Не научија да идеализираме некое си општество каде добриот е и најпаметен и секогаш ги има најсаркастичните забелешки кон оние лошите батки кои по дифолт се со капацитет на амеба и само беспомошно молчат и веднат глави при судир со мастермајндов, а другиве од страна аплаудираат, воздивнуваат посакувајќи тие да смислеле такво нешто и топат гаќи на досетките.
Како резултат на тоа, и шуто и сакато се наоружа со она што го чуле под името сарказам, а благе везе немаат што значи, уште помалку како се користи.
И, верувале или не, не секому лежи. Surprise, surprise.
Туѓата неинформираност не е основа за исмевање, за исмевање е оној што се дрзнал да изиграва паметњаковиќ кон оној што поштено си прашал или признал дека не сфатил. Да бидеме реални, ни ние не сме докторирале на Харвард за да си ја дозволиме таа ароганција кон некој „смртник“.
Смешно делува од страна и нималку остроумно, напротив, нема ништо неодгатнато во директната, очигледна и навредлива поента пропратена со
. Абе убитачно е смајливо, како да кажам...и самите си знаат дека кажаното им е толку провидно, што мора да намигнат за поглупиве да сфатиме дека спуштаат муабет.
Подеднаков третман заслужуваат оние кои се прават сосила глупи, како и оние недокажани интелектуалци кои секаде гледаат можност неповикани да се протнат со својот неоснован потсмев само за да добијаат аплауз и возвишување од онаа недефинирана багра што е во средина.
Директност
(не секогаш) ≠ ароганција ≠ сарказам.
Депресивно.
Депресивно е и кога ќе видиш кокичиња изникнати од гроб на млада личност.
Мава шамар, суши.
Прави, живи, здрави и со свој памет, ама недокажани...сакате да си играме кул батки?