За 10-20 години ќе се присетуваме на денешново време со фрази како „старите добри времиња“, „госпот кога шеташе по земја и делеше субвенции“ и „барем се градеше“. За 10-20 години просечниот македонски граѓанин ќе биде доведен на питачки стап и ќе тагува по времето кога работел за 6000 денари во конфекција. На вработените во администрација ќе се гледа како на божества, идоли, модели на општеството. Државната цицка ќе биде сон за кој ќе се прави се, буквално се...
Зошто песимизам? Затоа што во Македонија не остана критичка маса која може да создаде трета опција која ако ништо друго, барем ќе расчисти со баграта од двата табора кои ја ограбија државата и барем некои идни политичари ќе ги држи страв едно 10-на година, пред да почнат да пљачкосуваат и самите. Не постои ни народ со елементарни морални принципи, кој би кажал не, туку само поданици од различна провиненција кои се прават на Тошо и не ги интересира ништо се додека доаѓаат оние 200 евра на крајот од месецот. Не постои ни некаков социјален стремеж, некој квалитет на живот кој треба да се достигне, затоа што само постарите генерации виделе подобро а скоро никој нема претстава како се живее во други држави. За поголемиот дел од луѓето, ова е тоа и „ќути има и полошо“.
Не постои никаква надеж базирана на реални показатели, дека нешто ќе тргне на подобро. Среќа една што кај и да е за 10на година милион луѓе ќе се отселат, и тоа што ќе остане ќе биде администрација, пензионери и луѓе кои живеат со пари пратени од роднини од странство. И така ќе туркаме, до каде ќе стигнеме останува да се види.
Зошто песимизам? Затоа што во Македонија не остана критичка маса која може да создаде трета опција која ако ништо друго, барем ќе расчисти со баграта од двата табора кои ја ограбија државата и барем некои идни политичари ќе ги држи страв едно 10-на година, пред да почнат да пљачкосуваат и самите. Не постои ни народ со елементарни морални принципи, кој би кажал не, туку само поданици од различна провиненција кои се прават на Тошо и не ги интересира ништо се додека доаѓаат оние 200 евра на крајот од месецот. Не постои ни некаков социјален стремеж, некој квалитет на живот кој треба да се достигне, затоа што само постарите генерации виделе подобро а скоро никој нема претстава како се живее во други држави. За поголемиот дел од луѓето, ова е тоа и „ќути има и полошо“.
Не постои никаква надеж базирана на реални показатели, дека нешто ќе тргне на подобро. Среќа една што кај и да е за 10на година милион луѓе ќе се отселат, и тоа што ќе остане ќе биде администрација, пензионери и луѓе кои живеат со пари пратени од роднини од странство. И така ќе туркаме, до каде ќе стигнеме останува да се види.
