Личен дневник

[Tantara]

Диар,
Другар ми, (I think it's safe to call him that) ми се скара изгледа, ме игнорира, блокира ...Не знам што сум му згрешила, ама има начин да кажи што го мачи...Баш тој што велеше од мене ништо лошо не очекувај Збунета сум, ама тоа е
Очекувај се’ и не очекувај ништо

Ај,

 

[melpomena]

Дневниче,ја нема другарка ми што те создаде.
Нема ништо од тоа време.Навидум.
А уствари ништо не се променило.
Не тече.Тук таму по некоја капка.
Рацете полни.
Соновите стојат.

 

[Prashina]

Дневниче,
После многу години, денес се изналежав под кебенце, се напив неколку кафиња и чајчиња. Си читкав книга, барав рецепти на нет за колачиња...
Не можам ни збор да напишам, ама ако, со сила не се пишува. Велат сум се сменила и не ме сакаат ваква безчувствителна. Но ваква јас си се сакам, ми е гајле за другите. Се гледам во огледало, се шминкам, се смеам. Ладново само ме успорува, инаку ќе фатев магла за шетање. Се чудам на луѓето околу мене, ем ме гледаат среќна ем им фали таа старата која превеше се за другите и ништо за себе. Не, бе батка, умре таа, а оваа е ваква каква што ја гледаш и ме заболе ако не ви се свиѓам. Ајт, убава вечер.

 

[EmilijaS]

Драг дневнику,
Се ближи колоквиумска, а јас немам мотивација да фатам книга. Позабавно ми е да седам на интернет и да безделничам. Ама ајде, ќе се смени, не?

До следниот пат.

 

[Lena]

Понекогаш посакувам да не сум толку силна.Да не можам да го понесам целиот свет на грбов.Да ми е се сеедно. Да има некој кој за мене ќе прави се.
Да сум глупа и да не го забележувам секој детал околу мене.
Понекогаш ми недостига времето кога единствената мисла ми беше:Што да облечам денес?
И денес ја мислам затоа што облеката ми е ептен битна...само што после таа мисла следат уште тон други..
Уморна сум,а незнам да застанам... и не сакам да застанам.
Па макар ползела по земјата...

 

[Tantara]

Ох диар,
Преморена сум од мислење, надевање, верување во празни зборови... Уште колку? До кога? Не можам да се сменам. А се трудам...Се изолирав пак од сите.
Ај,

 

[violetmoon]

Се изморив од луѓето дневнику, ќе ти се приближат, ќе ги пуштиш во твојот свет, ќе им направиш место во срцето, се навикнуваш на нивното присуство во твојот живот и уживаш во истото. По некое време кога веќе немаат потреба од тебе си заминуваат, едноставно ги снемува кога ти требаат, кога ќе посакаш да ги видиш или да се напиеш кафе тие се презафатени со самите себе. Е доста ми е од тоа, не пуштам веќе никој до себе, во било каков облик, никому повеќе не давам шанса да ме разочара.

 

[Struggler]

Ко че излезам од "мојот свет", чувствувам како да живеам во living hell.

 

[●Untouchable°]

Уште ли ќе боли.. Уште ли?
Душава ми гори.. пепел се стори а ја сеуште те чекам да се вратиш.. да викнеш: ** реди го нескафето идам јас. Уште чувам едно вишак..
Си се надевам, можеби некогаш на сон ако не на јаве пак со радост ќе ти го стуткам. Силно ќе те гушнам..
Ми фалиш.. болиш..
Непреболен!

 

[existence]

Хеј.

Ланската година не заврши баш најдобро, купишта проблеми, грижи, неуспеси и сето тоа ама ај, почна новата. И за момент помислив дека универзумот почнува да ме засакува... многу грешна помисла. Нова година значи нови проблеми, нови неуспеси, нови грижи и нови падови на повидок. Не бива вака, некои работи мора да се променат од корен... пробувам и јас да се променам ама пак нема баш некој одзив. Ќе треба и автоматика да почнам да учам и да расправам одзив на системи и да споредувам со реални случувања.
И така. Не е многу светло овде.
Освен тоа сѐ е во ред.

И така.