Некогаш има премалку зборови да кажеш колку некој ти недостига..И колку тоа отсуство е болно за тебе.Но премолчуваш и само се трудиш да живееш со таа загуба.Ти излгеда како сон во кој некој ти недостига а кога ќе се разбудиш се ќе биде исто.Но за жал тоа не е така.
Се запраша еднаш таа.. “Зошто губат луѓето тогаш кога најмногу се трудат?”. Не најде одговор на тоа прашање. Не ни постои... ниту пак самите ние неможеме да го составиме одговорот на тоа прашање, зошто виновникот и одговорот сме ние.. Да, ние. Луѓето. Самите за се сме виновни. Веруваме, па патиме. Сакаме, а љубов не добиваме. Се доверуваме, а тоа го злоупотребуваат останатите. И? Што од животот? Цел живот ќе се врти во круг.. секој ден извинувај се, моли, пати, страдај.. Па до кога? Злото ги опило луѓето. Допуштај, па тогаш си најглупавиот, нејнечесниот, оној кој секој ќе го одбегнува... Што ве растури луѓе? Парата? Онаа к***а клета.. Зажалете, клети сте и вие покрај неа..