Воспитна мерка - шамар?
- Автор на темата Реми
- Време на започнување
Мислам дека се треба да се реши со разговор,но доколку детето не разбира нема друг објаснување освен шамар и удирање по газ....Ама не повеќе ....Инаку јас сум била многу бесно дете и ме имаат удрено ама по рака или по газ многу малце...А се сеќавам дека татко ми само да не ме удри бесот го истураше на маса .....А убав ќотек изедов кога намерно ја удрив братучетка ми со камен по лице...Леле колку време носеше модрица 
И зарем пак ке кажете дека не треба да се тепа детето...Тогаш стварно сум заслужила 
И зарем пак ке кажете дека не треба да се тепа детето...Тогаш стварно сум заслужила 
Физички да, ништо нема да му биде...ама со шамарот ја повредуваш дирекно личноста на детето.Ќотекот е од рајот излезенЕднаш-два пати му кажуваш нешто, ако не сака да свати добива еден шамар или еден удар по газ. Ништо нема да му биде, па фала богу не се иживјаваш со него, и нема да го удриш крвнички.
Ако веке немаат ефект другите алтернативи како на пример,разговор,превентивни казни од типот(нема цел ден гледање тв,три дена без компјутер)се со цел за да научи дека ако истата грешка ја направи ке има пак исти санкции...но кога децата се под одредена возраст немаат баш ефект овие алтернативи,знаци првенствено сум за удирање по газ но има ситуации кога само шамарот помагазначи не зборам за некој којзнае каков шамар туку како што имав процитано кај некој од вас,шамарот ја навредува лицноста и со тоа и се согласувам и тоа дури и кај децата...ете на пример кога внукот е немирен и ако го плеснам по газ некогаш не ни приметува го свака како на шала а некогаш ке се расплаче,а ако го удрат само со врвот од прстите по лицето тогаш одма се стишува и зачудено гледа 5 секунди,не плаче дека не е силно удрен туку се повлекува демек налутен на страна како да ја добил најголемата казна што може да постои.Значи немам ништо против шамарот но се соодветно со возраста на детето.
значи не зборам за некој којзнае каков шамар туку како што имав процитано кај некој од вас,шамарот ја навредува лицноста и со тоа и се согласувам и тоа дури и кај децата...ете на пример кога внукот е немирен и ако го плеснам по газ некогаш не ни приметува го свака како на шала а некогаш ке се расплаче,а ако го удрат само со врвот од прстите по лицето тогаш одма се стишува и зачудено гледа 5 секунди,не плаче дека не е силно удрен туку се повлекува демек налутен на страна како да ја добил најголемата казна што може да постои.Значи немам ништо против шамарот но се соодветно со возраста на детето.
Јас сум за шамарчина и тоа војничка,ама ако стварно заслужува и да му се објасни на детето зошто е казнет за да знае дека таа грешка не смее да ја повтори,но претходно следеле 2-3 опомени за таа грешка.Иначе честото шамарање може да има и негативен ефект....можеби детето ќе мисли дека така треба......Јас како мајка сум ги плескала повеќе,татичко не ги чепнал,а сепак му имаат повеќе почит
Не се сеќавам дека сум ги удрила. Можеби само по рачето, ама ни тоа не би се нарекло удирање. Додека беа малечки сѐ низ дома ми беше излепено со селотејп, штекери, фиоки, вратничиња... сѐ што ми изгледаше како опасно.
Не сум им бранела да растураат по дома. Играчки на сите страни, хартија, боички, сликовници и шо не. Ситните дрангулии ги тргав на страна. Разгалени ми се. Ама само дома.
По улица никогаш не ми правеле проблеми. Е сега додека беа мали, нормално дека имаше плачење кога не сака да седи во количка, или кога сака в раце, ама тоа е нормално. Нивно беше да трчаат на сите страни, а наше, како родители, да трчаме по нив. Немаше раат седење на кафе, оти детското трпение трае отприлика 5-10 минути. Па или ќе си станеш или ќе најдеш начин да ги занимаваш.
И јадењето било проблем. Ама никогаш не сум настојувала на сила. Ако му се јади, ќе јади. Ако не, ќе јади некоја минута подоцна. Некогаш ќе подлажнуваш, некогаш ќе измислуваш приказни, некогаш ќе уценуваш, ама никогаш не удираш за да го натераш да јаде.
На гости кога сме оделе, а и ден денес кога одиме, никогаш не се однесувале разгалено. Мирни, тивки, насмеани. Не растрчувале, не растурале по туѓи куќи. Ако им даеле некоја играчка - арно, ако не - пак арно. Стално си носевме од дома по некое количе или кукличе.
Во школо не прават бељи. Ама не се ни дудуци шо не мрднуваат од место. Учат и имаат солидни оценки. Малиот е многу интелигентен, ама е мрза невидена. За сега нема помала оценка од 5, ама правел тестови со грешки. Не сум го карала никогаш. Ама тој самиот си се „кара“. Криво му е кога нешто нема да знае. Оти си знае колку време потрошил за учење, а колку пред компјутер. Големата е исто многу интелигентна, ама и плашлива. И стравот понекогаш ја блокира, па ќе добие послаба оценка. Ама веќе го надминува. Оти за ниедна тројка не сум ја напаѓала, ниту па сум ја казнувала. Еднаш доби и единица на тест. Цела потресена, одвај собра храброст да ми каже. Јас ѝ реков - Јееееиии, ќефој сум. И мое дете еднаш да добие едница. Ја изгушкав и ја избакнував. Ме гледаше ко да сум скроз забегана. Рече - утре ќе станам да одговарам и да си ја поправам. Реков - неее, немој утре, остај ме малку да се порадувам, има време, ќе ја поправиш. Ме погледна, па замина во соба и седна да си учи. Следниот ден единицата стана тројка, а веќе на следниот тест - четворка.
Малиот ми е сеуште проблематичен за јадење. Ама кога оди кај другарите, јаде тоа што ќе му понудат. И го прашувам - Добро бе, како можиш кај другарите да јадеш и цвекло и манџа ваква и манџа онаква, а дома стално пребираш? Ми вели - Па не ќе им речам ова не го јадам, дајте ми друго. Дома си сум дома, а таму сум на гости.
Сакам да кажам дека иако понекогаш се нервирам зашто немаат ич страв од мене, сепак сум задоволна зашто токму заради тоа што немаат страв, најнормално и најслободно ми кажуваат сѐ. И за слаби оценки и за симпатии и за нешто што направиле, а било погрешно...
Ќотекот само прави бариера меѓу децата и родителот. И казнувањето исто така. Децата си сакаат сигурност, доверба и чувство на заштитеност. Кога знаат дека ги имаат, тогаш многу добро умеат сами да си стават „кочница“.
Не сум им бранела да растураат по дома. Играчки на сите страни, хартија, боички, сликовници и шо не. Ситните дрангулии ги тргав на страна. Разгалени ми се. Ама само дома.
По улица никогаш не ми правеле проблеми. Е сега додека беа мали, нормално дека имаше плачење кога не сака да седи во количка, или кога сака в раце, ама тоа е нормално. Нивно беше да трчаат на сите страни, а наше, како родители, да трчаме по нив. Немаше раат седење на кафе, оти детското трпение трае отприлика 5-10 минути. Па или ќе си станеш или ќе најдеш начин да ги занимаваш.
И јадењето било проблем. Ама никогаш не сум настојувала на сила. Ако му се јади, ќе јади. Ако не, ќе јади некоја минута подоцна. Некогаш ќе подлажнуваш, некогаш ќе измислуваш приказни, некогаш ќе уценуваш, ама никогаш не удираш за да го натераш да јаде.
На гости кога сме оделе, а и ден денес кога одиме, никогаш не се однесувале разгалено. Мирни, тивки, насмеани. Не растрчувале, не растурале по туѓи куќи. Ако им даеле некоја играчка - арно, ако не - пак арно. Стално си носевме од дома по некое количе или кукличе.
Во школо не прават бељи. Ама не се ни дудуци шо не мрднуваат од место. Учат и имаат солидни оценки. Малиот е многу интелигентен, ама е мрза невидена. За сега нема помала оценка од 5, ама правел тестови со грешки. Не сум го карала никогаш. Ама тој самиот си се „кара“. Криво му е кога нешто нема да знае. Оти си знае колку време потрошил за учење, а колку пред компјутер. Големата е исто многу интелигентна, ама и плашлива. И стравот понекогаш ја блокира, па ќе добие послаба оценка. Ама веќе го надминува. Оти за ниедна тројка не сум ја напаѓала, ниту па сум ја казнувала. Еднаш доби и единица на тест. Цела потресена, одвај собра храброст да ми каже. Јас ѝ реков - Јееееиии, ќефој сум. И мое дете еднаш да добие едница. Ја изгушкав и ја избакнував. Ме гледаше ко да сум скроз забегана. Рече - утре ќе станам да одговарам и да си ја поправам. Реков - неее, немој утре, остај ме малку да се порадувам, има време, ќе ја поправиш. Ме погледна, па замина во соба и седна да си учи. Следниот ден единицата стана тројка, а веќе на следниот тест - четворка.
Малиот ми е сеуште проблематичен за јадење. Ама кога оди кај другарите, јаде тоа што ќе му понудат. И го прашувам - Добро бе, како можиш кај другарите да јадеш и цвекло и манџа ваква и манџа онаква, а дома стално пребираш? Ми вели - Па не ќе им речам ова не го јадам, дајте ми друго. Дома си сум дома, а таму сум на гости.
Сакам да кажам дека иако понекогаш се нервирам зашто немаат ич страв од мене, сепак сум задоволна зашто токму заради тоа што немаат страв, најнормално и најслободно ми кажуваат сѐ. И за слаби оценки и за симпатии и за нешто што направиле, а било погрешно...
Ќотекот само прави бариера меѓу децата и родителот. И казнувањето исто така. Децата си сакаат сигурност, доверба и чувство на заштитеност. Кога знаат дека ги имаат, тогаш многу добро умеат сами да си стават „кочница“.
А вие кога ќе згрешите ви удираат шамарЧЕ?
Ме тапала мајка ми и секогаш се плашев од неа.
Не сакам моите деца да имаат страв од мене и ќотекот не е воспитна мерка.
Број не им се знае на моите „грешки“ кои ги правев намерно, зашто претходно ми удирле шамар или „тапкање“ сум добила по газ.
Па Боже мој, на куче да ми објасниш дека тоа не треба да го прави ќе разбере не пак дете.
Шамарчиња и такпање по газ се сосем непотребни мерки, сакате наречете ги воспитни сакате наречете ги со вистинското име-дивјачки.
Ме тапала мајка ми и секогаш се плашев од неа.
Не сакам моите деца да имаат страв од мене и ќотекот не е воспитна мерка.
Број не им се знае на моите „грешки“ кои ги правев намерно, зашто претходно ми удирле шамар или „тапкање“ сум добила по газ.
Па Боже мој, на куче да ми објасниш дека тоа не треба да го прави ќе разбере не пак дете.
Шамарчиња и такпање по газ се сосем непотребни мерки, сакате наречете ги воспитни сакате наречете ги со вистинското име-дивјачки.