Ех драга, на што ме тераш... да читам поезија и да мислам на тебе.
Да ги превртувам книгите за да ги најдам стиховите кои знам ќе ме болат како што ме болиш ти...
„Ништо не е повидливо
и ништо не е поприсутно од твоето отсуство:
ни детските шепоти што ги откривав
во сеидбите на дождовите,
ни закажаната бура во пајажините
од крајпатните меанчиња,
ни воздушните патишта, осветлени од ластовиците
ни она што добива форма само во мојот слух,
ни мојот слух додека во него задоцнетиот штурец..“
Што убаво Петре ги откорнал горчливите зборови на недостигот и ги претворил во слатка поезија.
Кажи ми, кажи ми Драга, смеам ли да си дозволам јас да ги откорнам горчливите зборови на недостигот за тебе и да ги претворам во слатка прегратка за тебе кога ќе дојдеш повторно?