Љубовна поезија

[Lena]

Еден ден

Ги затворам очите и сонувам..
Сонувам за еден ден..
Еден ден кога ке бидам со тебе..
Еден ден кога ке се изгубам во длабочината на твоите очи..
Толку длабоко за да да ја допрам душата твоја..
Еден ден на вистината..
Вистината за овие чувства,
вистински ли се?
Или се продукт на мојата фантазија?
На желбата за љубов?
Еден ден на кој ке го почуствувам
ритамот на срцето твое..
кога ке ги бакнам усните твои..
Тие усни кои ги посакувам
секое утро,секоја нок..
Еден ден кога ке заплачам
од срека и тага..
Еден ден на кој ништо нема да биде важно..
Времето ке застане,нема да постои.
Ке постоиме само ние..
Јас и ти..
Еден ден на кој ке бидам само твоја..
Еден ден кој ке трае вечно,
ке остане да живее во нас
како копнеж,надеж,желба..
Ке остане како белег во нашите секавања..

Сонувам и несакам да престанам..
Сонувам за еден ден во животот мој...
еден ден
поминат со тебе.

 

[Lena]

Асоцијација на чувствата

Усни......Бакнеж..
Прегратка.....
Љубов....чиста...слободна..
Сон...илузија...
Момент....Вечност...
Срека....тага....
Насмевка.......солзи....
Вистина......лага....
Храброст.....Страв...
Посакување.....
Средба.....Разделба...
Јас.....Ти.....

 

[Сара.13]

Непреболено

Денот...денот кога замре се во мене,
Кога направи да се почуствувам толку голо, толку пусто...
Неможам да опишам која лава ја побуди во мене, каков бес
Спиев под будно око, пазејќи ја твојата гордост да не ме сруши, така спиеќи, безпомошна...
Не трепна ни во еден момент, ме погледна и отплови со мислите негде во бескрајот..одеднаш се сепна, те врати филмот назад, кај моите солзи, мојот бес..
Но тоа беше кратко, сепак водеше љубов со гордоста која те однесе на дното, така и ме заборави...
Заборави на мојот копнеж, мојата страст, заборави како те љубев без грам ладост во мене.
Дозволи да останам сама со својата пуста душа, која никако да заигра, замре...нема веќе за што да бие, да се бори....
Замина и не остави надеж, грев на душа моја...што сакав љубов наместо пустина, верба наместо бес да ме јаде од внатре...

...Ми остана празнина во мене, сега сакам само да си одиш, да си одиш од мене...срцево веќе остана без своето утре...
Изгоре се што постоеше, во пепелот барај ја мојата љубов, гори, плачи но не барај прошка, станав сурова не познавам веќе такви чувства...
Одлутав далеку, далеку во некои свесни празнини, кои знам дека ме гризат ме уништуваат, но неможам...
Не можам уште еднаш да си дозволам таква болка...се е помалку болно од тебе.
Го научив тоа, се допрев до твојот оган, изгорев.
Твојата вода ме однесе, ветерот ме одвеа в недоглед...

Но се се врати како казна...
Во сонови те барам, те љубам...
Но штом почнам да те љубам, се будам во ладните раце на животот..
Твоето тело веќе ја нема онаа топлина, не ја чувствувам...чувствувам само дека треба да премолчам се што крие срцево..
Те молам не се враќај, не ми ја уништувај тишината....

Остани она непреболено што е во моево срце, остани ТИ....

 

[^^^ivana^^^]

Те сакам

Таа уличка, тоа место
се моите топли спомени
на кои се враќам често.
Времето и местото
мислите нè бираат,
а сега и солзите
сами ми навираат.

Срцево чука, бие на глас,
се обидувам во спомените
да си најдам спас.

Очите наши копнежливи
срамежливо се љубат,
а погледите заљубени
во минатото се губат.

Некој спомен, нечие име
во мене остана,
а без тебе сè на светов
во миг како да застана.

Низ мене и радоста,
а и тагата минува,
но не знам дали љубовта
доаѓа или заминува.

 

[Сара.13]

Ти си песна проткаена низ усните, солза создадена во мислите.
занесуваш со својата сенка, блескав миг на илузија!
твојот лик како копнеж, а тој миг е мојот сомнеж!
сакаш јаве, а живееш на сон, моето срце е твојот вечен дом.
мистично затреперуваш и милион огништа разгоруваш.
го слушам тој силен екот, го следам погледот на векот.
сонувам за љубов, а добивам крај...О, каде е мојот рај!?
недостижни врвови посегнувам, а само дното го досегнувам..
трепериш ко солза на лизгаво тло, копнееш по мене и по моето дно....

 

[Badgirl]

Љубовта...
Љубовта е радост но и тага.
Љубовта е цон,но и лага.
Љубовта е и ѕвезда сјајна,но и голема загатлива тајна.
Љубовта е и птица крилна,толку плачна,но и мила!
Љубовта е во срцата наши,некој предмет што не плаши.

Волшебство е што се крие,во срцето лудо што ни бие,
таа е немир што се шири,
но и надеж ќе те смири!

 

[FallenAngel]

Сакам да знаете една работа.
Знаете како оди тоа:
ако гледам
кон кристалната месечина, црвена гранка
од бавната есен која ѕирка во мојот прозорец,
ако јас ја допирам
седејќи во близина на огнот
збрчкана по целото телото,
сè ме носи до тебе,
небаре сè што постои,
ароми, светлина, метали,
беа малку чамци
што пловеа
кон оние твои острови кои ме чекаа мене.
Па, сега,
ако малку по малку твојата љубов кон мене престанете
јас ќе престанам да те сакам, малку по малку.
Ако одеднаш
ти ме заборавиш,
не барај ме,
зашто јас веќе ќе имам заборавено на тебе.
Ако мислите дека тоа долго и лудо,
ветрот
што поминува низ мојот живот,
и да одлучиш
да ме оставш на брегот
каде моето срце има пуштено корени,
ќе се сеќавам
дека на тој ден,
во тој час,
јас ќе ги кренам моите раце
и моите корени ќе да бараат друга земја.
Но,
ако секој ден,
секој час,
мислиш дека си наменет за мене
со неумолива сладост,
ако секој ден по еден цвет
се качува на твоите усни да ме бараат мене,
ах љубов моја, ах мој мил,
во мене цел тој оган ќе се повторува,
во мене ништо нема да згасне или да биде заборавено,
мојата љубов ќе се храни со твојата љубов, сакан,
и сè додека живееш ќе биде во твоите раце
без да ги напуштат моите.

 

[FallenAngel]

Го сакам поради начинот на кој знаеше да ми го убие стравот. Го сакам поради ретките, но никогаш заборавни бакнежи од кои наеднаш зовривам, образите ми стануваа пеколно црвени, а во стомакот ми се разбеснуваат оние смешни ајкули.
Го сакам поради тоа што не може да кажам те сакам, поради тоа што мрази лигавење, а сепак знае толку добро да ми покаже колку му значам. Го сакам поради непредвидливите прегратки од зад грб и поради неочекуваните бакнежи. Го сакав и кога не сакаше да се бакнува, туку само да се гушка.

Го сакам поради некогаш заредените повици во текот на половина час, го сакам затоа што толку смешно се обидува да прикрие кога му недостигам. Го сакам поради начинот на кој пие само топло макијато, но со ладно млеко, без некоја логика. Го сакам поради неговото искуство и поради неговиот цинизам, каде на секој искажан збор има одредена скриена доза љубов која само јас знаев да ја препознаам.

Го сакам затоа што е манијак во кола, затоа што обожава да изиграва Шумахер, но моето присуство го смирува до тој степен што со мене брзинометарот не надминува шеесет. Го сакам затоа што ми дозволува да му го чепкам радиото и рандом да си меморирам мои музички станици. Го сакам поради грижливоста, и поради неговата груба нежност. Го сакам кога ми ја мрази шминката, го сакам кога ме сака разбушавена и поспана, токму онаква каква сум кога ќе станам од спиење. Го сакам затоа што ми купува чоколадо и црвено вино и ме остава да се напијам, а потоа ме трпи и кога се глупирам.

Го сакам затоа што му ги обожавам бакнежите од зад грб додека спијам, затоа што само тој знае да ме однесе на врвот и да ме остави несебично да уживам таму. Го сакам поради неговите години и поради неговата самодоверба за која тој не е свесен. Го сакам затоа што секогаш ми мириса на класична колонска вода, мастики за џвакање и прегорена цигара. Го сакам затоа што само тој може да ме трпи, и кога ќутам и се лутам и кога со часови зборувам како навиена. Го сакам затоа што само тој е тука кога со часови не можам да престанам да плачам, и кога сум неподнослива шмизла.

Го сакам затоа што без него се` ме боли и затоа што без него мојот свет не е цел. Го сакам затоа што знае да ме налути, знае да ме расплаче, но и за исто толку време знае и да ме насмее. Го сакам затоа што ме сака и се бори против тоа. Го сакам затоа што наводно не сме еден за друг. Го сакам од инат. Го сакам затоа што не сакам да го сакам. Го сакам и тогаш кога мислам дека не го сакам.

Го сакам дури и тогаш кога велам крај. Дури и тогаш кога велам збогум.

 

[Lena]

Јас ли?! Јас сум детето што се радува на оние мали и неважни за другите нешта.
Јас сум детето што открива во секој сончев зрак убавина.
Јас сум детето со невина широка насмевка.
Јас ли?! Јас сум детето што често прави грешки, без да сака и без лоша умисла…
Јас сум детето во чии очи понекогаш има солзи.
Јас сум девојката со големи сјајни очи. Во нив ќе откриеш чиста, недопрена љубов, без место за солзи.
Јас сум девојката што верува дека нема невозможни работи. Ќе ја допрам и месечината иако знам дека ќе ме изгори.
Јас ли?! Јас сум девојката што премногу зборува и ја подарува својата доверба само така…А после ги собирам парчињата од мојата ограбена душа. Јас сум девојката со големи мечти, понекогаш и нереални, која никако да се откаже и покрај се…
Јас ли?! Јас сум таа чие срце било кршено, таа што се колнела дека нема повеќе да верува, но повторно поверувала…
Јас сум жената која преживеала премногу, но не барај тага во мене, нема да ја најдеш.
Јас сум таа што паѓа и наоѓа сили да стане, јас сум таа што многу одавна требаше да престанам да верувам и да се надевам и да ја избришам љубовта како да не постои, но не го направив тоа!
Јас сум жената што никогаш не губи вера. После дожд, сум научила дека секогаш сонцето изгрева!
Јас ли?! Јас сум жената што ќе ти подаде рака кога ќе паднеш. И покрај тоа што пред малку ти ме фрли на земјата…
Јас ли?! Верна на себе си останав!
Јас ли?! Пред тешкотиите никогаш не се предадов!
Јас ли?! И скршена, пак можам да сакам!
Јас ли?! Се што имав…се раздадов!
И не жалам!!! Не е од мене напишано,ама пре прекрасно е и морав да го поделам со вас..

 

[Lepaa]

Што тажно да заспиваш сам
По ноќ на желби и трескот.
Јас таа тага ја знам.
И зошто тогаш сиот баран блескот
И сета веселба барана?
И зошто, повеќе од тоа, благост
Во погледот и зборот наш
За час макар дочарана?
Ах, зошто, зошто?
кога се враќаме ти пак си студна.
Разочарана
Се леди од тебе душава блудна.
Јас сум груб,
Јас сум луд
Од тој студ!
Не, нејќам јас да биде така.
Ме дави сува рака.
Јас страдам дека сум сам,
Во кошмар дека се губам —
А сакам да љубам,
Сакам да љубам!