Мојата професија е во областа на просветата, па не осеќам потреба да рипам да ги бранам професорите секојпат кога се мрчи против. Зошто?
Затоа што огромен дел од нив се неписмени морони со его поголемо од минималната интелигенција што ја поседуваат колку да преживеат.
Ги прават деновите на учениците пекол, прават човек да се тресе од нивни испрашувања, да добива нервни и анксиозни напади и да не му се оди на час, а кутрите ни самите не си ги знаат лекциите, па или читаат од книга или импровизираат со небитни глупости, што резултира со нула продуктивност и убер досадни часови (а после се бара знаење и господата се увреџени што немало активност на час).
Бесрамно бараат да им се купи книжулето што го напишале (читај: ископирале од 20 други книги) за пролазна оценка, бесрамно бараат мито, бираат фаворити и се трудат само околу имошните (неретко и најглупите, паралелно), а некогаш игнорираат сиромашни капацитети пошто немаат корист од нив.
Немаат основни манири, не знаат асолен муабет да свртат, а мислат Господа го држат за висеќите.
Капак - на самиот врв ни се наоѓа оној Меанизмон што не знае две реченици да сврзе на стандарден македонски.
Дали нивното идиотско однесување мене ме прави лош професор? Не. Моето би ме направило, затоа и нема што да ги бранам.
Ама дали тие/ние, ко целина, го отсликуваме образованието и како истото (не) треба да изгледа? И те како.
И затоа што слепо застануваме зад она од кое сме дел, затоа никогаш нема да направиме промена и да обелиме образ.
Излишно е да се напомене дека ова треба да важи и за медицинари, партии, новинари, тутуноберачи, или што и да е.
Сметајте си се вие за добри и праведни во професијата, ама не ги бранете бљувотините на колегите по секоја цена.