Интимна (исповедна) проза

[Lena]

Верна на себе

Немораш да го направиш тоа ако не сакаш..се слушнав себе си во моментот кога неговите раце го допираа моето тело..
Го игнорирав слушнатото,обидувајќи се да почуствувам во себе нешто..Нешто што ќе ми докаже дека не е крај.
Дека сеуште постои љубов во мене кон него.Кон тој човек кој некогаш ми беше се.
Колку и да беше нежен,колку и да се обидуваше да биде претпазлив на начинот кој ме допира..не успеваше да ме разнежи.
Ги заривав ноктите во сопственото тело,мразејќи се себе што го дозволувам тоа.
Што правам нешто што не сакам.
Нешто кое не ме опушта.Со некого кого..не љубам повеќе.
Не мораш да го правиш тоа..
повторно се слушнав себе.
Извини не можам..
Станав и отидов во кујната.Запалив цигара и седев во тишината.За првпат немав грижа на совеста.За прв пат после долго време се почуствував целосна.
Во мене се распростуваше некое задоволство кое ме исполнуваше.
Дојде и ме погледна студено со прекор.Не беше важно.
Важна си бев јас.Со јас не мислам моето его кое го хранам кога е гладно.Мислам на јас.Можеби девојчето во мене.Можеби мојата душа.Можеби мистеријата за која немам име.Онаа.Јас.Вистинската.
Онаа на која почнав да и верувам по долго време.
Баш така.Јас бев задоволна.
Ја испушив цигарата и легнав.
Не можев да заспијам.Се вртев од една на друга страна,не очекувајќи го сонот.Јасно ми беше што значеше тој чекор.
Јасно ми беше дека морам понатаму.
Дека тоа беше крајот.
И воедно почетокот.
Почетокот на што??
Почетокот на врската со себе.Почеток на една нова љубов.
Љубовта кон себе.
Не онаа болна нарцисоидна љубов кон себе си.Онаа.Онаа која е потребна да би опстанале како здрави единки.Онаа основната.Темелот на се.
Утрово со сигурни чекори застанав пред човекот кој ме пратеше на патот нагоре.На патот надвор од темнината,надвор од илузиите,надвор во реалноста.Кој ме врати без да знае во сега и тука.Во моментот.
Успеав да бидам стабилна и храбра додека зборував со него.Успеав да го погледнам во очи.Не верував во тоа што се случуваше.Немаше размисли,немаше лавиринти од мисли.Делував.Конечно...
Знаев дека тој човек има значење за мене.Знаев дека во моментот кога ќе му се приближам нему,ќе си се приближам себе.
И не згрешив.
Се помирив со неа.Се слеав со неа.И бев среќна.Внатрешно среќна.Некоја задоволна насмевка ми ги развлекуваше контурите на усните целиот ден.
Сфатив:
Повеќе ми се допаѓа да бидам целосна и верна на себе,отколку добра некому.

 

[Aleksis]

Никогаш не ги видов мразулците на мојот покрив, кои уморно висеа чекајќи да стигнат до својата бара.
Испукани усни, и посинети дланки немав. Долг топол капут не облеков. Мирис на цимет не почувствував. И никогаш не зачекорив по беспрекорната белина, за да оставам траг.
Па нека е така, но неможев да видам.
Никогаш не го видов есенскиот дожд, ниту го слушав на прозорците мои. Никогаш не дозволив да потече по моето тело, умирајќи од студ.
Костените кои порано ги купував само за да уживам во нивниот мирис а не да ги јадам, беа заборавени. А тивките ноќи со гитара веќе не постоеја.
Па нека е така, но неможев да видам.
Никогаш не ја почувствував топлината на златното сонце, или бев заслепена од секој негов нов зрак. Не купив млеко со мирис на кокос, и книга која никогаш не ја читав на плажа. Вкусот на ладно мохито веќе не го посакував, ниту ме привлекуваше испотено шише од пиво.
Па нека е така си велев, но неможев да видам.
Живеев во неговата пролет. Заробена во неговата пролет. Опкружена само со мириси на цветови во пролет, и ништо друго. Ниту да видам, ниту да чујам. Го слушав само неговиот глас, и неговата тишина. Мојата тишина веќе беше и негова. Мојот глас веќе не се ни слушаше.
И велев, па нека е така... во себе.
Но кога дојде следната зима го почувствував тој студ, го најдов мојот омилен џемпер и си направив чај со цимет. Неговиот глас не го слушав, мојата тишина се претвори во убави гласови а цвеќињата веќе мирисаа на старо и исушено. Впрочем од секогаш биле такви но јас не видов. Ете, не видов.
И ми беше убаво. Можев да уживам во ладниот воздух и да го гледам секогаш кога ќе ја отворам устата. И можев да си играм, и да не бидам спречена. Можев и да направам снешко ако сакам, на местото каде никнеа лалињата. И убаво ми беше.
И пропуштените годишни времиња дури можам да ги вратам ако посакам. И сонцето можам да го натерам да излезе ако посакам. И костени да купам и никогаш да не ги изедам, туку да ги мирисам. И да плачам кога ми се плаче, и да се радувам на ситни нешта. Да се задоволувам со никотин и да уживам во кафе по полноќ. Да живеам во моите четири годишни времиња, и да заробам кого сакам во нив.
Сега можам се'. И затоа ми е убаво. Ете, затоа.

 

[shadow]

Еј мое сивило не ти требаше долго за да ме посетиш пак, нели? Најверна пријателка сум ти .
Влези, седни , напиј се од моите солзи. За мезе овојпат имаш јадови, душевна болка и уништени соништа. Не знам што ќе ти биде послатко но ако не ти е доволно, ако сеуште си ненаситно, еве ти ја и мојата празнина. Земи се што сакаш.
Всушност, ти секогаш земаш она што сакаш.
Знаев дека ќе дојдеш, те отчекував.
Минатиот пат ми ја зема вербата. Се сеќаваш како? - Знаев дека не ти беше доволно затоа и те отчекував.
Сега по што дојде ? По што?
Знаеш што ? Земи се од мене, ти се предавам, немам повеќе сила да се борам.
Еве ти ја нудам душата, таа некако сеуште е чиста, недопрена од злото.
Земи ми ги и чувствата и онака никому не му значат. Баш напротив.
Не ги сакам, земи ги, однеси ги и никогаш не ми ги враќај.
И убавите и лошите.
Ме уништуваат.
Полека.
Подмолно.
Болно.
Жива ме ратргаат, ме жигосуваат.
Остави ми ги само спомените. Да знам за што се борев.
Што сакав.
Што сонував.
За кого..
- Не успеав.
Те молам сивило...