Интимна (исповедна) проза
- Автор на темата martin4etoooo
- Време на започнување
Спомени
Убава е ноќта.
Убави се светлата на ноќта.
Убава е тишината на ноќта,
која ме носи до катчето во самата себе каде не наминувам често.
Катчето на спомените.
Убави се и спомените кои живеат во мене.
Спомените на некои личности за кои знаеш дека се посебни, незаменливи, единствени
личности кои сакаш да ги задржиш во својата близина по секоја цена,
личности кои фалат во животот,
не ги гледаш, не ги слушаш но знаеш дека се тука.
Живеат во спомените, кои се секогаш присутни.
Како и тие личности и тие моменти.
Тука си,споделуваш еден момент со некој кој ти значи,
за во следниот момент секој да продолжи по својот животен пат.
И животот продолжува, не дозволувајќи еден ист момент да се повтори два пати, колку и да се трудиме да го задржиме,
колку и да сакаме да го копираме тој еден момент,
тој никогаш нема да биде ист.
Секој го оди својот пат,
секој на своја страна.
Но, тие моменти живеат во мемориите.
Не се бришат.
Ги сакам мемориите кои ги содржат убавите моменти.
Ги собирам во себе како лично богатсво.
Не дозволувам да исчезнат,
ги негувам тие спомени.
Ме хранат, ми даваат сила за понатака.
Знам дека тие личности кои фалат имаат нешто заедничко со мене:
Еден момент кој сме го споделиле заедно,
еден момент доживеан од две,три или повеќе личности
во исто време, на ист начин.
Ги сакам личностите од моите мемории,
и моментите поминати со нив.
Убава е ноќта.
Убави се светлата на ноќта.
Убава е тишината на ноќта,
која ме носи до катчето во самата себе каде не наминувам често.
Катчето на спомените.
Убави се и спомените кои живеат во мене.
Спомените на некои личности за кои знаеш дека се посебни, незаменливи, единствени
личности кои сакаш да ги задржиш во својата близина по секоја цена,
личности кои фалат во животот,
не ги гледаш, не ги слушаш но знаеш дека се тука.
Живеат во спомените, кои се секогаш присутни.
Како и тие личности и тие моменти.
Тука си,споделуваш еден момент со некој кој ти значи,
за во следниот момент секој да продолжи по својот животен пат.
И животот продолжува, не дозволувајќи еден ист момент да се повтори два пати, колку и да се трудиме да го задржиме,
колку и да сакаме да го копираме тој еден момент,
тој никогаш нема да биде ист.
Секој го оди својот пат,
секој на своја страна.
Но, тие моменти живеат во мемориите.
Не се бришат.
Ги сакам мемориите кои ги содржат убавите моменти.
Ги собирам во себе како лично богатсво.
Не дозволувам да исчезнат,
ги негувам тие спомени.
Ме хранат, ми даваат сила за понатака.
Знам дека тие личности кои фалат имаат нешто заедничко со мене:
Еден момент кој сме го споделиле заедно,
еден момент доживеан од две,три или повеќе личности
во исто време, на ист начин.
Ги сакам личностите од моите мемории,
и моментите поминати со нив.
Не постоеше мирис. Чудно, но моето сетило за воспримање на различни мириси сеуште перфектно функционираше. Влегов во одаите на едно семејство, меѓу нивнити ѕидини со чудни декорации, неверојатно својствени за нив. Наоколу постоеше се`, полици за книги, дрвена трпезариска маса, две лончиња, шпорет и едно радио што произведуваше иритирачки звук меѓу неколку фреквенции. Дамкосани прекривачи, еден тон нечисти алишта, крици од другите одаи и една мала, но неприметлива работа која упорно ја барав и неуспешно ја пронајдов во мислите. Знаев дека нешто изостанува меѓу тие издадени масивни сенки од гломазните плакари чие крцкање вознемирува доцна во ноќта. Знаев дека изостанува главната и показателна работа за која упорно и цврсто се држев како калуѓерка за крст. Таа проклета работа сега мене ме иритираше, ми го нарушуваше спокојството и мирот. Трагав по него, затоа што со него ја доживував нирваната при влез во нечиј дом, со него ја добивав онаа доблесна насмевка на триумф дека знам за чиј дом се работи и знам што чудесии од луѓе чекорат по него. Мирисот. Оној домашен мирис што се ткае низ собите, вирее меѓу креветите, се нижи меѓу фотељите и извира од некогашните сандаци кои во поново време се нарекуваат плакари.
Мирисот е тој кој ми фали. Мојата душевна искра, мојот доблесен пријател кој ми шепоти многу работи.
Во светот постојат многу мириси, во реалниот или фиктивниот. Некогаш постојат делумно во книгите со опишувачки зборови чија суштина е промашена затоа што мирисот е некогаш неопределив, невообичаено силен пред кого клекнуваат и најмудрите опишувачки зборови. Некогаш го толкуваме на страниците од книгата „Парфем“, некогаш велиме дека сме затнати ради проклетата настинка, а некогаш не обраќате внимание дека еден и единствен, уникатен мирис поседува определено секој човек и го носи со себе, сегде каде што оди, патува, е*е и сере.
Искрено свикнав на секакви мириси - блуткави, ароматични, мошус, темјан, цимет, па дури и оние кои смрдат на умрено и кисело. Да, да верувајте постои и таков мирис. Но во овој мал свет на едно просечно и чат пат добродушно семејтво не успеав да ја најдам таа нишка. Помислата дека се мртви моето резонирање го однесоа на повисок стадиум со заклучок дека и умреното смрди, труе од утробата до стапалата и назад до главата, односно мириса на свежо умрен леш. Со самото изустено здраво јас знам дека грешам. Не се мртви, ниту полумртви, ниту умрени, туку се тука, здрави, живи и подвижни. И зборат. Дури едниот од нив пријатно мацкаше од чорбата, полна со цревца од мртва свиња.
Се насмеав и реков: „Дали имате палома?„
Мирисот е тој кој ми фали. Мојата душевна искра, мојот доблесен пријател кој ми шепоти многу работи.
Во светот постојат многу мириси, во реалниот или фиктивниот. Некогаш постојат делумно во книгите со опишувачки зборови чија суштина е промашена затоа што мирисот е некогаш неопределив, невообичаено силен пред кого клекнуваат и најмудрите опишувачки зборови. Некогаш го толкуваме на страниците од книгата „Парфем“, некогаш велиме дека сме затнати ради проклетата настинка, а некогаш не обраќате внимание дека еден и единствен, уникатен мирис поседува определено секој човек и го носи со себе, сегде каде што оди, патува, е*е и сере.
Искрено свикнав на секакви мириси - блуткави, ароматични, мошус, темјан, цимет, па дури и оние кои смрдат на умрено и кисело. Да, да верувајте постои и таков мирис. Но во овој мал свет на едно просечно и чат пат добродушно семејтво не успеав да ја најдам таа нишка. Помислата дека се мртви моето резонирање го однесоа на повисок стадиум со заклучок дека и умреното смрди, труе од утробата до стапалата и назад до главата, односно мириса на свежо умрен леш. Со самото изустено здраво јас знам дека грешам. Не се мртви, ниту полумртви, ниту умрени, туку се тука, здрави, живи и подвижни. И зборат. Дури едниот од нив пријатно мацкаше од чорбата, полна со цревца од мртва свиња.
Се насмеав и реков: „Дали имате палома?„
Ти
те гледам
те чувствувам
спиеш со мене
во мене
засекогаш.
така и остани
чувај ме,
сакај ме,
негувај ме,
милувај ме,
гали ме.
Ти си ронка надеж
во овој универзум
за мене се
за светот ништо
Ти си виновникот
кој ми покажа и ме научи
како да сакам!
те гледам
те чувствувам
спиеш со мене
во мене
засекогаш.
така и остани
чувај ме,
сакај ме,
негувај ме,
милувај ме,
гали ме.
Ти си ронка надеж
во овој универзум
за мене се
за светот ништо
Ти си виновникот
кој ми покажа и ме научи
како да сакам!
Во потрага по вистината,
се најдов себе си сама на чекор од бездна..
Со лузни на душата и новостекнати рани,
се плашам од она што доаѓа...
Ќе осамне ново утро ..
нови ликови околу мене,
но насекаде го барам оној мојот, познатиот..омилениот..
И солзи ми навираат,
плачам на дождот..добро е што врне,
ги сокрива трагите од спомените кои
неуморно ми го горат срцето и истовремено го ладат лицето..
Се насмевнувам и продолжувам,
само оние кои најдобро ме познаваат ќе знаат колку боли...
се најдов себе си сама на чекор од бездна..
Со лузни на душата и новостекнати рани,
се плашам од она што доаѓа...
Ќе осамне ново утро ..
нови ликови околу мене,
но насекаде го барам оној мојот, познатиот..омилениот..
И солзи ми навираат,
плачам на дождот..добро е што врне,
ги сокрива трагите од спомените кои
неуморно ми го горат срцето и истовремено го ладат лицето..
Се насмевнувам и продолжувам,
само оние кои најдобро ме познаваат ќе знаат колку боли...
Едно старо дело... датира од 12.10.2000 Колку бев само заљубен. Дури и хаотичност се приметува во песнава, несредени мисли. Арно викаат заљубен-изгубен 
Парчињата на кои се распадна мојата душа,
толку се малечки,
толку се ситни,
што веќе ги изгубив.
Многу работи носам во мене,
и осамености кои веќе и не ги помнам.
Денес случајно ги фрлив коцките за покер,
и исто така случајно добив загуба,
тоа што го заработив,
времето без срам ми го одзеде.
Сакам да ти кажам дека во ноќите долги,
замислувам како ти го милувам грбот,
како заспивам на твоите гради,
и твоите воздишки прават стравот
да се стори пепел,
да исчезне во црнилото на ноќтта.
Не зборувај вечерва,
молчи те молам,
забранета е оваа љубов,
што ја носам длабоко во мене.
Не разбирам како можам
да сум се’ уште жив,
кога веќе со денови крварам од отворени рани...
Но...
Нека не видат твоите очи дека
се изгубив низ просторот поради тебе,
дека умирам по тебе.
На погрешно место, во погрешно време,
средбава на душите ја предизвика ѓаволот.
Ми трепери душава,
ми треба твој бакнеж,
очајувам за твојата нежност.
Не следиме, ќе полудам,
пекол е ова што го живеам,
тие усни твои не можат да бидат мои.
Не зборувај вечерва,
молчи те молам,
забранета е оваа љубов,
што ја носам длабоко во мене.
Не разбирам како можам
да сум се’ уште жив,
кога веќе со денови крварам од отворени рани...
Но...
Нека не видат твоите очи дека
се изгубив низ просторот поради тебе,
дека умирам по тебе
Денес барам најубав начин,
за да ти се исповедам.
Тоа што не те чуствувам блиску,
буди болка во срцево.
Денес моиве очи гледаат,
како многу пати до сега,
во оваа есен сива,
без чувство и надеж,
без нежност и страст.
Денес те молам да бидеш среќна.
Можеби ќе дојде ден,
ти да бидеш само за мене,
а јас само за тебе,
можеби и не.
Можеби ќе дојде ден,
моите песни да бидат песни на среќата,
можеби и не.
Можеби ќе бидам среќен кога,
очиве ќе се затворат,
за последен пат.
Ти тогаш сети се,
дека има некој кој мисли на тебе.
Можеби ќе бидам среќен кога,
очиве ќе се затворат,
за последен пат.
Ти тогаш сети се,
има душа која живее за тебе.
Ако некогаш завладее,
осаменост во тебе
кога се будиш во утрото сиво,
погледни низ прозорот,
помисли на мене
мојата осаменот минува,
само при помислата на тебе.
Без наслов
Би можела со денови да раскажувам за тебе.
Со години.
Би можела книга да напишам за тебе.
Без да го споменам твоето име,никој не мора да го знае.
Верувам дека сите кои ќе ја читаат таа приказна за тебе,ќе те сакаат.
Ќе копнеат за личност како што си ти.
Ќе сакаат да го доживеат сето она што ми го пружи мене.
Ќе знаат колку си прекрасен.
Колку си чист и полн со љубов и добрина.
Не,не зборувам јас.
Тоа срцето зборува.
На помислата на твоето име среќно потскокнува во градиве.
Не познавам никого кој е така прекрасен како што си ти.
И ништо не е споредливо со сето она што ми го даваш,начинот на кој ме сакаш и љубиш.
Убавите моменти со тебе се скапоцени.
Толку скапоцени како патот до утринската ѕвезда.
И во моментов е најубавото нешто да те познавам.
Тебе да те познавам е прекрасно.
И извини,но морам уште еднаш да ти кажам..
Твоето име да го споменам е најубавото нешто што го кажувам..
И останува така,без разлика на се.
Би можела со денови да раскажувам за тебе.
Со години.
Би можела книга да напишам за тебе.
Без да го споменам твоето име,никој не мора да го знае.
Верувам дека сите кои ќе ја читаат таа приказна за тебе,ќе те сакаат.
Ќе копнеат за личност како што си ти.
Ќе сакаат да го доживеат сето она што ми го пружи мене.
Ќе знаат колку си прекрасен.
Колку си чист и полн со љубов и добрина.
Не,не зборувам јас.
Тоа срцето зборува.
На помислата на твоето име среќно потскокнува во градиве.
Не познавам никого кој е така прекрасен како што си ти.
И ништо не е споредливо со сето она што ми го даваш,начинот на кој ме сакаш и љубиш.
Убавите моменти со тебе се скапоцени.
Толку скапоцени како патот до утринската ѕвезда.
И во моментов е најубавото нешто да те познавам.
Тебе да те познавам е прекрасно.
И извини,но морам уште еднаш да ти кажам..
Твоето име да го споменам е најубавото нешто што го кажувам..
И останува така,без разлика на се.
Понекогаш остава простор за некој нов зрак светлина да продре во нејзините одаи, но секогаш на еден ист зрак се навраќа.
Оној кој згасна многу одамна, оној кој во мрак и црнило ја остави, оној за кој молитва кажува доцна навечер - кога темнината си игра со празното место во креветот.
И пролетта плете нов венец, и пајакот нова мрежа откако ќе му ја уништат старата, само таа никако не може да закрепне, сосема да заздрави, па да стане да создаде нешто ново, повесело.
Понекогаш страв ми е да гледам во нејзините празни и студени очи, и посакувам да дојде утрото кое во неа ќе роди надеж за нов зачеток. Вака само лута од силуета на силуета, талка со погледот барајќи некој што одамна се изгуби од нејзиното видно поле.
Најчудно од се е што не се бори, остава сите нивни демони да ја напаѓаат, сите спомени да ја распарчуваат и постојано се дави во едни исти солзи - само секој ден повторно прокапани.
Понекогаш кога дува ветер мислам дека ќе ја одвее, па ја гушкам посилно за да остане до мене. Да е тука барем со нејзиното кревко тело кога веќе знам дека мислите секогаш и се таму некаде каде што нивните патишта се раскрстија.
А знам, знам - таа се би дала да може да летне онаму каде што некогаш припаѓала.
Оној кој згасна многу одамна, оној кој во мрак и црнило ја остави, оној за кој молитва кажува доцна навечер - кога темнината си игра со празното место во креветот.
И пролетта плете нов венец, и пајакот нова мрежа откако ќе му ја уништат старата, само таа никако не може да закрепне, сосема да заздрави, па да стане да создаде нешто ново, повесело.
Понекогаш страв ми е да гледам во нејзините празни и студени очи, и посакувам да дојде утрото кое во неа ќе роди надеж за нов зачеток. Вака само лута од силуета на силуета, талка со погледот барајќи некој што одамна се изгуби од нејзиното видно поле.
Најчудно од се е што не се бори, остава сите нивни демони да ја напаѓаат, сите спомени да ја распарчуваат и постојано се дави во едни исти солзи - само секој ден повторно прокапани.
Понекогаш кога дува ветер мислам дека ќе ја одвее, па ја гушкам посилно за да остане до мене. Да е тука барем со нејзиното кревко тело кога веќе знам дека мислите секогаш и се таму некаде каде што нивните патишта се раскрстија.
А знам, знам - таа се би дала да може да летне онаму каде што некогаш припаѓала.
...И да. Повторно.
Бунт против спокојот. Сакам да ја зграпчувам излитената суштина на несоницата, и да ја притискам под моите нокти. Да се издигне помеѓу мене и кучката крикот на мојата беспомошност и неспособност да се борам против сите нејзини адути.
Моите закани со упорност се слеаа некаде помеѓу кафеното ќебе од мама и кутијата цигари на маса.
Потклекнав. Ококорив очи.
Сега како Одисеј трчам кон својата Итака. Трчам низ моите мисли, ријам како дивеч низ моите ставови и перцепции барајќи нирвана.
Што барам? Што сакам? Што ми треба?
А, тој е издигнат некаде помеѓу своите можности да сонува. На трепавиците му виси убавина од спокој.
Го обожавам неговото лице,неговите пори во кои ја собира целата моќ да ме исполни со среќа.
Го љубам.
Тука престанувам да ја дефинирам моменталната позиција на хаосот. Мирисот на тутун се залепи на моите прсти, желбата да ја исфрлам чудната инспирација за копнежот од мојот душник полека се затајува.
Спремна сум да му ја подметнам аромата од мојот шампон под неговите ноздри, лукаво да му се тутнам цела помеѓу неговите раце....и да мирувам. Да спијам, не морам.
Барам дефиниции...додуша тоа цел живот го правам, мојата еурека е на повидок.
Сакам да уживам во проклетиот шарм на ова утро.
Ми треба неговата прегратка. Тоа е мојата Итака, а јас сум само на чекор од неа.
Бунт против спокојот. Сакам да ја зграпчувам излитената суштина на несоницата, и да ја притискам под моите нокти. Да се издигне помеѓу мене и кучката крикот на мојата беспомошност и неспособност да се борам против сите нејзини адути.
Моите закани со упорност се слеаа некаде помеѓу кафеното ќебе од мама и кутијата цигари на маса.
Потклекнав. Ококорив очи.
Сега како Одисеј трчам кон својата Итака. Трчам низ моите мисли, ријам како дивеч низ моите ставови и перцепции барајќи нирвана.
Што барам? Што сакам? Што ми треба?
А, тој е издигнат некаде помеѓу своите можности да сонува. На трепавиците му виси убавина од спокој.
Го обожавам неговото лице,неговите пори во кои ја собира целата моќ да ме исполни со среќа.
Го љубам.
Тука престанувам да ја дефинирам моменталната позиција на хаосот. Мирисот на тутун се залепи на моите прсти, желбата да ја исфрлам чудната инспирација за копнежот од мојот душник полека се затајува.
Спремна сум да му ја подметнам аромата од мојот шампон под неговите ноздри, лукаво да му се тутнам цела помеѓу неговите раце....и да мирувам. Да спијам, не морам.
Барам дефиниции...додуша тоа цел живот го правам, мојата еурека е на повидок.
Сакам да уживам во проклетиот шарм на ова утро.
Ми треба неговата прегратка. Тоа е мојата Итака, а јас сум само на чекор од неа.
Вредно да се стави овде.
Другите кои не беа ти
Еднаш љубев еден човек голем колку небото и тежок колку денот кога во денот неподносливо тежи животот. Еднаш љубев еден ти. Љубев и еден друг ти. Љубев и една ти. Со сите свои љубови-колку што има љубови зад затворени очи. Толку силно. Толку темно. Со толку лица во мракот колку што има видливост во ноќта: доволно за да се пронајде еден прост пат и доволно за да се загуби еден човек. Луѓето најлесно се губат во мракот. Во сопствениот мрак. Така се јавуваат темни дамки: по кожата, во времето, во очите. Под нив и низ нив. Темни и безживотни дамки. Еднаш љубев еден човек со боја на светло пред затемнување. Толку светол во мракот: да ми се стегнат зениците од добра болка. Живот во мракот, по мене друг живот. Со животот можеш единствено да стануваш други животи, други луѓе. Еден ти и една ти. Едни други тие. Некаде. Денес е сеедно. По мракот во љубовта-сред белиот ден останува само неочекувана месечина сред пладне.
- Можеш да престанеш, но ова нема никогаш да престане – прошепоти и ја подаде главата низ прозорот. Беше совршен пролетен ден кој стануваше летна рана ноќ.
- Што да престане? – прашав.
- Сето ова. Времето. Луѓето во него. Ти во мене. Можеш да заминеш многу далеку од овој прозор. Тоа нема ништо да смени. Не за мене.
- Нашите нешта отсекогаш биле вакви – реков и го затворив прозорот, па го зедов куферот.
Се погледнавме в очи. Ми кажуваше доволно. Ми го кажуваше она кое сакав да го чујам. Љубовта често има потреба од збор кој изненадува. Потреба од неочекуваност.
- Ќе бидам тука – рече.
- Ќе бидам и јас – одговорив.
- Нема никогаш да биде вака повоторно – прошепоти низ затворени очи. Ме избегнуваше. Не сакаше збогувања, а јас никогаш не се збогував. Да се збогуваш значи да престанеш да веруваш, а јас го имав тоа ние секаде.
- Секогаш ќе биде поинаку. И секогаш ќе бидеме ние. Затоа што така е – одговорив и се насмевнав.
Ги отвори очите. Некаква музика свиреше позната мелодија.
- Болна сум – потпевнуваше.
- Сосема болна – потпевнував и јас.
Проста француска песна.
Еднаш љубев еден човек во кој ги имаше сите љубовници кои ги имав. Сите нељубовници. Најверојатно и луѓето кои ќе бидат тоа. Еднаш љубев една ти. Толку многу. Со сите месечини и со сите мракови.
Љубев со сопствениот страв од губење во мракот.
Не престана. Не престанав.
Во една љубов љубовниците се секогаш исти. Тежат онолку колку што им тежат сништата, а љубовта секогаш исто сонува: животворно.
Автор: Сашо Димоски
Другите кои не беа ти
Еднаш љубев еден човек голем колку небото и тежок колку денот кога во денот неподносливо тежи животот. Еднаш љубев еден ти. Љубев и еден друг ти. Љубев и една ти. Со сите свои љубови-колку што има љубови зад затворени очи. Толку силно. Толку темно. Со толку лица во мракот колку што има видливост во ноќта: доволно за да се пронајде еден прост пат и доволно за да се загуби еден човек. Луѓето најлесно се губат во мракот. Во сопствениот мрак. Така се јавуваат темни дамки: по кожата, во времето, во очите. Под нив и низ нив. Темни и безживотни дамки. Еднаш љубев еден човек со боја на светло пред затемнување. Толку светол во мракот: да ми се стегнат зениците од добра болка. Живот во мракот, по мене друг живот. Со животот можеш единствено да стануваш други животи, други луѓе. Еден ти и една ти. Едни други тие. Некаде. Денес е сеедно. По мракот во љубовта-сред белиот ден останува само неочекувана месечина сред пладне.
- Можеш да престанеш, но ова нема никогаш да престане – прошепоти и ја подаде главата низ прозорот. Беше совршен пролетен ден кој стануваше летна рана ноќ.
- Што да престане? – прашав.
- Сето ова. Времето. Луѓето во него. Ти во мене. Можеш да заминеш многу далеку од овој прозор. Тоа нема ништо да смени. Не за мене.
- Нашите нешта отсекогаш биле вакви – реков и го затворив прозорот, па го зедов куферот.
Се погледнавме в очи. Ми кажуваше доволно. Ми го кажуваше она кое сакав да го чујам. Љубовта често има потреба од збор кој изненадува. Потреба од неочекуваност.
- Ќе бидам тука – рече.
- Ќе бидам и јас – одговорив.
- Нема никогаш да биде вака повоторно – прошепоти низ затворени очи. Ме избегнуваше. Не сакаше збогувања, а јас никогаш не се збогував. Да се збогуваш значи да престанеш да веруваш, а јас го имав тоа ние секаде.
- Секогаш ќе биде поинаку. И секогаш ќе бидеме ние. Затоа што така е – одговорив и се насмевнав.
Ги отвори очите. Некаква музика свиреше позната мелодија.
- Болна сум – потпевнуваше.
- Сосема болна – потпевнував и јас.
Проста француска песна.
Еднаш љубев еден човек во кој ги имаше сите љубовници кои ги имав. Сите нељубовници. Најверојатно и луѓето кои ќе бидат тоа. Еднаш љубев една ти. Толку многу. Со сите месечини и со сите мракови.
Љубев со сопствениот страв од губење во мракот.
Не престана. Не престанав.
Во една љубов љубовниците се секогаш исти. Тежат онолку колку што им тежат сништата, а љубовта секогаш исто сонува: животворно.
Автор: Сашо Димоски