Пишуваме на зададена тема (прашања и предлози)

[Luckky]

Одлучив да ги фрлам сите придавки, да потонат во стотина изгрејсонца изутрина, додека гледам низ лачот рефлексија на мојот лик.
Токму сега.
Да имав барем малку мозок, тоа ќе го направев многу одамна.
О да, јас се родив непоправливо добра, но годините гледам, прилично ме расипале. Претпоставувам агонијата е најголема токму во оној момент кога крие неискажана приказна на една задскриена гордост.
Зошто?
Зошто не сакам никој да проба да шета во мојата кожа... Не повторно. Од многу пробувања, сета е скината и излитена. Иронично, кутрата како број не одговара со ниту една силуета. Распар. Непар. Зарем е важно тоа сега. Остави.

Навидум несвесно се навикнав да го прифаќам неправилниот пулс на моето срце, бидејќи мислев дека заслужувам да живеам во таа лабилна синергија. Па ако е тоа живот, сметката на секој судир на мојата глава со перницата се поблиску дише врз мојот накострешен врат.
И сега сфаќам. Доаѓа со многу висока цена.

По којзнае кој пат велат ѕвездите ја кријат во себе целата наша судбина која е неправедно откината од нашите животни патишта.
Знам што ќе лови мојот глад вечерва. Нив.
Редно е да ја нахранам мојата гладна параноја со спокојот кој толку време го заслужува.

Небото паѓа, мила... А ти наивна девојко, ми мирисаш на заборав.

 

[Хоуп*]

Заборав

Се вртам околу себе. Гужви од луѓе, но никаде човек.
Празен новчаник.
Ја наведнувам главата потиштено.
Ги затворам очите надевајќи се на чудо. Патувам низ времето..
Пред мене повторно е старата јаболкница. Каде се новите згради? Повторно е тука големата ливада.
Стариот поштар, дедо ми. Ме поздравуваат тапкајќи ме по глава.
Ах колку сум среќна, па ова е моето детство.
Среќно трчам низ калдрмата. Сакам да го видам секое камче, секој дел од мојата стара улица. Да ги зачувам од заборав.
Колку само ми недостигаа овие излуштени колена.
Слушам детска смеа. Морам да ги стигнам.
Па тоа е тој-колку е само безгрижен и среќен. Само кога би знаел дека ова дете порасна во омразен и лаком скржавец.
- Сакаш ли гриз? Ме изненади испружената рака на која беше парче леб со пипер.
Кожата ми се наежи. Се свртив на другата страна и продолжив да одам по старата улица.
Застанав пред дедо ми. Сакам само да го гледам, да го запомнам секое копче на неговата кошула, секое седо влакно на неговата побелена коса.
Колку многу ми недостигаше!
-Чедо, никогаш немој да заборавиш да бидеш човек. Што и да постигнеш во животот не го фрлај во заборав своето минато и своите корени. Не заборавај од каде доаѓаш и кој си бил. И никогаш не го заборавај детето во себе!
Очите ми се насолзија. Силно го гушнав, ги затворив очите и тивко се помолив ова да не е сон.
Сакам тука да останам засекогаш.
-Тргни се од патот недовеана! Ме исплаши еден груб глас.
Ги отворив очите, а пред мене истата гужва од луѓе. Се некаде се брзаат, замислени и во некој свој свет.
За нив веќе одамна заминале во заборав зборовите "те сакам" "извини" "благодарам"..
А јас.
Јас ветувам дека никогаш нема да заборавам да бидам човек.
Ќе бидам истото наивно дете како некогаш, како што сме биле впрочем и сите пред да станеме робови на денешницата.

 

[JaMi]

-Заборавот е моќното оружје со специјана формула на опстанокот. Тоа е вештина на контрола на својот ум.
-Забораваме на лошите моменти од нашиот живот,исполнувајќи ги со добрите кои влеваат надеж и сила за секое наредно утре.
-Забораваме на светот,забораваме на времето и местото кога сме со љубениот/љубената.
-Понекогаш од Х причини забораваме кои сме и што сме се додека не дојде некој да не потсети на тоа.
-Многупати многу луѓе забораваат кога ќе направиш добри дела за нив, но животот е тркало,не грижи се, еден ден ќе се сетат.
-Викаат дека доброто се памети а лошото не се заборава.
-Единствено нешто што никого не заборавила е смртта.А после неа многу биле заборавени.

 

[Lena]

Не заборави,
настани,луѓе,места,моменти.

Не заборави да ги сака
сите околу себе..

Не заборави да дели
насмевки.

Ја заборави неа
во минатото.

Ги заборави нејзините желби
соништа и нејзината сопствена среќа.

Побегна од неа и ја остави,
не сакајќи да биде дел од нејзината
приказна.

И бараше,талкаше
се гушеше во сопствениот кал..
Наоѓаше други лица,со надеж на
исполновање.
Се трудеше,
безуспешно да се
предаде на тој проклет заборав.

Но..не!
Не успеа да заборави.

Се сврти назад,ја побара.
Ја погледна мило со солзи од радост.
И ја понесе со себе.

Совршена целина на едното..

Заборавот е скршен.

 

[Farfalla]

Заборав спакуван во ленена торба. Таму некаде на крајот на една приказна, во десниот ќош.
Каква приказна?
Приказна со неверојатна приказна.
Заборав навлечен на капаците на нивните очи, товар од кој не гледаат. Луѓе кои заборавиле да слушаат со очи.
Заборавени времиња, заборавени спомени, со изговор дека во минатото не се живее. Да, не се живее, ама е потребно за подобро утре.
Заборавена нежност, заборавена подадена рака, заборавени луѓе.
И заборавена љубов. Љубов над сите љубови. Онаа најчистата. Искината, фрлена, како истрошена, престара крпа на која и поминал рокот.
Спакувана во ленена торба. Таму некаде на крајот на една приказна, во десниот ќош.

 

[melpomena]

Посветено...
Заборави го пријателството.
Заборави ги сите непроспиени ноќи понекогаш обострано разведрани.
Се секаваш,од нигде никаде,се роди комуникација.
Од нигде никаде,произлезе слушател.
Не дека од тоа сега правам циркуси и којзнае колку голема невообичена работа се десила,само сакав да се присетам.
Трагач во ноќта кој и покрај многумина драги луге околу себе,имаше потреба уште од едно жарче.
Жарче кое ке тлее баш тогаш кога некој ке е потребен,а некој ке нема.
Жарчиња на две различни страни.
Далечни,толку различни.
Сепак споени како жлебот на Јинг и Јанг.
Измегу нив растојание.
Не во далечина колку духовно,карактерно.
Растојание во возраста.
Заборави ги сите оние моменти на обострано исползување.
Се заборави.
Сврти се кон вистинската среќа и никогаш во животот да не бидеш во ситуација да имаш потреба од нешто,освен од она што го имаш до себе.
Да ти биде возвратено.
Заборави го она пријателство кое и онака беше далечно.
Не,ова не е љубовно,уште помалку патетично.
Само не е реално,нит постоело,нит ке постои.
Ова е за тебе.
Беше во едно време,наводно потребно и за двете страни.
Сега веќе времето е поинакво.
Се надевам кај тебе сончево,го сакаш сонцето.
Јас бев по дождот.
И тука постоеше далечина.
Уште една итекако небитна причина за едно постоење и еден заборав.

 

[Lillian]

Случајно најдена слика падната во заборавот на оваа фиока полна со прав.
Ја погледнав,оживеа за миг,се сетив,тоа беше сликата што толку многу ти ја барав и ми ја подари.
Беше тоа ти како дете.Ми подари дел од твоето детство,ми подари после тоа години од твојот живот.
И возвратив со грчевита насмевка и ја вратив повторно назад.
Го отворив срцето и ја прибрав и неа таму каде што и е местото.
Во албумот на сликите кои не бледнеат,каде што заборавот е непознат збор.

 

[True_Blood]

Истуткана во својот перфекционизам на самокритика, стасав до шалтер за наплата на сопствената тврдоглавост. Нека е, дефинициите одамна ги потпишав.

Во вртоглаво инсиративна сензација, решен е митот околу теглата со слатко од јагоди. Чие е?
Мое или твое?
Не е важно.

Доволни се снопчињата излитена илузија дека функционираме во совршенство.
Не сакам и не можам да ги собирам стаклените парчиња од иконата што ја крстивме доверба. Јалови ми се.
Не сакам и не можам да бидам собрана во мала картонска кутија што ќе ме гуши, што ќе ми ги затвори хоризонтите на теориите на самосакањето. Ма, немој!

Борбата за доживување на нирвана ме изморува, кога се води на прашлив терен. Нејасен и замаглен токму од нашите луди лупања по неговиот грб, изгубен од мапата на вредности кои допираат во срж.

Мака ми е!
Кога сум уопрно силна и храбра, кога сум беспрекорно спокојна и тивка.
Мака ми е кога целам кон висини што не се одсликуваат во моите зеници.

И избувнав од лушпите, се прелеав во метафори и скриени пораки, а уствари само сакам да водиме љубов.
Напнат ден, напнати сме и ние.
А, страста ме упропастува перверзно страшно. И ме издигнува. И го чекам меѓу моите прсти. И ме љуби како избезумен јавач на апокалипсата.
Залудно. Немоќни сме.
Многу си должевме, добивме ништо.
Малку посакавме, испостивме сешто.
Ќе заврши ли сонот, а започне проклетија крстена од ништожност со млако име - ЗАБОРАВ?
Нека, за ситните во кои се претворивме, најлесно е.

 

[Mystique]

Научив да живеам со сеќавањата на нас таму некаде во некое друго време. Секоја воздишка која ја испуштам жалејќи по твојот глас, допир и мирис, се претвора во утеха дека можеби во некоја друга димензија јас те имам тебе. Сеќавањето на нас, беше мој морфиум кој ми помогна да ја издржам болката од празнината која го одвикуваше твоето име.
Љубов, почнав да те заборавам....
Се плашам од тоа што сфатив дека можам да дишам без да помислам на тебе. Ме потресе сознанието што кога се будам и кога заспивам мојот ум е мирен, празен веќе некое време. Дури и мојата перница повеќе не е натопена со солзите кои некогаш бараа начин да побегнат, да го напуштат моето тело неподнесувајќи го моето страдање.
Љубов, се плашам....
До сега знаев да живеам со сеќавањата, едвај успеав да се навикнам на нив, а сега? Како сега да продолжам со заборавот?
Што да правам сега кога те заборавив...? Што?

 

[*V******]

Ако заборавот буди секаванја....
....заборавот...никогаш не бил заборав.