Ако има некоја награда за нај идиот на годината без сомневање би ја добила јас...
Разочарана сум од самата себе. Сите работи што ми се случија беа заради мојата слепост, наивното поставување на работите, надежта дека ќе се смени нешто...
Смешкајќи се доцна пред да заспијам, си правев милиони филмови за убавата иднина која ме очекува. Ми доаѓаа и оние мисли кои ме потсеќаа на убавиот почеток. Создавав една мисла па уште една...се додека не заспијам. Убаво ми беше да размислувам оптимистички на работите, си верував во своите мисли иако знаев дека самата се залажувам.
Половина година на штрек, половина година беспрекорно глупава ситуација и исти такви моменти. Понекогаш сосила си ја барав гордоста и храброста да ги решам сите изгубени денови. Но зошто ли неможев порано?
И само чекав да пукне се' .
Јас бев онаа која секогаш го даваше оној совет да се слуша срцето, но овојпат го послушав разумот. Почувствував олеснување, и тоа огромно. Почувствував дека сега е време да си ги продолжам филмовите, но во друга насока. Во една по реална.
Време е за нов почеток? Едвај чекам!
Чудно чувство е навиката, по малку и нервира. Полека почнувам да ги гледам работите со други очи. Сфатив многу работи за кои сум била во заблуда. Личноста за која најмногу мислев дека ја познавам јас воопшто не ја знам. Жал ми е што никогаш не го сфати животот сериозно, и онаа лекција што понекогаш сите сме ја искусиле, дека она што брзо ќе го добиеш брзо го губиш. Не е се' во материјалните ствари, всушност ништо нема во тоа...
Не сакам да знам како ќе заврши таа приказна, искрено не сакам. Не сакам да знам ништо поврзано со минатото, спомените ги потиснувам некаде внатре во мене и убаво ми е. Единствено посакувам никогаш повеќе да не слушнам ништо за тоа...
Кога го размислувам сето ова ми доаѓа и една убава мисла која ми ја враќа насмевката, оптимизмот, позитивноста...
Убаво е кога знаеш дека новиот почеток го испишуваш со личност која заслужила.
Се наоѓам во една ситуација каде понекогаш се прашувам дали сето ова е вистина, дали се случи многу брзо или јас живеам во бавно темпо, дали во секое лошо има добрина, дали неочекуваните работи ги сакам повеќе од се' во моментов, дали се појави во најубавиот момент кога најмногу ми требаше некој, дали ќе можам да се справам со нови навики...
Но не се плашам. Не сакам да размислувам како ќе заврши ова што го почнав, сакам само да уживам во сегашноста, да се гледам со други очи, со друг покрај мене, со насмевка, ведро лице и крената глава. Сакам да искусам се' што сум пропуштила сите оние години, да доживеам се' што сум сакала а не сум направила, се' што сум грешела да исправам, се' за што мечтаам го сакам со мојот нов почеток.
Сега повторно ќе заспивам смешкајќи се, но овојпат ќе размислувам за една нова патека по која сакам да одам...
Разочарана сум од самата себе. Сите работи што ми се случија беа заради мојата слепост, наивното поставување на работите, надежта дека ќе се смени нешто...
Смешкајќи се доцна пред да заспијам, си правев милиони филмови за убавата иднина која ме очекува. Ми доаѓаа и оние мисли кои ме потсеќаа на убавиот почеток. Создавав една мисла па уште една...се додека не заспијам. Убаво ми беше да размислувам оптимистички на работите, си верував во своите мисли иако знаев дека самата се залажувам.
Половина година на штрек, половина година беспрекорно глупава ситуација и исти такви моменти. Понекогаш сосила си ја барав гордоста и храброста да ги решам сите изгубени денови. Но зошто ли неможев порано?
И само чекав да пукне се' .
Јас бев онаа која секогаш го даваше оној совет да се слуша срцето, но овојпат го послушав разумот. Почувствував олеснување, и тоа огромно. Почувствував дека сега е време да си ги продолжам филмовите, но во друга насока. Во една по реална.
Време е за нов почеток? Едвај чекам!
Чудно чувство е навиката, по малку и нервира. Полека почнувам да ги гледам работите со други очи. Сфатив многу работи за кои сум била во заблуда. Личноста за која најмногу мислев дека ја познавам јас воопшто не ја знам. Жал ми е што никогаш не го сфати животот сериозно, и онаа лекција што понекогаш сите сме ја искусиле, дека она што брзо ќе го добиеш брзо го губиш. Не е се' во материјалните ствари, всушност ништо нема во тоа...
Не сакам да знам како ќе заврши таа приказна, искрено не сакам. Не сакам да знам ништо поврзано со минатото, спомените ги потиснувам некаде внатре во мене и убаво ми е. Единствено посакувам никогаш повеќе да не слушнам ништо за тоа...
Кога го размислувам сето ова ми доаѓа и една убава мисла која ми ја враќа насмевката, оптимизмот, позитивноста...
Убаво е кога знаеш дека новиот почеток го испишуваш со личност која заслужила.
Се наоѓам во една ситуација каде понекогаш се прашувам дали сето ова е вистина, дали се случи многу брзо или јас живеам во бавно темпо, дали во секое лошо има добрина, дали неочекуваните работи ги сакам повеќе од се' во моментов, дали се појави во најубавиот момент кога најмногу ми требаше некој, дали ќе можам да се справам со нови навики...
Но не се плашам. Не сакам да размислувам како ќе заврши ова што го почнав, сакам само да уживам во сегашноста, да се гледам со други очи, со друг покрај мене, со насмевка, ведро лице и крената глава. Сакам да искусам се' што сум пропуштила сите оние години, да доживеам се' што сум сакала а не сум направила, се' што сум грешела да исправам, се' за што мечтаам го сакам со мојот нов почеток.
Сега повторно ќе заспивам смешкајќи се, но овојпат ќе размислувам за една нова патека по која сакам да одам...
ти немам пишано одамна...не ми замарај....ок сум....ок сум како никогаш досега. Имав фрки и стресови во последно време, но се расчистија...некако. Само сакав да ти кажам дека се чувствувам некако другачије...не знам...она чувство кое не знам ни кога сум го имала последен пат. Најверојатно едно нешто ми отвори очи и за многу работи кои сум требала да ги средам уште одааамна....најверојатно - тоа чувство 
