Ја има таа дистопична жичка Меѓуѕвездениот која ми е толку омилена а зошто ми е омилена е предмет на самоанализа која нема да се заврши на арно...
Во филмот се работеше за колапс на земјоделието поради недоволно објаснети причини. Следствено колабирале и други сектори на икономијата и чоештвото морало да бара чаре на друга планета. А таа не е блиску но благодарејќи на виткање на лист хартија за да се спојат две точки нацртани со молив - и тоа е можно, преку црвоточини.
Една таква се појави некаде кај Сатурн, прозорец на човечкиот род на патот кон спас. Изванземаљци? Не баш туку луѓето од иднината кои благодарејќи на црната дупка која егзистираше сомнително блиску до планетите погодни за живот - успеале да отворат портал во простор-време ткаенината.
И Мајкл Кејн, подмукол и циничен, се решава да ги прати вселенско-временските патници во пат без повратен билет.
А таму - пустелии, планети со океани и цунами, планети со антарктички убавини... со еден збор ништо асално.
Користејќи го времето повеќе отколку просторот, јунаците успеваат да најдат погодна планета а истовремено и да ги известат денешните луѓе за начинот на кој може да се стигне таму. Hence сцените во библиотеката, веројатно омаж на акашик рекордс, небесниот датабејс каде што е запишано се` што било, е` и ќе биде.
На неколку наврати срамежливо се протнува љубовта, према ќерката и према исчезнатиот дечко која ќе се покаже како решавачки фактор, оној мал зачин за кој се способни хомо-сапиенсите при бегот од сударот меѓу вродениот нагон и механичката рационалност.
Пред се` визуелен триумф, сцени кои се паметат, експлозија на фотографски огразам, најдоброто од камерата и најдоброто од си-џи-ај со кое располага кинематографијата во тинејџ деценијата на 21.век. На сето тоа накалемен феноменално компатибилен саундтрак кој само го засилува доживувањето.
Сценариото солидно, повеќе акцент на сај отколку на фај што е редок случај.
Изборот на глумци е второстепен во ваков филм иако одлично си ја завршија работата, сепак главниот збор го имал директорот на фотографија и монтажерите.
Посебно ми се допадна сцената со рачката за катапулт кога Меконахи се катапултираше од расипаното летало.
Ова е еден од оние филмови кои се уживаат, каде нема премногу простор за анализи и синтези, или го сакаш или го мразиш од прва.
Јас си го засакав, слично како и Титаник на времето