А па од толку другари да се полетам баш со бивши да другарувам, треба да ми фали нешто...или апла друштво да немам.
Секој со различна приказна и причина за раскин, ама искрено не знам за што би зборувала со некој што до вчера ми бил еден од поважните фактори.
За временска прогноза ќе збориме? Совети за штиркање и заведување ќе си даваме? Што?
- Кааај си бе брат, што правиш?
- Еве, на состанок ќе одам.
- Аа, убаво, ќе кажеш после што било. *ја вади вуду куклата и наредните пет часа бае над неа, бодејќи ја фуриозно во срце*
Се знае нашето до кај било. Штом некого не го интересирало да остане со тебе за да знае што ти се случува, не гледам зошто би се интересирал отпосле.
Да било некое кратко, неозбилно врскиче, да сфатам, ама да имам долга историја со некого, па после да ми е само пријател...не гледам логика.
Нах, премногу рани се оставаат така отворени, и секогаш кај тој што бил оставен, одново и одново се добива лажна надеж, инаку не гледам зошто некој би се самоказнувал толку. Од самопочит се знае до кај се границите.
Не, фала. Што ако утре кога ќе ме интересираат други, „другаров“ почне да ми се меша или потенцијалниов „се плаши“ зашто имам нерасчистени сметки?
Кај и да е, ќе помине тој период на другарување т.е. заблуда, ќе се покажат интереси кон други и толку од „другарството“, дали по нивна желба или на новите партнери, небитно, чисто се сомневам дека интересот да остане контактот ќе продолжи.
Обично и културно „Здраво, како е?“ ми е сосема доволно. On second thought, и без тоа можам.