Да верувам, но искусив и да ме привлекува пријателка. Па што знам едноставно колку и да ме привлекува се трудам да го потиснам тоа во себе, бидејќи не би сакал убаво пријателство да го прокоцкам оно можеби и би успеало но што знам ризик е премногу. Би ми било глупо доколку изгубам се, иако барем со сите бивши сум пријател но што знам. Не ризикувам пријателство за врска, а најмалку за едно мување.
Пријател(к)и
- Автор на темата lady_blue
- Време на започнување
Како прво во денешно време пријателство воопшто и нема се тоа ти се луѓе кои имат наекаква потреба едни од други еден период ( школо , работа или слично) а потоа коа би требало да се дружите живеат со изговорот дека немат време да се видат со никој од вас. Можеби во капиталзмот човекот трчајќи по парите комплетно заборавил дека е социјално суштество и сите имат време за на фб , мсн или нз што друго а немаат 5 минути да поминете некаде.
Нејсе да се навратам на темата поискрени пријатели мажи или жени се зависи до карактерот на човекот или е искрен или не. Може да има и постои пријателство меѓу маж и жена и обично е подобро и поквалитетно од колку од ист пол.
Нејсе да се навратам на темата поискрени пријатели мажи или жени се зависи до карактерот на човекот или е искрен или не. Може да има и постои пријателство меѓу маж и жена и обично е подобро и поквалитетно од колку од ист пол.
Верувам во искрено и вистинско пријателство, а тоа дали машките или женските се подобри пријатели зависи од личноста.. јас имам најдобар другар и најдобра другарка меѓутоа пријателството со другарот е многу постаро, многу поцврсто и поискрено.. на некои начин како брат и сестра сме, нема никакво лицемерие, не се срамиме за ништо еден од друг, се критикуваме, делиме се, си се наоѓаме еден на друг секогаш кога сме си требале, сме минале заедно низ се, скршени срца, корпи, неуспеси, домашни проблеми, финансиски кризи, јас си живеам со неговите родители и тој со моите.. ме има видено во најкатастрофална ситуација, единствено машко пред кое и за кое и со кое сум плачела.. секогаш знаел се за мене па и пред тоа јас самата да го знам.. ме познава толку многу што понекогаш ме нервира кога ми предвиди некоја постапка/одлука.. ни се случувало со часови да седиме и молчиме, или пак да изгубиме ориентација за време у разговор.. тој кај мене си е како дома и јас исто кај него.. не се согласувам со тоа дека секое машко-женско пријателство преминува во љубов, никогаш го немам погледнато со такви очи, секогаш ми бил мил како брат, никаква физичка привлечност, ниту тој спрема мене, иако на долна облека се иаме видено и двајцата многу пати.. секогаш бил пријател со моите дечковци дури и кога мислел дека не се за мене...
Некако ме мрзеше да ги пречитувам сите постови... па незнам дали ќе кажам што нешто веќе е кажано, ама нема врска.
Според мене, машко-машко, или женско-женско пријателските односи се многу понестабилни, и понеубави од машко-женските.
И ќе си наведам причини за тоа секако:
1. Ако јас со моја другарка кажам што ме мачи, во однос на некоја друга девојка, таа ќе ми каже што смета од женски аспект.
Исто така ако таа ми каже за некој проблем нејзин со машко, јас можам да се ставам на позицијата од машкото и да и кажам како би реагирал јас како маж (што значи постои надополнување)
2. Знае дека нема да и преземам ниту еден дечко, а и јас знам дека нема да ми ја гледа девојката на страна (добро сега, може да има тука исклучок ако сум јас п***р, или таа лезбејка)
3. Можеш да бидеш поискрен. Незнам зошто ама јас секогаш сум бил поискрен со женска него со другар, повеќе можам да се отворам, можеби затоа што знам дека нема да бидам исмеан. Нешто што се случува секогаш во машко друштво. А некој каже дека има некој проблем 10 дена ќе го за***ваат.
- е сега кога станува збор за тоа дали се развива љубов меѓу нив... Јас мислам дека ако односот бил чисто пријателски од сам почеток така и ќе остане, е ако таа или јас од сам почеток сме си криеле некое свиѓање па со тек на време и со тек на разменување информации, проблеми, тешкотии се зајакнало чуството, ќе пламне и нешто друго.
Јас лично, можам да кажам дека имам само двајца добри другари машки, се‘ друго ми се другарки...
Според мене, машко-машко, или женско-женско пријателските односи се многу понестабилни, и понеубави од машко-женските.
И ќе си наведам причини за тоа секако:
1. Ако јас со моја другарка кажам што ме мачи, во однос на некоја друга девојка, таа ќе ми каже што смета од женски аспект.
Исто така ако таа ми каже за некој проблем нејзин со машко, јас можам да се ставам на позицијата од машкото и да и кажам како би реагирал јас како маж (што значи постои надополнување)
2. Знае дека нема да и преземам ниту еден дечко, а и јас знам дека нема да ми ја гледа девојката на страна (добро сега, може да има тука исклучок ако сум јас п***р, или таа лезбејка)
3. Можеш да бидеш поискрен. Незнам зошто ама јас секогаш сум бил поискрен со женска него со другар, повеќе можам да се отворам, можеби затоа што знам дека нема да бидам исмеан. Нешто што се случува секогаш во машко друштво. А некој каже дека има некој проблем 10 дена ќе го за***ваат.
- е сега кога станува збор за тоа дали се развива љубов меѓу нив... Јас мислам дека ако односот бил чисто пријателски од сам почеток така и ќе остане, е ако таа или јас од сам почеток сме си криеле некое свиѓање па со тек на време и со тек на разменување информации, проблеми, тешкотии се зајакнало чуството, ќе пламне и нешто друго.
Јас лично, можам да кажам дека имам само двајца добри другари машки, се‘ друго ми се другарки...
Повеќе им верувам на машките одколку на женските пријателства.
Жена како жена само трачари"Да ти кажам нешто само не си чула од мене"и се ќе испука на друга девојка.А тогаш цел свет знае.
Имав дваесет пријателки,од кои се сведе на две најдобри другарки со кои се дружам цели 20 и + години.И имам еден најдобар другар исто толку време.
Правите пријателства се прави за се и за добро и за лошо.
Жена како жена само трачари"Да ти кажам нешто само не си чула од мене"и се ќе испука на друга девојка.А тогаш цел свет знае.
Имав дваесет пријателки,од кои се сведе на две најдобри другарки со кои се дружам цели 20 и + години.И имам еден најдобар другар исто толку време.
Правите пријателства се прави за се и за добро и за лошо.
Не верувам во женско пријателство зошто утре ако се скарате за без врска сите твои тајни што си му ги кажала ќе излезат на виделина а и во машко пријателство не верувам.Зошто?-Не знам.Можеби затоа што убедена сум поради некој други случки дека ако не од твоја страна од негова сигурно ќе прерасне во нешто друго.
Верувам и знам дека постојат, од лично искуство.Изминатите години имав милион другарки,цимерки,познанички,пријателки итн и го имав него целото тоа време.На крај сите заминаа,остана тој.Никогаш не сум го гледала со поинакви очи ниту пак тој мене,и никогаш не би го заменила за другарка.
Не би генерализирала, но би кажала лично за себе..
Од свое досегашно искуство според мене не постои некоја граница тука, тенка е линијата меѓу пријателство и некои подлабоки чувства..
Треба да си многу цврста личност за да можеш да ја манипулираш својата самоконтрола така што да останеш на своето и да не се препуштиш на подлабоки чувства..А тие подлабоки чувства кога тогаш ќе се појават во текот на тој „однос“ да го наречам или пријателство.
Со самото тоа што ќе споделуваш многу работи, тешки моменти, проблеми, па и среќни..сето тоа веќе те носи на едно поинакво ниво кога таа личност веќе почнуваш да ја чувствуваш како своја, блиска. Е во тој момент доаѓа на испит твојата самоконтрола, да умееш да ги запреш тие чувства во вистинскиот момент.Но најчесто, не успеваме во тоа..
Јас во моментов имам само еден машки пријател со кого досега имам споделено скоро се`.Не се двоумам со него да разговарам на било која тема, дали тоа ќе биде нешто од надворешниот свет или од својот приватен живот, знам дека со него можам да споделам се`.
Да, го чувствувам близок и драг, но си ја имам веќе одамна ставено онаа граница дека треба да се држам на дистанца зошто така е најдобро за сите.
Инаку да не бидам погрешно сфатена, јас немам еден, имам сто и еден машки пријател за едно „здраво“ и „како си, што правиш“ по улица, но банално е тоа да го коментирам на темава, зошто сепак има разлика од пријателство до „пријателство“.
Од свое досегашно искуство според мене не постои некоја граница тука, тенка е линијата меѓу пријателство и некои подлабоки чувства..
Треба да си многу цврста личност за да можеш да ја манипулираш својата самоконтрола така што да останеш на своето и да не се препуштиш на подлабоки чувства..А тие подлабоки чувства кога тогаш ќе се појават во текот на тој „однос“ да го наречам или пријателство.
Со самото тоа што ќе споделуваш многу работи, тешки моменти, проблеми, па и среќни..сето тоа веќе те носи на едно поинакво ниво кога таа личност веќе почнуваш да ја чувствуваш како своја, блиска. Е во тој момент доаѓа на испит твојата самоконтрола, да умееш да ги запреш тие чувства во вистинскиот момент.Но најчесто, не успеваме во тоа..
Јас во моментов имам само еден машки пријател со кого досега имам споделено скоро се`.Не се двоумам со него да разговарам на било која тема, дали тоа ќе биде нешто од надворешниот свет или од својот приватен живот, знам дека со него можам да споделам се`.
Да, го чувствувам близок и драг, но си ја имам веќе одамна ставено онаа граница дека треба да се држам на дистанца зошто така е најдобро за сите.
Инаку да не бидам погрешно сфатена, јас немам еден, имам сто и еден машки пријател за едно „здраво“ и „како си, што правиш“ по улица, но банално е тоа да го коментирам на темава, зошто сепак има разлика од пријателство до „пријателство“.