Личен дневник
- Автор на темата JaMi
- Време на започнување
...И пак не спијам.
Најмногу заради сосојбава во државава, за она што се случи во Куманово. Никогаш не сум ја сакала политиката и никогаш не сум навлегувала во тоа што е и како е, но сега ми е тешко, ептен се чувствувам погодено. И не спијам... во главата ми се прикажуваат секакви слики и не можам да ги запрам. Пробав со секакви медитации пријателче, верувај дека навистина дадов се од себе... не бива.
За 4-5 часа сум на свадба. Прва братучетка се мажи, осми месец е бремена. Ке треба да се облекувам дотерувам, шминкам... да ги разбудам дечињата, да им испеглам, да ги облечам, да им направам фризурчиња... треба и среќна да бидам, ама нема да сум, ке имам голем немир во душава. Тешко ми е кога ке помислам дека ке лицемерам пред своите деца, дека ке им глумам дека се е во ред и тешко ми е што се тресам од страв, страв ми е што ке треба да ги качам во такси и да ги однесам во другиот крај на градот, а веќе ништо не се чини безбедно. Параноична станувам! Си мислам што ако и овде запукаат? Ги слушав на фејсбук пукотниците од Куманово и крвта ми се смрзнуваше, а како ли само им е на тие луѓе таму? Не верувам дека некој од нив спиел ноќва. Страшно! Ме боли помислата на тоа колку страв претрпеле тие луѓе, посебно кога ке замислам мали дечиња. Наместо да трчаат да играат, да се радуваат на пролетта... премногу е болно, не се издржува.
Пробав и со читање. Во книгата што ја читав пишуваше дека со позитивна мисла и длабока медитација можеш да спречиш војна. После деталните описи за тоа како функционира колективната свест и како тој колективен резервоар на мисли може да влијае врз масата, писателот вели дека во секоја војна има две страни (две се главни) и едните мислат дека се во право и другите мислат дека се во право, никој од нив не попушта и една со друга се побиваат. Дека дури и моментално ако победи некоја страна, за некое време пак ке се судрат и се така во круг. Потоа пишува дека доволно е само неколку поединци или неколку групи на луѓе потонат во медиција и го замислуваат светот во совршен мир, без ни една трага од конфликти, војни и други слични срања, дека тие убави и позитивни мисли ке го наполнат тој колективен резервоар и свеста на човештвото ке почне да се менува. Услов е да замислуваш и да чувствуваш љубов кон тоа што го замислуваш и да го замислиш она што сакаш да го видиш, а не она што не сакаш.
Што мислиш ти? Вреди ли да се проба?
Најмногу заради сосојбава во државава, за она што се случи во Куманово. Никогаш не сум ја сакала политиката и никогаш не сум навлегувала во тоа што е и како е, но сега ми е тешко, ептен се чувствувам погодено. И не спијам... во главата ми се прикажуваат секакви слики и не можам да ги запрам. Пробав со секакви медитации пријателче, верувај дека навистина дадов се од себе... не бива.
За 4-5 часа сум на свадба. Прва братучетка се мажи, осми месец е бремена. Ке треба да се облекувам дотерувам, шминкам... да ги разбудам дечињата, да им испеглам, да ги облечам, да им направам фризурчиња... треба и среќна да бидам, ама нема да сум, ке имам голем немир во душава. Тешко ми е кога ке помислам дека ке лицемерам пред своите деца, дека ке им глумам дека се е во ред и тешко ми е што се тресам од страв, страв ми е што ке треба да ги качам во такси и да ги однесам во другиот крај на градот, а веќе ништо не се чини безбедно. Параноична станувам! Си мислам што ако и овде запукаат? Ги слушав на фејсбук пукотниците од Куманово и крвта ми се смрзнуваше, а како ли само им е на тие луѓе таму? Не верувам дека некој од нив спиел ноќва. Страшно! Ме боли помислата на тоа колку страв претрпеле тие луѓе, посебно кога ке замислам мали дечиња. Наместо да трчаат да играат, да се радуваат на пролетта... премногу е болно, не се издржува.
Пробав и со читање. Во книгата што ја читав пишуваше дека со позитивна мисла и длабока медитација можеш да спречиш војна. После деталните описи за тоа како функционира колективната свест и како тој колективен резервоар на мисли може да влијае врз масата, писателот вели дека во секоја војна има две страни (две се главни) и едните мислат дека се во право и другите мислат дека се во право, никој од нив не попушта и една со друга се побиваат. Дека дури и моментално ако победи некоја страна, за некое време пак ке се судрат и се така во круг. Потоа пишува дека доволно е само неколку поединци или неколку групи на луѓе потонат во медиција и го замислуваат светот во совршен мир, без ни една трага од конфликти, војни и други слични срања, дека тие убави и позитивни мисли ке го наполнат тој колективен резервоар и свеста на човештвото ке почне да се менува. Услов е да замислуваш и да чувствуваш љубов кон тоа што го замислуваш и да го замислиш она што сакаш да го видиш, а не она што не сакаш.
Што мислиш ти? Вреди ли да се проба?
Драг дневнику,
стигнаа резултатите. Знаев дека треба да побарам повеќе мислења и во право бев.
Инстинктот никогаш не ме лаже.
Конечно добри вести дневникуууу!!! Конечно!
Не можам да ти опишам колку ми олесна.
Има уште долг пат пред мене ама среќна сум.
Викендов ми го скрати животот за неколку години поради проклетиов конфликт во Куманово. Толку многу луѓе повредени, некои ги загубија животите, некои домовите, а сите мирот. Сепак, не можев а да не бидам малку себична и да не помислам на моите најблиски кои се дел од луѓето кои не чуваат додека спиеме. Фала Богу, добро се, се вратија дома здрави и живи. Но сега уште повеќе сум загрижена. Уште не е готово...
Ќе помине... Се ќе помине.
Инаку, Кевин почна да јаде смоки и да спие со мене. Срцка е. Мислам дека тој е единствениот кој успева да ме расположи откако го донесов дома.
Кој би рекол дека некој толку мал, ќе успеам да го засакам толку многу.
Уште недела дена и завршувам со овој, полесниов период од животот. Знам дека можев да дадам повеќе, да се потрудам повеќе. Со оглед на околностите, сите оние денови кога се враќав дома исцрпена на крајот на денот, мислам дека вредеа.
После неколку месеци темнина, се враќам пак - подобра од било кога.
Сигурна сум дека следува релапс, но се надевам дека е некаде далеку во иднината.
Сега сум добро.
Многу подобро.
Сега знам која сум јас.
До некое подобро утре дневнику.
стигнаа резултатите. Знаев дека треба да побарам повеќе мислења и во право бев.
Инстинктот никогаш не ме лаже.
Конечно добри вести дневникуууу!!! Конечно!
Не можам да ти опишам колку ми олесна.
Има уште долг пат пред мене ама среќна сум.
Викендов ми го скрати животот за неколку години поради проклетиов конфликт во Куманово. Толку многу луѓе повредени, некои ги загубија животите, некои домовите, а сите мирот. Сепак, не можев а да не бидам малку себична и да не помислам на моите најблиски кои се дел од луѓето кои не чуваат додека спиеме. Фала Богу, добро се, се вратија дома здрави и живи. Но сега уште повеќе сум загрижена. Уште не е готово...
Ќе помине... Се ќе помине.
Инаку, Кевин почна да јаде смоки и да спие со мене. Срцка е. Мислам дека тој е единствениот кој успева да ме расположи откако го донесов дома.
Кој би рекол дека некој толку мал, ќе успеам да го засакам толку многу.
Уште недела дена и завршувам со овој, полесниов период од животот. Знам дека можев да дадам повеќе, да се потрудам повеќе. Со оглед на околностите, сите оние денови кога се враќав дома исцрпена на крајот на денот, мислам дека вредеа.
После неколку месеци темнина, се враќам пак - подобра од било кога.
Сигурна сум дека следува релапс, но се надевам дека е некаде далеку во иднината.
Сега сум добро.
Многу подобро.
Сега знам која сум јас.
До некое подобро утре дневнику.
Драго дневниче,
секогаш се изненадувам од тоа колку може да биде голема злобата притаена во душата на луѓето. Го знаеш она чувство кога даваш се од себе за да бидеш во добри односи со некоја твоја роднина? Ти се трудиш упорно, правиш се само за да бидат нивните хирови исполнети и на крај пак нешто не е како што треба. Очигледно нема да бидам никогаш добар за нив. Тоа е лудо, откачено, ме иритира ... не сакам да бидеме толку далечни, имаме иста крв по ѓаволите, како може толку да ме оддалечува од себе? Ах, камо да можевме да ги бираме и роднините како што ги бираме пријателите
секогаш се изненадувам од тоа колку може да биде голема злобата притаена во душата на луѓето. Го знаеш она чувство кога даваш се од себе за да бидеш во добри односи со некоја твоја роднина? Ти се трудиш упорно, правиш се само за да бидат нивните хирови исполнети и на крај пак нешто не е како што треба. Очигледно нема да бидам никогаш добар за нив. Тоа е лудо, откачено, ме иритира ... не сакам да бидеме толку далечни, имаме иста крв по ѓаволите, како може толку да ме оддалечува од себе? Ах, камо да можевме да ги бираме и роднините како што ги бираме пријателите
Дневниче ни многу рано да си легнеш не чини,ќе се разбудиш во ниедно време наспан а ноќта сеуште трае.
Но од друга страна тоа има и убавина,одамна не бев го дочекала утрото на балкон,кафенце и цигара,насекаде тишина која само птиците ја прекинуваат повремено,се на се спокој дневнику,мир кој го немав во сонот...а и тие неколку зборови напишани слатко ме скокоткаат,ми ги влечат мислите накај него.
Како и да е ќе останам уште некое време вака уживајќи во кафето и денов кој штутуку започнува,ќе биде поинаков претчувствувам,а обично не грешам.
Но од друга страна тоа има и убавина,одамна не бев го дочекала утрото на балкон,кафенце и цигара,насекаде тишина која само птиците ја прекинуваат повремено,се на се спокој дневнику,мир кој го немав во сонот...а и тие неколку зборови напишани слатко ме скокоткаат,ми ги влечат мислите накај него.
Како и да е ќе останам уште некое време вака уживајќи во кафето и денов кој штутуку започнува,ќе биде поинаков претчувствувам,а обично не грешам.
Некаде таму крадецот на моите насмеви ме заборави на последната полица од рафтот. Бев веќе прочитана книга или исцеден лимун од кој не можеше да земе ништо повеќе. Се зема, се распарчи на милион парчиња кои мислеше не може да ги состави.
И тој така мислеше. Но воопшто не ме познаваше, незнаеше дека од така распарчена душа со снеможено тело се издигам како вулкан. Тој заборави дека сум жена, а жената може се. Таа може и од ништо да направи дом, и од нељубов, љубов, и од солзи смеа, и од торба растенија највкусна храна, и од насмевка една река зборови кои душата ќе ти ја стоплат. Молкум погледнав кон сонцето, кон планината која ја искачував со него и почувствував топлина.
Заборавените се како и умрените, тие постојат некаде во некој свет на кој ќе се сетиме тогаш кога кога го допираме дното.
Одам дневниче, ме чека тежок ден со кој ќе се простам за навек.
И тој така мислеше. Но воопшто не ме познаваше, незнаеше дека од така распарчена душа со снеможено тело се издигам како вулкан. Тој заборави дека сум жена, а жената може се. Таа може и од ништо да направи дом, и од нељубов, љубов, и од солзи смеа, и од торба растенија највкусна храна, и од насмевка една река зборови кои душата ќе ти ја стоплат. Молкум погледнав кон сонцето, кон планината која ја искачував со него и почувствував топлина.
Заборавените се како и умрените, тие постојат некаде во некој свет на кој ќе се сетиме тогаш кога кога го допираме дното.
Одам дневниче, ме чека тежок ден со кој ќе се простам за навек.
Day 3 of the new therapy, 36 total, 33 to go.
Not scared. Then again i seldomly am, if nothing else mindless optimism is a trait of my character. Sometimes even I don`t know what am i looking forward to. Must be genetic.
Hannibal only had the fucking Alps to cross. And he had elephants to nibble.
Not scared. Then again i seldomly am, if nothing else mindless optimism is a trait of my character. Sometimes even I don`t know what am i looking forward to. Must be genetic.
Hannibal only had the fucking Alps to cross. And he had elephants to nibble.
Не сакам да дојде утре. Се плашам дека ќе згрешам.
лалалалалалалаллалалалаллалалалалалаллалалала...не мислам на утре
Пуштам музика на глас и пејам и гајле ми е дали соседот повторно ќе ѕвони и ќе вика како не го оставаме да спие на раат.
И во обид да не мислам на утре, помислувам на неа. А тоа е уште поболно.
Па се враќаме повторно на почетокот. Ќе заебам работа утре јеееееееееееееее
лалалалалалалаллалалалаллалалалалалаллалалала...не мислам на утре
Пуштам музика на глас и пејам и гајле ми е дали соседот повторно ќе ѕвони и ќе вика како не го оставаме да спие на раат.
И во обид да не мислам на утре, помислувам на неа. А тоа е уште поболно.
Па се враќаме повторно на почетокот. Ќе заебам работа утре јеееееееееееееее
