Пишуваме на зададена тема (прашања и предлози)

[melpomena]

Момент!.........ќе ми текне.


Ноу инспирејшн,ноу мотивејшн,ноу комуникешн,ноу викејшн.

Да бидам моментот кога ги затвараш очите пред да заспиеш.
Моментот на првата мисла во денот кога се будиш.
За момент да бидам твојата најголема потреба.
Само за момент.
Следните моменти со тебе сама ке ги заслужам.
Дозволи ми сама да докажам.
Дозволи ми да ги споделам со тебе моментите за кои живеам.
Биди дел од нив.
За момент задржи го погледот и види го сјајот кој ти го ствараш во моите очи.
Осети го моментот кога за тебе крвта побрзо циркулира.
Отвори ја вратата,дозволи им на моите потреби да влезат.
Во првиот момент нeлагоден пак затворија.
Само така ке знам дека сите сили на светот да се спојат,нема да успеат да ни ги усогласат моментите кои за мене живот значат.

 

[Saladin]

Ја запустивме темава...

Ај пошо глеам дека Anakin има собрано најмногу лајкови, ја именувам за автор на идниот наслов.

 

[Anakin]

Благодарам , еве јас би сакала да пишуваме на тема "Заборав ''

 

[Saladin]

Sarah бујрум смени го насловот

 

[Anakin]

Заборав

Тогаш беше слатко се, дури и кога немавме пари наоѓавме начини. Крадевме ! Да крадевме , ама крадевме љубов, крадевме убавина, го крадевме денот. Јас и тогаш многу се плашев. Тоа резултираше со тапа главоболка. Што ќе правиме понатаму?! Незнам сине, ќе се снајдеме ми велеше. Тој во неговите најубави години и детето до него. Сонувавме за раскошни завеси...за појадок на ривиерата , онаму кај нај зелените дрвја што растат на градите на мајка Франција. Само навечер не се чувствував убаво. Тој на пола сон стануваше , небаре е свеж и радосен , ми ги палеше ламбичките на елката. Кај нас елката стоеше накитена цела година. Незнам зошто. Мислам дека Божиќниот ден го доживувавме премногу интимно. Не дека било поинаку...не дека било поубаво...едноставно го доживувавме интимно. Му беше жал што веќе неможам да ги носам црвено-црните сандали што ми ги купи. Ги израснав! Ах , колку бев среќна кога ми ги купи. Во Франција, чевлите секогаш го заменуваа и го занемуваа сивилото. На тапетите се распослала вагата. Не можеме веќе вака. Болен и гладен тој најмил мој, и до него румена млада девојка. Честопати ја читавме Les Miserables , и честопати се смеевме мсилејќи дека Иго, можеби за нас ја напишал оваа приказна. Времето го нагази. Нагази и смртта. Завесите и ривиерата потонаа во Заборав. Тапетите немаат влага. Еден куп сандали кои што ништо не значат. Оние ''неговите'' , нежно завиткани во најмекиот кашмир , сега чекаат ново време. Чекаат ново младо кое што ќе им се радува . Не постои Божиќната елка. Ах, колку многу сакав да сочувам се. Сакав да останам во времето. Сакав кога навечер ќе се исплашам во сонот , да почувствувам едно бледо насмеано лице....и пак ...заборав! Најзелените дрвја ги заменија огромни трговски центри и банки....заборав! Само една работа не можеше да ја избрише ! Татко, толку многу ми недостигаш !

Божиќниот ден беше на повидок ....

 

[Selma]

Тема за пишување
„Заборав“

 

[Female]

ЗАБОРАВ

Улиците по кои чекореа.​

Предметите кои тој ги поседуваше.​

Сите заеднички места кои ги имаа посетено.​

Мирисот на неговиот парфем.​

Нивната заедничка песна.​

Гласот што и кажува колку е убава.​

Рацете кои ја милуваа.​

Неговата прегратка-насјигурно место на светот.​

Безгрижното чувство кога е покрај неа.​

Срцебиењето секогаш кога ќе го види.​

Треперењето додека ја држи во крило.​

Чувството на комплетност.​

Мислата дека се совршени еден за друг.​

Или створени за да се заедно.​

За да бидат едно.​

Две тела, со една душа.​

Чувство на припадност.​

Споменот кој вечно ќе живее во неа.​

И се’ што ја потсетува на него кога тој повеќе не е тука.​

Никогаш нема да паднат во заборав!​

 

[Saladin]

Заборав​

Чекорам низ вечноста. И улиците се долги. Прави. И здодевни. Минувам низ истите контури кои отфрлаат ништо повеќе од сенки на едноличноста. Една, друга, понатаму... Понатаму... Секогаш понатаму. Никогаш да застанам. Барем за момент да фрлам детапен поглед. Да се сосредоточам на малите нешта. Го барам совршенството. Да му ги отцртам контурите, да ја скоцкам формата за подоцна да ја зачувам. Се плашам да не ми излизга од рацете. Да го загубам. Заборавам. Трагајќи по краевите, заборавам на смртта. Заборавам на крајот. Оној мојот крај. Трагајќи по совршенството, заборавам на малите нешта, клучни за возобновување на чувствата. Лутина... заборавив кога последен пат се имам почувствувано толку искористено. Тага... слабо и истоштено. Љубов... копнеж по несовршеноста, прифаќање на природноста.
Трагајќи по совршенството ги занемарив блискоста и минорноста. Во мислата дали ќе траам вечно, заборавив дали сум човек.

 

[Luisana12]

Заборав​

​

Тие очи,таа уста..таа насмевка.Толку совршено а толку кратко,магично но со лош крај.И сега сум сама..сосема сама,со спомените од нашата магично совршена приказна.Понекогаш си мислаам..Дали постои трошка надеж..или пак сето ова ке стане еден голем ЗАБОРАВ.Но зборот "заборав" постои?.. Исчезнуваат чуствата,исчезнуваат мислите ..секоја насмевка предизвикана од него пополека исчезнува.Секоја трошка надеж веќе е невидлива..ја нема.Времето лечи се.Времето е патот кон заборавот,патот кон големиот ѕид од болка кој тој сурово го срушува,го нема..веќе се е полесно.Со заборавот исчезнува надежта и мачтеите.Но дали исчезнуваат спомените,моментите? Тоа не..Тие се секогаш таму..длабоко скриени во твоето срце.Не се забораваат колку и да сакаме ,колку и да се трудиме да ги заборавиме..за нив не постои заборав.​

 

[Марија]

Ги затворам очите и помислувам на твојата насмевка. Само за да бидам сигурна дека не е дел од некој заборав го правам тоа почесто.
Страв ми е дека ќе заминеш толку далеку што затворањето на очите нема да биде доволно.
Страв ми е дека толку многу ќе се измешаш низ спомените што со затворање на очите нема да можам да те најдам.
Страв ми е дека ќе станеш толку стар спомен што ќе се скрие во заборавот, па затворањето на очите ќе е залудно.
Уште еднаш нежно ги поклопувам трепките и се насмевнувам. Сеуште си тука. Можам да се сетам на твојот допир, на твојата прегратка, на твојата насмевка...
Ех, твојата насмевка...
Почнувам да треперам зошто ме враќа во времето кога ме осветлуваше толку многу што ни тмурниот октомврски дожд не ми го расипуваше расположението. Срцево ми се стега кога помислувам колку среќа ми носеше истата насмевка за која со месеци ме болат и телото и психата.
Ме растргнува помислата дека еден ден ќе морам да те пуштам во заборавот, онаму каде што ти одамна ме прати.
Па се тешам, можеби ако те пуштам - ќе ме пронајдеш во заборавот и се ќе почне онаму каде што еднаш застана.
Но сепак, страв ми е од заборав... зошто сосема ќе ме уништи ако те земе тебе со себе...
и твојата насмевка која грее...
страв ми е од заборав...