Интимна (исповедна) проза

lady_blue

Староседелец
14 февруари 2012
2,397
4,418
1,153
ти го споив текстот со вчерашниот
иако, најискрено, на дилема сум дали да го оставам или да го избришам
ме мачи, многу ме мачи овој дел:
„На нејзиното лице се појавија неколку солизи,болката ја уништуваше.Тони ја погали по лицето а таа со спокоен поглед изусти:„Те сакав само тебе и секогаш ќе те сакам само тебе.Ти благодарам што бар за миг беше мој.“
Ги затвори своите очи,со спокој замина на другиот свет бидејќи мигот за кој таа живееше и се испони.По неколку дена почина и Тони од преголема доза на дрога и го погребаа да Ана за да бидат засекогаш еден покрај друг и покрај тоа што Тони не ја заслужуваше Ана таа него го сакаше.“
Можеби ќе ти звучам грубо, но сепак морам да те прашам
Свесна ли си што си напишала во делот кој ти го цитирав?
Многу, многу опасни реченици.
Знаеш, сѐ што пишуваме испраќа некаква порака. Понекогаш можеби сакаш да кажеш едно, но имај на ум дека можеш да бидеш и поинаку разбрана.
Имаш колку, 16 години? Период во кој вистините и вредностите на и за љубовта и животот, би рекла дека лесно се изместуваат од нормалата. Период во кој од она што го читаш или гледаш или слушаш, од она што како совет или поука некој ти го дава и посочува, многу лесно го извлекуваш само оној дел кој тебе ти одговара и кој во моментот на двоумење и незнаење ти дава поддршка да го направиш тоа што си го наумила.
Ме разбираш што сакам да ти кажам?
Делот кој ти го цитирав може многу погрешно да биде сфатен и тоа токму од оние читатели кои се во најделикатниот период од животот и развојот на личноста.
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: Bibi@, redhead and Bum-Bum

LadyInPink

Истакнат Член
14 февруари 2012
1,236
1,749
113
Малку таму, малку овде...
  • Ми се допаѓа
Реакции: martin4etoooo

martin4etoooo

Нов член
12 април 2012
21
17
3
28
15 книги на 16 години?
Ти од првата година имаш почнато да пишуваш, па секоја година по една книга, а?:D
Не од 12 години пишувам,но понекогаш знам и со месеци да не пишувам,но секогаш имам инспирација за да пишувам :)
 

martin4etoooo

Нов член
12 април 2012
21
17
3
28
ти го споив текстот со вчерашниот
иако, најискрено, на дилема сум дали да го оставам или да го избришам
ме мачи, многу ме мачи овој дел:
„На нејзиното лице се појавија неколку солизи,болката ја уништуваше.Тони ја погали по лицето а таа со спокоен поглед изусти:„Те сакав само тебе и секогаш ќе те сакам само тебе.Ти благодарам што бар за миг беше мој.“
Ги затвори своите очи,со спокој замина на другиот свет бидејќи мигот за кој таа живееше и се испони.По неколку дена почина и Тони од преголема доза на дрога и го погребаа да Ана за да бидат засекогаш еден покрај друг и покрај тоа што Тони не ја заслужуваше Ана таа него го сакаше.“
Можеби ќе ти звучам грубо, но сепак морам да те прашам
Свесна ли си што си напишала во делот кој ти го цитирав?
Многу, многу опасни реченици.
Знаеш, сѐ што пишуваме испраќа некаква порака. Понекогаш можеби сакаш да кажеш едно, но имај на ум дека можеш да бидеш и поинаку разбрана.
Имаш колку, 16 години? Период во кој вистините и вредностите на и за љубовта и животот, би рекла дека лесно се изместуваат од нормалата. Период во кој од она што го читаш или гледаш или слушаш, од она што како совет или поука некој ти го дава и посочува, многу лесно го извлекуваш само оној дел кој тебе ти одговара и кој во моментот на двоумење и незнаење ти дава поддршка да го направиш тоа што си го наумила.
Ме разбираш што сакам да ти кажам?
Делот кој ти го цитирав може многу погрешно да биде сфатен и тоа токму од оние читатели кои се во најделикатниот период од животот и развојот на личноста.
Во ред.
 

Saladin

Unbaised
Член на администрација
17 февруари 2012
6,024
9,655
1,683
Normandy
Чекање

„ ...Ја држев во прегратката додека таа плачеше. И` ги бришев созлите со скршена насмевка. Посакував никогаш да не ја познавам. Но предоцна беше. Таа веќе го чекореше патот до мојата душа. Сакаше да остане внатре, да си игра со моите чувства како мало дете со своите омилени играчки. И мораше некогша да престане. Таа ги бришеше последните солзи додека ја чував. А потоа замина оставајќи ги чувтбата расфрлани внатре. Ме погледна за последен пат и исчезна. Посакав да не се врати.“
„Плачам“ – се јави сосема непознат глас.
- Немој, тоа е само приказна - пробав да го стивнам со утешни зборови.
- Но прекрасно е... – ми возврати.
- Најобична приказна. – повторив.
- Ми се допаѓа како пишуваш – одѕвонуваа зборовите таа ноќ додека се трудев да заспијам. Оттогаш патешествието започна.
Некој ќе рече дека не требаше да се качам на тој воз. Но дали вреди да се седи и чека? Понекогаш за да постигнеш некоја цел, треба да ја фрлиш коцката. И ја фрлив. Не очекував толку брз одговор од неа но очекував некаков.
Ја познавам малку од поодамна. Можеби беа неколку зборови полни со љубов кон саканиот, но тие зборови опишуваа голем дел од неа. Ми се допаѓа нејзиниот начин на размислување. Таа е сонувач – романтичар Ги сака бакнежите, прегратките, но најмногу од се` сака кога некој ќе ја разбере. Се сеќавам кога еден ден дојде целата расплакана.
- Тешко ми е... те молам помогни ми...
Откако ја прегрнав со утешителни зборови ветувајќи дека може да ми верува, таа почна.
- Се сомеван во мојата љубов кон него. То е многу добар со мене но чувствата ме влечат кон друг. Не сакам да биде повреден затоа што не го заслужува тоа.
- Во ред е – помислив – но дали си спремна за чекор во кој го гледаш можеби крајот на едно пријателство?
- Не знам.. се плашам... – се стегаше внатре.
И јас се плашев... Иако знаев дека ќе дојде денот кога нивните погледи ќе се разидат, се плашев за неа. Таа сеуште беше млада и кревка. Што ќе се случеше ако... и се случи. Таа беше скршема од човекот во кој веруваше. За последен пат ја покажа душата на тацна додека тој ладно ја погледна. Потоа се згужва во својата студена маска. Познавајќи ја, претпоставував колку и` беше тешко сите тие месеци поминати во болка која и` ја гризеше душатаа од ден за ден. Иако ја имаше ставено маската на недопирливоста, сепак длабоко во нејзината душа тлееше пламенот на некогашниот сонувач. Таа сеуште се надева – помислив.
Некој ќе рече дека сум идиот што не сум ја искористил шансата додека била сама. Би го прашал: Од кога во искрената љубов постои правилото – по секоја цена? Зарем повторно да пати? Го заслужува ли тоа?
И јас сум сонувач. Ги сонувам моментите кога погледите ни се сретнуваат, коа таа е среќна, кога насмевките ни се едно. Ги чувам тие сништа внатре во срцето, да го топлат кога студот ќе завладее. Ќе речете дека сум егоист. Не... и да и споделам до најситните детали, тие сништа нема ни оддалеку да го имаат тој ефект кај вас. Тоа чувство не се раскажува. Се доживува...
И ден денес таа сеуште е присутна во срцето. Среќна е, насмевната, погледите честопати ни се сретнуваат. И не помислувам да ја прашам дали ме љуби. Не е битно се` додека јас ја сакам. И не верувам дека некогаш ќе престане да биде сакана од нејзиниот добар пријател.

(Април 2008)
 

lady_blue

Староседелец
14 февруари 2012
2,397
4,418
1,153
Инстинктивно ги собра прстите, почувствува како го губи здивот, додека трепетот продира длабоко, исполнувајќи ја безмилосно секоја нејзина клетка.
Се згрчи, уште посилно ги стегна прстите, па ја распарчи тишината. Безброј остри, огнени парченца се зарија под кожата. Тупотот од слепоочниците се разлеа насекаде. На миг ѝ се пристори дека и самата ќе се распрсне на парчиња. Со последните сили зеде здив, го задржа неколку секунди, па издиша опуштајќи се сосема.
Топлата дланка ѝ го допре лицето. Усните ѝ го вратија здивот.
Тивко и мирно, тишината ги обви.
Недалеку од нив, утрото, со насмевка ја поздрави ноќта и со брзи чекори продолжи по камената уличка.
Нивниот ден го пречекори прагот.
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: Lena and Bibi@

lady_blue

Староседелец
14 февруари 2012
2,397
4,418
1,153
Беше една од тие ноќи. Кога пролетта на чуден начин го најавуваше своето доаѓање, а зимата и` се спротивставуваше со последните сили.
Таа стоеше крај прозорецот, со прекрстени раце и замрзнат поглед вперен кон небото. Сјајни одблесоци го параа црнилото, а веднаш потоа одекнуваа груби и силни татнежи. Беше толку внесена во тоа нејзино набљудување што воопшто не се помрднуваше, ниту пак нешто размислуваше. Реагираше само со веѓите, згрчувајќи ги кон средината на челото.
Се чинеше дека се обидува да предвиди точно кога и точно каде ќе се распара црнилото. Небаре зависеше нешто од неа, небаре ќе успееше да му ја намали силата на невремето, ако успееше да го предвиди следниот блесок. Па упорно стоеше, молчеше и гледаше.
И` се приближи тивко и застанувајќи зад неа, ја прегрна. Трепереше, па ја прегрна уште посилно. Наведнувајќи ја главата, ја бакна на вратот и тивко рече:
- Мила, не плаши се… далеку е… предалеку…
Неговиот глас како да ја разбуди. Ја почувствува топлината на неговото тело, полека ги опушти веѓите и затварајќи ги очите се стутка во него.
Заборави на невремето, на татнежите, на блесоците, заборави на се` што ја плашеше. Ја обви десната рака околу неговиот врат и свртувајќи ја полека главата, ги најде неговите усни.
Синилото на нивното небо, им беше на дофат…
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: martin4etoooo