Интимна (исповедна) проза

lady_blue

Староседелец
14 февруари 2012
2,397
4,418
1,153
Се вика Марта, а јас не знам како да ја раскажам. Не знам од каде да почнам. Не знам ни зошто воопшто посакав да ја раскажам. Ама ете, посакав. Можеби зашто сакам да ја разберам. Зашто подолго време се обидувам да ја разберам. И да ѝ го најдам вистинскиот лик, поточно да ѝ го определам вистинскиот лик. Да, затоа.

Се вика Марта. Прво што ми паѓа на ум кога помислувам на неа се нејзините ситни очи. Има навистина ситни очи. Веројатно заради некаква потребна рамнотежа на нештата. Би било премногу кога покрај нагласените усни, на кои речиси никогаш не става кармин, би имала и крупни очи. Има и кратки трепки и румени образи. Кога од студот, кога од жештината, кога од нежноста и срамежливоста.

Се вика Марта. Се движи по крајот на улицата, никогаш по средината. Спокојна е кога поминува незабележана. Понекогаш ми се чини дека се пика некаде под илјада оклопи само за да остане подалеку од лепливите погледи. Не сака лепливи погледи. Ниту продорни испитувачки погледи. Такви кои сакаат сѐ да дознаат, сѐ да наслушнат. А повеќето се такви. Се втурнуваат во очите сакајќи на сила да влезат чекор повнатре. Хм, можеби затоа нејзините очи се ситни.

Се вика Марта. Се распаѓа на безброј делчиња на крајот на секоја есен. Потоа ги собира едно по едно обидувајќи се да ги состави во точната слика. И додека срцето забрзано ѝ оттчукува во грлото, таа ги одбројува минутите до следниот здив.

Се вика Марта. Умира по малку секоја зима.

Се вика Марта. Ја чека пролетта за да успее повторно да се роди.
 

lady_blue

Староседелец
14 февруари 2012
2,397
4,418
1,153
.
кога би пишувала денес во некој од старите дневници
би започнала можеби вака:
едно време се будев без аларм, точно во 5
деновиве се успивам
се враќам на старите навики
останувам будна доцна во ноќта
па наутро трепките ко да ми тежат еден тон
алармот ѕвони во 6:25, го наоѓам некако за да го исклучам, прегласен е секогаш
си велам – уште пет минути барем и ќе станам
се штрекнувам наеднаш
знам колку пати тие пет минути станале половина час
па се откажувам
а тие се најслатки секогаш
најмирно спијам тогаш
и денес така
заспав во ниедно време
пак сум хронично ненаспана
како тогаш, кога прв пат станав мајка
а бев спанка невидена
знаев да спијам и до пладне, кога бев дома, секој втор викенд
ништо чудно, кога од ноќта правев ден
се` додека не ми се превтре се` наопаку, ама слатко
па најдолго непрекинато спиење беше околу час и пол
и си велев – аман, дали ќе спијам некогаш пак?!
и` велев некни – не останувај будна толку доцна
легни си, спиј повеќе
се смееше – знам, знам, колку ти шо спиеше
се насмеав и јас
исти бевме отсекогаш
а сосема различни…
можеби ќе напишев вака
ако сеуште пишував дневник
.
можеби треба да почнам пак
сакам да ми шушка хартијата под прстите
да напишам и да прешкртам
и да стои прешкртаното
и ракописот
па да знам, тогаш некогаш, кога ќе се навраќам на запишаното
колку сум била весела или тажна, поспана или наспана, смирена или нервозна…
оти сум некогаш сосема обратна
па се смеам кога ми се плаче
зборувам кога ми се молчи
молчам кога сакам еден куп нешта да ти кажам
овде сите букви се сосема исти
подредени
понекогаш ми се чинат сосема празни
.
веројатно ќе почнам пак
да пишувам со пенкалото во рака
на хартија
во тетратка
некоја најобична
и ќе ја кријам најдолу во плакарот под облеката која никогаш не ја носам
или на друго место некаде, кое само јас ќе го знам
и можеби некогаш, по еден куп години, ќе ти дадам да ја прочиташ
па ќе дознаеш тогаш како ми трепери раката
и како едвај успевам да го држам пенкалото со прстите
и колку е неуреден ракописот
и колку пати сум го прешкртала напишаното
и колку страници сум искинала
ќе знаеш
како се бори само со себе срцето
тогаш, понекогаш, секогаш
додека за тебе пишувам…
.
 

Viktor k

Староседелец
4 мај 2012
827
537
1,103
34
Скопје
Совршена

Правам грешка и ти велам извини ме прашуваш , а по кој пат? Правиш грешка не велам ништо трпам затоа што тоа за тебе веднаш е навреда. Ти не размислуваш лошо и не навредуваш никого ти си совршена , а моето мислење за тебе е диктатура! Со кого ли јас тоа сум започнал работа? Мислев си прмногу чуствителна , но не си кога мислиш само на себе ти си себична и несакаш да видиш подалеку од својот нос! Размисли ли некогаш за твоите постапки? Се запраша ли како ми е мене? Не гледаш само за себе како ти е убаво размислуваш и ги влечеш фигурите ко на табла шах! Размислувам што да правам дали да продолжам со тебе? Се прашувам како налетувам на такви личности? Имам критеруми и секогаш завршувам со некоја која не ги исполнува тие очекувања зашто? Затоа што ти си една единствена и мислиш дека си совршена!
 

Redhead

Bookworm
23 февруари 2012
1,060
2,039
1,133
Neverland
Сакам да ти кажам толку многу работи, иако знам дека тоа нема да промени нешто. Помина некое време, а јас не сум мрднала од мртва точка. Дали знаеш како е да тапкаш во место, обидувајќи се да си ги вратиш соништата, и способноста да сонуваш? Да пробаш да си ја вратиш надежта? Довербата во луѓето? Не верувам дека знаеш, зошто никогаш не си ги ни имал. Суров, суров човек си. Кој знае како е да си во твоја кожа. Без способност да сакаш, постојано со сомнежи, очекувајќи го најлошото од луѓето. А верувам дека не би сакала да знам. Се чудам каде ми отиде и таа храброст што ја имав, да ризикувам па и да се разочарам. Деновите си поминуваат, а јас се уште парализирана од страв. Можеби таму и мене ме чека нешто, но како да се осмелам да посегнам по тоа? Се чувствувам како бледа копија на тоа што бев, можеби малку наивна но дефинитивно посреќна. Знам дека имам се уште чувства кон тебе, ама поинакви од тие што мислиш. Те сожалувам. Најлошо што можеш да направиш на некого е да го сожалуваш, тоа го знам, ама сепак..... Не сум совршена и не сакам да бидам, сакам само пак да можам да сонувам.​
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: Saladin and WomanInRed

DarkGuy

Нов член
10 септември 2012
2
8
3
32
Излегов, иако знаев дека е доцна...Излегов, иако знаев дека е ладно и дека ќе ми смрзне секој дел од телото...Излегов, иако знаев колку е несигурно да седиш сам во таа доба..сепак излегов..​
Го зедов новиот телефон, на кој неможам да му се радувам поради ситуацијата во која се наоѓам, се обидов да ја исконтактирам единствената личност која знам дека ќе ме ислуша и ќе ме сфати, но таа веќе беше потоната во, се надевам, безгрижен сон незнаејки што се случува со мене..​
Седнав на ладниот бетон и размислував. Почнав да губам осет на дланките и стапалата, но сепак седев, пуштив музика, која никогаш не ја слушам кога сум во добро расположение. Речиси не обрнувајки и внимание на музиката, почнав да размислувам за сето она што ми се случува, за лошото секојдневие, за луѓето околу мене, за финансиската состојба и за сето она што морам да го правам за да ги сокријам проблемите, за маската која ја ставам на лице пред луѓето со цел да ја прекријам тагата и болката што тлее во мене. Во тој момент се мразев себе си, го мразев тоа што сум и тоа што се преправам дека сум.. Го мразев тоа што морам да глумам силен, што морам да глумам дека се е во ред, го мразев тоа што се кријам себе си, го кријам моето меко срце и мојата ранливост.​
Запалив цигара, иако прстите ми беа веќе „смрзнати” ... го мразев и тоа...тоа што трпам болка само за да задоволам една потреба која представува ништо друго, туку многу лоша навика.. го мразев и тоа што сепак уживав во неа.​
Неможев да ги тргнам мислите од тоа парче хартија кое управува со светот, со човечкиот живот, со нашето секојдневие..парите! Нештото што животот ме натера да го мразам, а ми е толку потребно, беше едно од причините што го правам ова, што седам сам, надвор, на ваков студ, во ова време.. Помислив на секој денар што го имам потрошено залудно, но сепак на некој начин сум бил приморан, а тоа правеше да се мразам уште повеќе.​
Размислував...за тоа што можам да направам, барав начин да го сменам тоа, неможев да најдам и се осетив мизерно и безкорисно..мојот пат беше одбран, одбрав да студирам, иако сеуште не сум сигурен дали тоа беше правилната одлука, сепак го одбрав тој пат. Можеби не е единствената пречка за тоа да превземам нешто околу ваквата ситуација, но сакав да биде така, единствено така се осекав помалку мизерно..​
Помислив на моите родители и тоа ме скрши, особено помислата на мајка ми, на тоа колку и е неа тешко, како таа се чувстува кога не по своја воља е принудена да седи дома и колку таа се осеќа безкорисно, знаејќи го фактот колку е таа чувствителна. Неможам ни да замислам како и е неа, кога гледа дека нејзините најмили патат, кога осеќа грижа на совест за состојбата дома. Пред очи ми се појавува нејзиниот лик и тоа ме боли.​
Дури и во моите мисли го гледам нејзиното лице потиштено, ја нема ведрината, очите во кој секогаш пишуваше „се ќе биде во ред”, дури ни таа веќе не се осмелува да каже дека ова ќе помине, дека се ќе се смени, не се осмелува да вети подобро утре..​
Ја палам и втората цигара немајки намера да одам дома и да се стоплам, го трпев студот како да се казнував себе си за нешто...можеби токму тоа потсвесно го правев..се казнував себе си за она што сум. Мислите не престануваа да се вртат низ глава и се полошо се чувствував..Го држев телефонот во раце како да очекувам позив, свесен дека нема никој да заѕвони, дека во тој момент на никој не му е гајле за мене..но како да се надевав дека некој ќе заѕвони и ќе ми понуди помош....но залудно. Како што реков, речиси никој не знае за тоа што ми се случува, а и тие што знаат неможат да ме разберат и помогнат, па нив се им е во ред, единствените нивни проблеми се од љубовен карактер, а мене љубовта ми е најмалце важна...се прашував каде се сега кога во себе „врескам“ за помош, каде се сега да ме утешат да бидат со мене и да осетам разбирање и поддршка..Се прашував дали со тоа што секогаш сум бил поред нив, сум сочувствувал со нивните проблеми и сум пробувал да им ги решам сум бил добар пријател или обична будала..се прашував дали биле благодарни или само ме искористиле..кој знае..Но што и да беа до мене, ќе ги слушнев иститe зборови, кои ги слушам постојано и за кои сум свесен дека се оние зборови кои се кажуваат кога не знаеш што друго би кажал, а за кои сите се свесни дека се лага „ Не се секирај, ќе биде подобро”​
Додека седев слушнав чекори, но не се исплашив, дури и како да се израдував, не ги слушав како чекори на опасност, туку како чекори на помош..Но се појави лик кој во никој случај не сакав да се појави..опасна, маалска пропалица, но не се исплашив, иако знаев дека сум сам и не заштитен, а тој спремен на се, не се исплашив, бев мртов-ладен без да помислам дека постои можност да ми наштети, но тој само си продолжи по патот, речиси не обрнувајки ми внимание. И тој кутриот ја има истата мака. Проблемите го направиле таков, безпарицата го претворила во олош. Тоа ме заплаши. Што ако неговото поминување не беше случајност, што ако беше знак дека ќе ми се случи истото, дека ситуацијата во која се наоѓам ќе ме претвори во таква личност..во личност спремна на се за да преживее.​
Догоре и втората цигара, но сеуште покрај неприликите во кои се наоѓав ја одбивав идеата да одам дома, на топло. Сакав да поседам уште малце, ми годеше звукот на ноќта, ми годеше ладното ветре кое ми го „сечеше” смрзнатото лице, ми годеше вкусот на третата запалена цигара..едноставно сакав да седам.​
Телефонот заѕвоне, ми заѕвоне една од подрагите личности во мојот живот, но јас немав воља да се јавам, не сакав да ја разбијам тишината поради телефонски разговор кој не сакав да го имам во тој момент, а и за што би правел муабет со некој што не сака да го чуе она што имам да го кажам, со некој на кој неможам да му го кажам она што сака да го чуе, со некој што заборавил како е да се биде како мене и што не може да ме разбере.​
Затоа едноставно оставив да си ѕвони, јас само гледав кога ќе се отаже. После неколку обиди се случи и тоа, се отакажа. Тоа уште повеќе ме растажи, се осетив уште повеќе осамено..​
Погледнав кон небото и како да посакав да сум таму, таму гледав мир и спкој, спас и утеха..имаше само една ѕведа, ѕвездата северница..Нешто не ми даваше да го тргнам погледнот од неа. За прв пат во животот се одушевив од нејзината светлина и убавина. Додека ја гледав го сфатив нејзиното значење..Тоа што беше токму таа единствената ѕвезда во темното небо не беше случајно. Таа слика представуваше смислата на животот..да се најде светлата точка во црнилата што не опкружуваат. Оваа слика ме натера да продолжам со размислувањето, ме натера да почнам да ја барам светлата точка во моите црнила. Морам да признаам дека не ми беше така лесно да ја најдам, но бев надежен дека таа сепак постои и дека можеби не сега, но дека ќе ја најдам. Почнав да ја барам секаде, во секој дел од мојот живот. Не ја најдов, не вечерва, но утре? Кој знае. Можеби моменталната состојба ми го попречува тоа, главата ми беше преполна со лоши мисли, ми беше лошо и непријатно.​
После долго седење сфатив дека ништо не сум постигнал, дека додека го правам ова нема ништо да решам, дека само си наштетувам, единствена паметна работа што можев да ја направам е да си отидам дома, да се згреам, да и се насмевнам на мајка ми да и посакам добра ноќ, да се затворам во својата соба и да си ја „оладам” главата со нешто позитивно, да го дочекам утрото и да преминам во некоја друга состојба, во некоја позитивна состојба кога ќе бидам во можност да почнам со, ако ништо друго, барање на ѕвездата северница во овие црнила.​
Тоа и го направив, станав од бетонот и дури тогаш сфатив колку е всушност ладно. Се упатив кон дома, стигнав пред врата, за момент се предомислив но сепак ја отвори. Ја осетив топлината и тоа ме израдува, влегов и ја погледнав мајка ми, болката повторно се врати, но успеав да ја искривам устата во еден вид на насмевка и да и посакам добра ноќ. Влегов во мојата соба и уште повеќе ги осетив последиците од студот на кој се изложив. Но не се покајав. Морам да признаам ми годеше.​
Одеднаш се вратив во нормала, главата ми се разбристи, ја снема потребата од музиката која ја слушав до пред некој момент, ми се врати стандардниот лик, ги снема знаковите на грижа од моето лице, ја снема болката од моите гради и само осетив потреба да си го пуштам омилениот филм, да се сместам во својот кревет и да потонам во длабок и безгрижен сон знаејки дека проблемите не изчезнале, дека тие сеуште постојат, но се утешив со тоа дека можат да почекаат барем до утре...​
 

The_Mayor

Фраер од пелени
18 март 2012
2,840
6,532
1,153
Градибачалник на Прибој
Ќе си земам за слобода да се поставам како критичар на прозново дело....би го одценил со 2 на 3 од можни 5, воопшто не ми се допаднаа деловите со цигарите и никотинот, делува како монотонос и неинспирација при која е вложен максимален труд а не фасцинира. Друга забелешка е што треба да измислиш наслов при пишување на дело... вака го прави како писмена работа за трета година средно школо. Меланхонијата што си пробал да ја дооловиш, пробај преку метафори, полесно е за читање и подобро изгледа.
Пс. Лајкот ти е за вложениот труд, и тоа што го познавам чувството на соживување, емоциите со своето дело бидејќи и јас имам слично хоби на твоето.:)
 

Teddy Picker

Староседелец
15 јуни 2012
155
162
643
Фоф компирето
Добар е текстот исто се согласувам со мајорот дека се пронаоѓам и ја во твоето хоби. Ама не иде само така. Му фали некоја живост, нешто што би поттикнало на понатамошно читање оти верувај го дочитував со мака и го барав крајот. А знаеш дека на секое дело треба да се исчекува крајот ама со позитивни мисли. Твојот текст не успеа во тоа, нешто недостасува. Би требало да обрнеш внимание и на некои зборови, не ги користиш соодветно, а некои не ги пишуваш правилно и користиш србизми шо никако не ми се допаѓа да ги среќавам во уметничко дело. Се знае, наш е македонскиот
 

DarkGuy

Нов член
10 септември 2012
2
8
3
32
Ќе си земам за слобода да се поставам како критичар на прозново дело....би го одценил со 2 на 3 од можни 5, воопшто не ми се допаднаа деловите со цигарите и никотинот, делува како монотонос и неинспирација при која е вложен максимален труд а не фасцинира. Друга забелешка е што треба да измислиш наслов при пишување на дело... вака го прави како писмена работа за трета година средно школо. Меланхонијата што си пробал да ја дооловиш, пробај преку метафори, полесно е за читање и подобро изгледа.
Пс. Лајкот ти е за вложениот труд, и тоа што го познавам чувството на соживување, емоциите со своето дело бидејќи и јас имам слично хоби на твоето.:)
Делот со цигарите не е туку така ставен.. на тој начин сакав да го определам времетраењето на чинот :)) Не планирав да навлегувам нешто многу, целта ми беше да ги исфрлам негативните мисли, а кој начин е подобар од овој, преку пишување?
 

The_Mayor

Фраер од пелени
18 март 2012
2,840
6,532
1,153
Градибачалник на Прибој
Делот со цигарите не е туку така ставен.. на тој начин сакав да го определам времетраењето на чинот :)) Не планирав да навлегувам нешто многу, целта ми беше да ги исфрлам негативните мисли, а кој начин е подобар од овој, преку пишување?

Начин на пишување од овој жарн е еден и единствен (максимална концентрација за комплетно соживување со творбата)... а стилови има премногу. На пример јас својот стил го интерпретирам со проширување на реченицата и насочување кон друга содржина (што сметам дека е негативно) али тоа е мој стил. За подобрување при пишувањето е потребен што поголем фонт на зборови кои се стекнуваат само преку читање. Ти го препорачувам Херман Хесе за да ја постигнеш таа цел.

Ќе го извадам конкретниот дел од контекст "за цигарите", за да направиме споредба во стилови.

Запалив цигара, иако прстите ми беа веќе „смрзнати” ... го мразев и тоа...тоа што трпам болка само за да задоволам една потреба која представува ништо друго, туку многу лоша навика.. го мразев и тоа што сепак уживав во неа.​

Во мој стил , вака би изгледало:
Чувството за потреба од никотин постана немилосрдно. Иако премрзнат, го прифатив предизвикот да ги наполнам градите со тиња, со надеж да ги стабилизирам нервите. Која глупава психолошка мисла, апсолутна невистина, морална пропаганда за нестабилните ликови во чија групација и јас се вбројувам.

Само кратка презентација, за да се доолови разликата.:)