Личен дневник

[МериСелест]

Дневниче...

Вака си лежам и си мислам...
Колку е прекрасно да се држи бебе во свои раце.
Да имаш свој потомок...
Кој е дело на двајца кои се сакаат...
Да му дадеш најдобра иднина...
Да го чуваш и негуваш.
Да му даваш подршка...
Да го тешиш кога е тажно.
Да бдееш над него кога е болно...
Да го бодриш да продолжува после првиот пораз.
Но...сите овие мисли ми прекинуваат во момент кога свакам дека е време за фудбал.
А и емоциите ме надвладеа.
Убави,но во исто време и чудни...
Yeah.

 

[Trouble]

Ејјј сме имале и дневник на форумов Епа од утре па натаму ќе се дружиме доста драг дневнику, пошо си пишував едно време во мојот дневник, ама одаамна немам ништо пишано, можда дека немам време па ме мрзи да раскажувам од каде што сум стигнала, ама затоа од сега тука ќе си се исповедам и ќе ми биде полесно Ајде сега морам да одам, ме чекаат за собиранка ама утре има да ти испораскажам се што ми лежи на душа и се што ми е тешко и лесно во животов

 

[Ghtalpo]

Тажна е,и јас сум тажен.Секогаш ме погодуваат проблемите на личностите што ми значат...сакам да и помогнам повеќе ама толку можам бар засега,се надевам...не се надевам,сигурен сум дека ќе биде подобро

 

[Redhead]

Дневниче,
во последно време се случуваат работи, и тоа не убави, крајот не можам да им го најдам.
Работи што никогаш во животот не сум помислила дека мене ќе ми се случат.
Какви гнасни луѓе постојат, чиста злоба просто да не веруваш.
Колку само далеку може да отиде човечката злоба.
Парализирана сум од страв, што понатаму?
Али верувам ќе помине, мора да помине.
Нема да дозволам да остане вака.
Убаво викале луѓето, левото око на десното не му верува.
Ама не би била јас тоа, без вербата во луѓето.
Постои се, ама баш се, и во тоа што најмалку веруваш.

Спојлер

Песнава секогаш ми го разбиструва умот во вакво време.

 

[МериСелест]

Драго дневниче...

Велат кога се обидуваш на крај се исплати...
Зошто кај мене не се исплати...
Дали... нешто погрешно направив?
Дали игнорот од некои личности е казната?
Дали?
Кој е одговорот?
Кое е решение за сето тоа?
Имаш ли одговор или да го барам на друго место...
Решението...
Да пресечам или да продолжам со исто темпо?
Ке погрешам ли пак или ке победам...
Клучот на среката каде е ?
Во мене ли е а јас не знам да го искористам...
Или одамна го загубив?
Дали да кажам што имам или да оставам се и да заминам?
Ке се исплати ли?

 

[Saladin]

Somewhere in the near future.

Passed down to you.... yeah, you little piece of.... something.
Ако го читаш писмово гарант сеуште дишеш на бели дробови а не си некаде насред бутел испод 3 стопи земја. Ваљда го читаш ова и се газиш од смеење поради твојата неинвентивност. Таков е периодот сега, на 27 години. Зракот е блуткав, имаш бучава во ушите и ваљда сеуште ги слушаш Грин деј. Глуп си пошо не делуваш планирано, одиш со некакви си хедонистички сфаќања, малку по малку запаѓаш понекад у летаргични моменти. Егзистенционализам? Да, тоа беше пред две години. Можда и тогаш требаше да си пишеш за сегашниот „јас“. Овој де од 27 години. И сфаќаш и се чувствуваш ко да ти тече „Time" од Пинк Флојд. Сфаќаш но не превземаш ништо. Затоа што сега си таков, безидеен ропак кој мисли дека со ова го фаќа бога а богами и времето за муда.
Ако идниот ти (тој што сеа го чита ова) досеа не си имал некоја посериозна врска, сигурно е затоа што сеуште ги имаш оние мали јадови што сам си ги имаш поставено уште во минатото. Значи и тука не си постигнал погзнае што. А и што треба да се постигнува тука? Чувства се у прашање. Ај ваљда си смувал досеа понеколку лесни и една со интелект ти го има пак здрвено... паметот. Знаеш барем шо сакаш.
Ако немаш нешто професионално фатено тоа се` повеќе се должи од ситуацијата. Економската, да бидам покоректен. Осим ако не живееш у друга земја каде вечито ринташ од јутра до сутра за некоја подобра плата. Ама знам дека нема да ринташ. Пошо сеуште си у таа ебана глупа летаргична состојба. Во секој случај биди си коректен со себе. А не да поставуваш некои цели изнад 7 неба и планини. Барем имаш начукано години и реалноста ја согледуваш повеќе. у случај да се гледаш како некој успешен археолог некаде у Италија, под итно да си ги смениш апчињата.
За фамилија не те чачкам, ваљда ќе дигаш слушалка или некој смс до твоите дома. Ако не, тоа е сигурно или затоа што ти си некаде или затоа што тие се. А може и двете. Брат ти ваљда сеуште ти кажуе дека си препаметен но премногу мрзлив. Е па истово сценарио ти е познато и пред да почнеш да студираш, м? Е така...
Е па тоа за сеа ти го пишувам, ваљда писмово нема да може да го дешифрираш ако у иднината струјата се вреднува како луксуз, затоа ќе го испечатам сеа и две свеќи ќе ставам настрана.
So says your counterpart.

Me.

 

[MoonFairy]

Пишував и сеуште пишувам....не пишувам ден за ден или за тоа како ми поминал денот туку си пишувам како си се чувствувам, пишувам работи кои не сакам никој да ги знае а сепак имам потреба да ги исфрлам од мене...пишувам почесто кога ми е тешко, кога поминувам низ некој депресивен или стресен период, тогаш имам најголема потреба да се исповедам без влакно на јазикот и онака се да излези од мене, да се истресам некаде без да повредам или навредам некого...ете едноставно ми служи како издувен вентил и не сакам никој ама баш никој да ми го чита, затоа и на никому не сум му кажала дека го пишувам, зашто ако знаат дека пишувам оние радозналите ќе почнат да го бараат ...

 

[МериСелест]

Драго дневниче...

Решив да паузирам од СДК некој ден
Зш ке почнат со цитрони да ме мават.
Шала де...
Си се смешкам цел ден...
Ми се погоди...
И времето е убаво...
И јас...
Малку Нарцизам да удрам.
Да не се жалам...
И денес прејадев.
За колење сум стигната..
Само се прашувам.
Кај се собра тоа јадење...

Чао...

 

[Redhead]

Без везе ми е да се обраќам со драг дневнику, па ќе пишам само.....

Полош период од овие два месеца во живот не сум имала.
Ни на најголем душман не му посакувам да му се случи тоа што ми се случува мене.
Најголем пресврт ми е во животов досега.
Но рамнодушноста ми помина, сега сум гневна.
Гневна на се, ама баш на се.
Не можам да преминам преку тоа и да сфатам како може да има толку злобни луѓе.
Чиста злоба.
Медиокритети.
Али пак, во ваков период се зачудив колку стоички издржав.
Ќе видиме за понатаму.

 

[i_wanna_fly]

Направив ли нешто за да го заслужам ова? Мислам дека не.
Останува само да видиме што ќе се случи. Ми се кине душата на милион парчиња, но морам да останам силна. Никој не смее да дознае. Апсолутно никој. А таман застанавме. Таман се исправивме на сопствени нозе и.... сето тоа го снема. До кога вака? Зарем не заслужувам и јас барем мал дел од добриот живот? Барем еден единствен безгрижен ден?