The day I closed my mouth and spoke to you in hundred other ways.
Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)
- Автор на темата Saladin
- Време на започнување
The moment when you fell asleep into my arms ... I won't say nothing more.
Сакам да Ви кажам....Денес после долго време, по некоја случајност, расчепкав низ ранецот од мојот апарат. Ми требаше батерија, никогаш не сум заборавил да ги наполнам, ама ете денес бил денот да видам. Случајно налетав на едно писменце, кое го напишав пред Тебе и за тебе драга моја, за денот кога јас и Ти нема да сме заедно. Како сега да се случи, а помина толку долго време, многу јасно се сеќавам. Седевме на ќебе во мојата соба потпрени на радијаторот, надвор беше ладно, пиевме стандардно за нас, ирско капучино, се вртеше албумот од Тони Цетински-Опет си побједила. Се гушкавме и бакнувавме, се галевме и милувавме. Кога го напишав писменцето ти го дадов и ти кажав да го отвориш тогаш, кога ке ти недостигам, а нетрпеливата Ти, ти го отвори одма во моментот, сакаше да видиш што пишува... го прочита и ме замоли да го исфрлам, јас само го ставив во ранецот...и се до ден денес останало таму.... „За оние денови, кога Јас ке ти недостигам“, ама изгледа дека само Ти мене ми недостигаш...
„Ако понекогаш во ноќта си тажна и јас ти недостигам, ако се потсетиш на убавите спомени и на прекрасните моменти поминати заедно, на Се она што ние имавме и можевме да го имаме, немој да тагуваш, знај дека пробавме, едноставно не успеавме. Делот од моето срце, што го зафати Ти, засекогаш и ке остани твој, без разлика дали ке сум сам или со некоја друга што ке ја пополнува празнината во мојата душа. За мене Ти секогаш ке бидеш прекрасната личност што ја запознав тој ден, за мене ти секогаш ке бидеш една и единствена, мојата Мики....Требаше да ме оставиш да заминам тогаш кога решив, полесно ке беше за двајцата. Те сакам 24.02.2013“. Еден ден спомените ке ме докрајчат....тогаш ке знаеш дека те сакав. Каде е прегратката твоја сега? 
Јас би вреснала гола и боса пред толпата непрокопсани дека те љубам.
Нека зјаат во моето несовршено тело додека ги спремаат етикетите за лудило.
Нека бараат оправдувања за мојата непресметливост.
Нека се кикотат или ракоплескаат, сеедно...
Јас би вреснала.
Зашто си ти. Зашто си мој.
Зашто сите други одамна веќе не ни постојат.
Нека зјаат во моето несовршено тело додека ги спремаат етикетите за лудило.
Нека бараат оправдувања за мојата непресметливост.
Нека се кикотат или ракоплескаат, сеедно...
Јас би вреснала.
Зашто си ти. Зашто си мој.
Зашто сите други одамна веќе не ни постојат.
сдк - ми фалат тие денови кога седевме пред задијсонце на клупа во парк, се гушкавме ко лудо заљубени, ко мали тинејџери 
ама јбг времево зафркава, баш посакав да идеме и пак да ги разбудиме тие денови, моменти со преубави чувства, да се присетевме како ни беше од почетокот. Велат романтичен е дождот, но јас велам снегот е...едвај го чекам да заврне и да шетаме на снежната прекривка, држејќи се за рака........
ама јбг времево зафркава, баш посакав да идеме и пак да ги разбудиме тие денови, моменти со преубави чувства, да се присетевме како ни беше од почетокот. Велат романтичен е дождот, но јас велам снегот е...едвај го чекам да заврне и да шетаме на снежната прекривка, држејќи се за рака........
Подолго време не знам што да Ти напишам.. Се до денес кога сфатив дека е полесно кога ќе пробаш да создадеш нешто од напишаното, отколку да го опишеш веќе постоечкото кое боли.
Полесно е да создадеш еден цел свет каде што небото е кристално студено и сино додека згужваните лисја на есента врз расквасената земја ги даваат топлите бои.. Каде што воздухот мириса на каранфилчето од греано вино на масата и неколкуте печени костени, додека капките од дождот се кријат зад замаглените стакла на дрвените рамки.
Но тешко е без тебе.. Пробав но не оди. Не оди, не.
Кога ќе им кажам дека само миновно шеташ низ моето минато како залутан странец низ локалната калдрма од коцка, дека нема повеќе место за тебе во овој теснец наречен сегашност, чувствувам дека немилосрдно си го валкам јазикот..
Се чувствувам засрамено и што дури го трошам и мастилото на пенкалово.. Го трошам и моето и твоето време. Зошто само тука ми припаѓаш мене а јас тебе... А и двајцата припаѓаме само тука, под овие дебели сини корици што некогаш ќе бидат збришани.
Така оди тоа.
Зошто најчесто кога двајца се вљубени и среќни тие најчесто зрачат од неискуство и заслепеност. Да токму тие се жртви на фаталната привлечност на грабливците. Зошто не водат грижа како е да те натрча некој побрз. Како е да те надлета подобар летач. Ниту дека најверојатно ќе те отрезни најголемиот нетрезвеник.
Се додека не е премногу доцна. Тогаш ги чувствуваат. И двајцата чувствуваат.
И висината што ја имале еднаш, а сега надежно ја гледаат од подножјето, чиниш е несфатлива планина. И брзината на времето додека не станат свесни и трезани за тоа. Дека не трчале доволно брзо.
Тие не го знаат правилото на наивниот, залепениот и љубоморниот. А после како и обично, станува студено. И станува доцна.
Добро сум јас и без бунтот на пеперутките во мојот стомак... Само не сум среќна како некогаш. Тоа е се’.
Имам премногу од тебе околу мене. Зад мене. До мене. И конечно, во мене.
Имам премалку за да продолжам понатаму а премногу за да те заборавам сега и тука. Еднаш и засекогаш.
Не им верувам на ѕвездите повеќе, зошто желбите почнаа се почесто да доцнат. Изгледа ние луѓето и нив ги претворивме само во фабрика за исполнување желби како и се останато.. И тие не можат да постигнат.
Небото е чисто и прекрасно, мој создаден Свету, но луѓето ти се премногу тажни..
Полесно е да создадеш еден цел свет каде што небото е кристално студено и сино додека згужваните лисја на есента врз расквасената земја ги даваат топлите бои.. Каде што воздухот мириса на каранфилчето од греано вино на масата и неколкуте печени костени, додека капките од дождот се кријат зад замаглените стакла на дрвените рамки.
Но тешко е без тебе.. Пробав но не оди. Не оди, не.
Кога ќе им кажам дека само миновно шеташ низ моето минато како залутан странец низ локалната калдрма од коцка, дека нема повеќе место за тебе во овој теснец наречен сегашност, чувствувам дека немилосрдно си го валкам јазикот..
Се чувствувам засрамено и што дури го трошам и мастилото на пенкалово.. Го трошам и моето и твоето време. Зошто само тука ми припаѓаш мене а јас тебе... А и двајцата припаѓаме само тука, под овие дебели сини корици што некогаш ќе бидат збришани.
Така оди тоа.
Зошто најчесто кога двајца се вљубени и среќни тие најчесто зрачат од неискуство и заслепеност. Да токму тие се жртви на фаталната привлечност на грабливците. Зошто не водат грижа како е да те натрча некој побрз. Како е да те надлета подобар летач. Ниту дека најверојатно ќе те отрезни најголемиот нетрезвеник.
Се додека не е премногу доцна. Тогаш ги чувствуваат. И двајцата чувствуваат.
И висината што ја имале еднаш, а сега надежно ја гледаат од подножјето, чиниш е несфатлива планина. И брзината на времето додека не станат свесни и трезани за тоа. Дека не трчале доволно брзо.
Тие не го знаат правилото на наивниот, залепениот и љубоморниот. А после како и обично, станува студено. И станува доцна.
Добро сум јас и без бунтот на пеперутките во мојот стомак... Само не сум среќна како некогаш. Тоа е се’.
Имам премногу од тебе околу мене. Зад мене. До мене. И конечно, во мене.
Имам премалку за да продолжам понатаму а премногу за да те заборавам сега и тука. Еднаш и засекогаш.
Не им верувам на ѕвездите повеќе, зошто желбите почнаа се почесто да доцнат. Изгледа ние луѓето и нив ги претворивме само во фабрика за исполнување желби како и се останато.. И тие не можат да постигнат.
Небото е чисто и прекрасно, мој создаден Свету, но луѓето ти се премногу тажни..