Мене ми е важно да не се со предрасуди, да не оговараат, оти со такви навистина не знам каков муабет да правам. Имав пред некоја година едно такво друштво што излегувавме заедно навечер, се забавувавме, инаку (во други околности) само сплетки, оговарања, критикувања и толку беше дружењето, заврши. Не се пронајдов и си се повлеков
Не ми е важно колку ги имам, нека се малку, ама да се искрени, да можам доверба да имам во нив, кога ќе им кажам нешто , да знам дека последно напамет им паѓа да прекажат на други. Да бидам искрена моментално една имам другарка/пријателка и доволна ми е
Се „туркаме“ напред, а не се влечиме на назад. Споделувам со неа скоро се’ оти знам дека ќе ми го кажи нејзното мислење, без разлика дали се согласувам или ќе се навредам. Важно е да биде нејзиното вистинско мислење, а не правење лице. Различни карактери сме, не сме ни од оние што се слушаат секој ден или да „висиме“ на телефон, или по кафиња итн итн., ама знам дека е од оние и во 3ч да ја побарам, ако не и’ се зборува ќе кажи. Нема на сила да ме слуша
))(Не сум пробала да и се јавам во „ниедно“ време, хм... )
Епа тоа е, изгледа со годините попребирлива сум и не ми се муабети со секој, па од големи друштва сега имам една пријателка „за стално“ и неколку другарки за чат-пат кафе колку да се видиме до каде сме со животот (што значи ретко се гледаме). Оние што упорно ме бомбардирале мене или другите со прашања од типот „ајде кога мажење/дете/второ дете/дечко“ им давав одговор што не дозволува понатамошно муабетење на таа тема. Ама има упорни, па така од другарки/другари со време ми станале само познаници и така.