Личен дневник
- Автор на темата JaMi
- Време на започнување
Градот на светлата
Пристигнувајќи на аеродромот почуствував како срцето забрзано почна да чука.
Со првиот направен чекор погледот ми застана на сонцето кое заогаше некаде позади планините,правејќи некоја волшебна глетка како на разгледница.
Нијанси на бои,златни магични бои кои делуваат како мелем на душата.
Тука сум,помислив..
Градот на светлата.
Тукааа сум..извикав во себе и нацртав насмевка на задоволство и среќа на лицето.
Луѓето ме поздравија љубезно.
Можев секој еден од нив по ред да ги прегрнам од среќа.
Никогаш нема да дознаам зошто сум вљубена во овој град.
Место каде ми се полни срцето и се чувствувам целосна.
Се чувствувам себе како на никое друго место на светов.
Дали затоа што ова е градот на кој му ја знам секоја уличка?
Дали затоа што имам толку убави спомени закопано во себе,поврзани со овој град?
Ми текнува на филмскиот бакнеж со другар ми,мојата прва платонска љубов(а и јас негова,но никогаш не си признавме)
Избегавме од часови јас,тој и една другарка.
И со точаци се возевме низ градот.
Ни се роди луда идеја.
Бакнеж како од филмовите.
Додека се возиме со точак да пробаме да се бакнеме.
Речено сторено.
Се доближивме еден до друг со точаците и се бакнавме додека возевме.
Се ќе беше супер да не изгубев контрола над точакот и паднав на сред улица.
Се скршивме од смеење.
Но тоа беше тогаш.
И беше прекрасно.
После 13 години се враќам на местото на настанот.Случајно поминувам тука.
И сфаќам колку го сакам градот на светлата.
Или можеби е едноставно магичноста која ме опива.
И додека седам на балконот и уживам во светлата на ноќта
знам дека е ова место кое е дел од мене.
Ја чувствувам душата на градот на светлата.Животот во него.
Градот кој ме опива со мирисот на липа на пролет,
градот во кој се залеваат бавчите во приквечерината на пеколното лето стварајќи вештачко виножито...
Градот на многу љубови и многу приказни..
Градот на светлата.Го сакам..
Пристигнувајќи на аеродромот почуствував како срцето забрзано почна да чука.
Со првиот направен чекор погледот ми застана на сонцето кое заогаше некаде позади планините,правејќи некоја волшебна глетка како на разгледница.
Нијанси на бои,златни магични бои кои делуваат како мелем на душата.
Тука сум,помислив..
Градот на светлата.
Тукааа сум..извикав во себе и нацртав насмевка на задоволство и среќа на лицето.
Луѓето ме поздравија љубезно.
Можев секој еден од нив по ред да ги прегрнам од среќа.
Никогаш нема да дознаам зошто сум вљубена во овој град.
Место каде ми се полни срцето и се чувствувам целосна.
Се чувствувам себе како на никое друго место на светов.
Дали затоа што ова е градот на кој му ја знам секоја уличка?
Дали затоа што имам толку убави спомени закопано во себе,поврзани со овој град?
Ми текнува на филмскиот бакнеж со другар ми,мојата прва платонска љубов(а и јас негова,но никогаш не си признавме)
Избегавме од часови јас,тој и една другарка.
И со точаци се возевме низ градот.
Ни се роди луда идеја.
Бакнеж како од филмовите.
Додека се возиме со точак да пробаме да се бакнеме.
Речено сторено.
Се доближивме еден до друг со точаците и се бакнавме додека возевме.
Се ќе беше супер да не изгубев контрола над точакот и паднав на сред улица.
Се скршивме од смеење.
Но тоа беше тогаш.
И беше прекрасно.
После 13 години се враќам на местото на настанот.Случајно поминувам тука.
И сфаќам колку го сакам градот на светлата.
Или можеби е едноставно магичноста која ме опива.
И додека седам на балконот и уживам во светлата на ноќта
знам дека е ова место кое е дел од мене.
Ја чувствувам душата на градот на светлата.Животот во него.
Градот кој ме опива со мирисот на липа на пролет,
градот во кој се залеваат бавчите во приквечерината на пеколното лето стварајќи вештачко виножито...
Градот на многу љубови и многу приказни..
Градот на светлата.Го сакам..
Офффф се ближи тој 4 Октомври, утрото ке биде толку стресно што не знам ни самиот... Веќе цела недела ми е стресна поради таа ден, пааа ке видиме што ке донесе утрото. А по утрото денот се познава, ама кај мене не е денот целиот мој живот.
Малер врз малер, ама идеме даље. Денес беше ептен чуден ден, барем сфатив дека стварно биле мистериозни Божјите патишта, мајке ми. Играв улога на хуманитарец, доброволец, обичњак, отпадник, провокатор и слични бош професии. И ми се случи несреќа врз несреќа и болка врз болка. 
Сакам да кажам дека од денес тврдам дека ѓаволот е самиот човек.Ваква неправда не му посакувам на никого.
Што е мое ќе си дојде, може денот не беше баш сјаен ама знам дека убаво си се најадов. Денес се случија неколку непријатности кој на крајот изглегоа добро. На хејтерите би им порачал само едно " не прави го она што не сакаш да ти го прават " и за крај, таман излупив и исецкав компири да пржам, нема зејтин. 
Понекогаш се чувствувам како да не сум дел од овој свет.
Како да не припаѓам овде измеѓу алчните души.
Алчни??
Баш така алчни.
Пред малку бев на фамилијарен неделен ручек.
Една жена од фамилијата раскажуваше за вчерашната случка.
На некоја блиска пријателка и умрел мажот и женава дома нашла полн кофер со пари.
Не ја кажала сумата.
А оваа што раскажува работи кај нив(се грижи за неа,чисти итн).
одма почнаа да се коваат планови како да се украдат пари од куферот.
Да се прелаже вдовицата и да и ги земат парите.
Не верував во тоа што го слушам.
Го следев разговорот и нивните коментари.
Во еден момент им реков дека тоа е ниско.
Многу ниско.
Тоа е нешто кое го прават само мали луѓе.
Ме гледаа збунето.
Почнаа да се правдаат,ско ние не ги земеме тие пари ќе ги земе градот или некој друг.
Реков дека тоа не се нивни пари и не е нивен проблем што ќе биде со истите.
Замолкнаа со главите надолу.
Некои од нив ме гледаа со бес во себе,зашто се осмелив да ги критикувам нивните планови.
Чувствував како посакуваат да не бев тука да им го кажам тоа.
Ми се гади од такви луѓе,ми се повраќа во вистинска смисла на зборот.
Луѓе кои секогаш знааат што е подобро за некој друг,изиграваат ангели а скришно коваат бесмислени планови.
Луѓе чии погледи го имаат знакчето на €.
И после ме прашуваат:
Па каде си ти?
Зошто не избегаваш?
Затоа.Баш затоа што се алчни и несвесни за своите делувања,затоа што се мешаат во туѓи животи секогаш знаејќи што им треба на другите а притоа не знаат да ги средат своите животи.
Изгубени во своите лаги,интриги и бедни животи зависни од имање и пари.
Како да не припаѓам овде измеѓу алчните души.
Алчни??
Баш така алчни.
Пред малку бев на фамилијарен неделен ручек.
Една жена од фамилијата раскажуваше за вчерашната случка.
На некоја блиска пријателка и умрел мажот и женава дома нашла полн кофер со пари.
Не ја кажала сумата.
А оваа што раскажува работи кај нив(се грижи за неа,чисти итн).
одма почнаа да се коваат планови како да се украдат пари од куферот.
Да се прелаже вдовицата и да и ги земат парите.
Не верував во тоа што го слушам.
Го следев разговорот и нивните коментари.
Во еден момент им реков дека тоа е ниско.
Многу ниско.
Тоа е нешто кое го прават само мали луѓе.
Ме гледаа збунето.
Почнаа да се правдаат,ско ние не ги земеме тие пари ќе ги земе градот или некој друг.
Реков дека тоа не се нивни пари и не е нивен проблем што ќе биде со истите.
Замолкнаа со главите надолу.
Некои од нив ме гледаа со бес во себе,зашто се осмелив да ги критикувам нивните планови.
Чувствував како посакуваат да не бев тука да им го кажам тоа.
Ми се гади од такви луѓе,ми се повраќа во вистинска смисла на зборот.
Луѓе кои секогаш знааат што е подобро за некој друг,изиграваат ангели а скришно коваат бесмислени планови.
Луѓе чии погледи го имаат знакчето на €.
И после ме прашуваат:
Па каде си ти?
Зошто не избегаваш?
Затоа.Баш затоа што се алчни и несвесни за своите делувања,затоа што се мешаат во туѓи животи секогаш знаејќи што им треба на другите а притоа не знаат да ги средат своите животи.
Изгубени во своите лаги,интриги и бедни животи зависни од имање и пари.
Се прашувам како ли можев да заглавам на место каде нејзината насмевка секогаш ќе биде поубава од мојата, каде нејзиното тело секогаш ке е посекси, каде нејзините години ќе и бидат предност, каде неговото срце ќе биде секогаш поотворено и неговото гушкање посилно за неа.
Туку додека главата ми е на рамената и од умот сеуште нешто останало да си го фатам најдалечниот пат, да си појдам во најдалечната далечина , зашто сето ова нема смисла за никого, како што тој би рекол , не е фер да барам повеќе . Прости , јас само љубев , многу глупаво безразумно, и не можам да си го простам себе си.
Како можев тоа , кај ми беше умот , што ли си мислев дека убавото подолго ќе трае....
Не знам што е поубаво -мртво срце или повредено срце?
Туку додека главата ми е на рамената и од умот сеуште нешто останало да си го фатам најдалечниот пат, да си појдам во најдалечната далечина , зашто сето ова нема смисла за никого, како што тој би рекол , не е фер да барам повеќе . Прости , јас само љубев , многу глупаво безразумно, и не можам да си го простам себе си.
Како можев тоа , кај ми беше умот , што ли си мислев дека убавото подолго ќе трае....
Не знам што е поубаво -мртво срце или повредено срце?