеќава на себе. Паѓаа се повеќе и повеќе. Крупни, ситни.... секакви. Кога се погледна пак во огледалото почувствува задоволство. Одек од смеа... злобна смеа. Потоа продолжи со пакувањето. Го чу телефонот. Некогаш едвај дочекуваше да заѕвони 3 пати. Не сега..... Го занемари. Но упорноста на тој апарат не престануваше. После половина час повторно. И така натаму....... Дури и не и` даде мир да спие како што треба. А заминуваше утре. Сигурно и телефонот знаеше па сакаше да се подружи со неа за последен пат. Но таа не сакаше друштво па макар и со еден апарат. Осаменоста и` беше виза за излез од ситуацијата.
Утредента излезе со главоболка. Не спиела синоќа... Била некаде во некој ноќен клуб и се напила. Или пак на некоја прослава. Во секој случај не била дома. Соседите ја погледнуваа и си ги поставуваа овие прашања. Не ја знаеја нејзината болка. Не знаеја дека е скршена... дека тој што искрено го сакаше ја имаше повредено. Повреда каква ни на сон не би им паднала. Само животно може да постапи така.. Всушност не.... животното не знае за злоба. Седна во автомобилот и ја извади капата од глава. Шок. Ја погледнуваа чудно. По малку ги плашеше. Но на неа не и беше гајле. Посегна по клучевите. Зататни колата и се одтркала по улицата....

То be concluded...