Жените изневеруваат бидејќи се фанови на различни клубови од мажите, некоја е фан на Шефилд Венздеј а мажот на Шефилд Јунајтед и сеа шо, треба да го трпи?!
Па зависи, ако сексуалниот морал се земе како одвоена категорија од некој општи морал, консензус кој владее по светот, макар да мислам дека нема потреба за тоа. Навистина (освен во ретки случаи) не постои писмен, правно валиден договор меѓу сопружниците/партнерите за тоа дали и колку ќе се изневеруваат и соодветни санкции, но постои тој консензус каде неверството е морално неисправна ствар поради повредувањето на изневерената страна.
Јас не би го делел од некој општи морал (`ми украдоа 1000 евра, копилиња гнасни`...`абе шо сеа ќе морализираме за една кражба`) не гледам разлика од изневерувањето до кражба, превара, земање на заем и невраќање на пари, корупција, злоупотреба и слично. И тетката која се враќа 3 часа за 15 минути на шалтер, и ликовите кои должат пари и политичарите кои прават зулуми, и механичарот кој наплатил измислена поправка и касиерката која заборавила да врати кусур и докторот кој очекува `поклон` и се` и сешто...
Претпоставувам дека вредноста на верноста потекнува од дамнешни времиња кога немало ДНК тестови и единствен начин за да се има каква таква сигурност дека челадта носи ДНК на таткото бил репресивен морал во однос на пред се, женското неверство. Двојни стандарди али шта чеш...
Мене порано ми беше страшна работа, дури не седнав со луѓе што имаат муда отворено да го дискутираат она што секој го помислил бар еднаш, но поради некои морални норми, не сака ни себе да си го признае, пошто нели, мора да сме светци ко и останатите. Секогаш, секаде, иде до таа сигурност во врската каде настанува монотонија и бар едниот се запрашува што би било кога би било. Врската може и перфектна да е, но не сме имуни на надворешниот свет, а со самото тоа и секогаш ќе налетаме на некоја интересна личност што ќе ни се допадне, но тоа не значи дека не го сакаме партнерот или дека ќе го изневериме.
Понатамошните чекори со предумисла ја прават разликата. Случајно беше и само еднаш/одеднаш се деси, тешко дека е легитимен одговор.
Мажи, жени, нема некоја разлика во причините, иако секогаш разделбата е подобра опција од забивањето нож во грб.
Па зависи, ако сексуалниот морал се земе како одвоена категорија од некој општи морал, консензус кој владее по светот, макар да мислам дека нема потреба за тоа. Навистина (освен во ретки случаи) не постои писмен, правно валиден договор меѓу сопружниците/партнерите за тоа дали и колку ќе се изневеруваат и соодветни санкции, но постои тој консензус каде неверството е морално неисправна ствар поради повредувањето на изневерената страна.
Јас не би го делел од некој општи морал (`ми украдоа 1000 евра, копилиња гнасни`...`абе шо сеа ќе морализираме за една кражба`) не гледам разлика од изневерувањето до кражба, превара, земање на заем и невраќање на пари, корупција, злоупотреба и слично. И тетката која се враќа 3 часа за 15 минути на шалтер, и ликовите кои должат пари и политичарите кои прават зулуми, и механичарот кој наплатил измислена поправка и касиерката која заборавила да врати кусур и докторот кој очекува `поклон` и се` и сешто...
Претпоставувам дека вредноста на верноста потекнува од дамнешни времиња кога немало ДНК тестови и единствен начин за да се има каква таква сигурност дека челадта носи ДНК на таткото бил репресивен морал во однос на пред се, женското неверство. Двојни стандарди али шта чеш...