Беше нејасно како сето тоа заврши. Всушност, никогаш и не заврши. Немаше онаков крај - крај. Немаше драми.Немаше ни едно лицемерно „се слушаме некогаш“.
Не знаеше никој за нивната приказна. Не успеа да им ја покажат на градските фаци. Немаше муабети. Нити тој неа ја поминал, нити таа била со него. Тие четири-пет месеци, си беа тој нејзин и таа негова, онака детски. Онака вистински.
Останаа на пола зборови, на пола погледи. Останаа на договорено кафе што никогаш не го испија, на договорен филм што никогаш не го изгледаа.
Им остана тоа непрошетано држење за рака во јавност.
Тешка комбинација беа. Неговата гордост и фраерлук, нејзиниот страв и суета. Два такви лика не си се даваат себеси така лесно. А и ако некогаш се дадат, тоа ќе биде случајно. Случајно и тоа на некој ни малку достоен за нив.
Или таа ќе биде нечија кралица или тој нечиј крал. Да останеа заедно, муабетите ќе го запалеа градот. Не може еден град да има и крал и кралица.
Може и затоа се разотидоа туку така. Понатаму не се познаваа. Си ги мразеа погледите. Си ги читаа чувствата што ги голтаа секоја вечер како кога си припаѓаа еден на друг и кога градот не беше битен.
И не, не ги расипа градот. Два такви лика имаат се` освен слобода. Два такви лика заспиваат со желба за храброст, а се будат со страв.
Таа зима градот ги проголта и нив и нивната приказна.
Таа си го изгуби срцето, тој неа.
Кој изгуби повеќе?