ВИСТИНСКАТА ЉУБОВ НЕ УМИРА
Секој почеток има крај.Некои краеви се среќни , некои тажни , а некои пак завршуваат толку чудно и дури тогаш сфаќаме дека тие се оние најболните...
Токму тогаш кога Таа ја бараше смислата за животот , се појави Тој. Никна во нејзиниот живот , како кокичињата во неговата градина . Го скрши мразот и и го разубави животот . Тој секогаш беше насмеан , а во себе чувствуваше тага , секогаш беше смирен , а чувствуваше лутина , секогаш беше оптимист , а знаеше дека е крај . Таа му го скрши срцето , но Тој не се откажуваше . Го повреди , но не се предаваше . Неговата љубов беше толку чиста , толку искрена , незаменлива , голема... А таа исплашена , неправедна , себична... Прогонувана од сенките на минатото се откажа , и препушти се во рацете на судбината. Уништи се што беше вистинско , и остана сама во својот свет на лаги и уцени , со сите манипулатори и нечесници , со својата болка , и борејќи се со доброто и злото . А толку многу и недостасуваше Тој. Неговата силна прегратка. Силна а нежна . Небаре Тој знаеше дека тоа е првиот и последен пат . И недостасуваше неговиот поглед . Толку далечен и расеан . Толку смирен но истовремено и разигран . Секогаш кога ќе го погледнеше имаше чувство дека неговите очи се смеат . Таа го сакаше тоа , си мислеше дека може да ги прочита сите негови мисли преку неговите очи... Неговиот мирис и доаѓаше со ветерот . Ко да сакаше да ја потсетува на него . Неговиот глас го слушаше во далечините , а неговата насмевка никогаш не ја заборави . Го мразеше денот , а ја засака ноќта. Зашто само тогаш можеше да биде со него ...во соништата. Сонуваше дека се на рингишпил , јадат шеќерна волна и бонбони , а Тој пак ги погоди сите топчиња и го освои најголемото плишано мече. Се разбира тоа веќе беше нејзино . Беше облечена во бело фустанче и не ја губеше насмевката од нејзиното лице . Тој и рече дека е многу убава...
Утредента се одново. Мразејќи го денот , мразејќи се околу себе , талкаше по влажните улици надевајќи се дека ќе го сретне. Но и да го сретне , што ли ќе му каже? Таа немаше образ ни да го погледне...
Единствено го сакаше дождот , зашто така никој незнаеше дека плаче.
Плачеше заради неа . Плачеше зашто е слаба . Плачеше заради тоа што повеќе нема да ги виде тие очи што и се смеат , никогаш повеќе нема да го допре , прегрне , бакне. Никогаш повеќе нема биде среќна. Но секогаш постоеше тоа мало зрнце надеж , што ја исполнуваше . Се надеваше дека и овојпат трпеливоста нема да ја напушти .
Таа никогаш порано го немаше почувствувано тоа чудно чувство што ја обвиткуваше како мека свила , секојпат кога ќе помислеше на него . Можеби беше сеуште млада да се соочи со реалноста , можеби беше неискусна и незнаеше да се справи со тоа нешто. Измешани мисли , чувства , спомени... Микс од слики и познати мелодии . Микс од љубов , страв , болка...
Но тука секогаш остануваше нивната песна , ставена на repeat , мокра перница и по некој отпушок од цигара . А кафето и нејзиниот омилен десерт стоеја недопрени . Ко да сакаше да ја потсетуваат на него, впрочем како и се друго...
Се започна со кафе , во тој момент толку вкусно ко да им ги спои душите со неговата миризба . А сега , толку е горчливо , ладно , безвкусно...
Тој беше нејзината љубов , и ќе остане.Заедно со сите спомени за него. Дури и никогаш повеќе да не го виде , да не го допре , да не го има , Таа засекогаш ќе го чува во нејзиното срце...
И така... дури и од лошите краеви може да се научи нешто.Таа научи дека вистинската љубов никогаш не умира!
јас го пишував...