Личен дневник

[JaMi]

Еј дневниче,да пак јас и тоа пак во недела...ги сакам неделите нели ти кажав... ама оваа беше посебна..
Покрај тоа што ден за одмор е ,денес си искористив да прошетам максимално и тоа знаеш каде ?!На моето најомилено место на светот!!!
И пресреќна сум заради тоа...

НО,знаеш многу убаво дека некој ми фали да биде целосна мојата среќа..... да ми фали ТОЈ....мојата љубов!

Сега со топло чајче од цимет и нане седам дома и одмарам,а надвор ветерот ги разнишува дрвата и прави врева ...

Да,дневниче во неделите сум твој чест посетител!
Се гледедаме наскоро!

 

[Antares]

Зимска вечер, мојот прв бакнеж а и нејзиниот и од тогаш си губиме секаков контакт ниту знаевме дали сме живи. И после скоро 8 години повторно се видовме разговаравме за таа вечер и за убавиот спомен кој траеше само една вечер. Едноставно бесценето.

 

[Lena]

Немам коментар за ништо.
Ни за есента,ни за љубовта,нит за месечината,нит за проблеми,нит за прашања нит одговори,ни за ништо.
Баш ништо.
Ми се смачи од се.
Ваљда утре повторно ќе бидам оптимистички настроена со искривена насмевка и некоја луда фаца на лицето ставајќи ги розевите наочари на очи(со црно се,не скроз розеви).
Оние од рејбан што ги имам за на журка.
Ах да.
Бев на Холи Колор Фестивал.
Идејата потекнува од Индија и финтава е хаус музика и фарбање со фарби во прав на отворено.Секој саат се фрлаат фарбите во воздух.Неворајтна глетка.
Милион нијанси на бои во воздухот и на луѓето кои беа присутни.
Другиот пат ќе си ставам маска на лицето да можам да дишам.Се угушив.
Ама...
Многуууу беше добро.
Дождот си го напраи своето.Дожд и фарби во прав= шо да ти расправам,кал од бои+фантастична журка.
На пат накај дома такви цели со фарби луѓето не гледаа како да сме од друга планета со девојката на брат ми.
Едвај ги извадив боите од себе и облеката.
Имаше супер луѓе,направивме луди фотки и заврши.
Следната журка сензејшн.
Правило:сите облечени во бело.
И добар хаус.Имаш чувство ко да гледаш ангели околу себе(без дроги нормално,се во рамките на реалноста).
Туку сакав да помине постов без коментар.

 

[Roxelana]

Дневниче мое!

Надвор врне.
Ја сум стуткана во мојата соба. Си пијам чајче - кое би требало да го излечи моето растечено и зацрвенето носе.
Чајов го пијам без шеќер, така требало. Пф! До мене еден куп марамчиња, на ушите слушалки и релаксирачка музика, мислите некаде далеку. Никако да пронајдат спокој, ниту пак да препознаат некоја личност која би ги опседнала целосно.
Сивиот дуксер ми плива - ама не е важно. Важно е дека си се топлам.
Овој дождов испадна многу нефер. Како нарочита да сака да ме полуди.
И, ете така. Уште една дождлива вечер. Не сакам да пишам дека гледам низ прозорот и ги набљудувам капките дожд како капат од стреите, полека се слизнуваат по кората на дрвата - затоа што тоа би звучело многу мејнстрим и очигледно. Ама ете, пишав.
Некако не сум спремна за џемперчиња и чизми, за дождливо време и мутаво есенско расположение.
Би сакала некоја авантура, новост. Па, нели септември не беше месец само на грозјето, туку и месец на промени !?
Дали да ја обојам есенва во многу различни бои кои ќе и дадат еден вид на свижина, а не само ладна надворешност - или пак да дозволам повторно да бидам обземена од нејзината меланхолија ?
Замислувам како седам на дрвена клупа и само гледам со погледот околу себе.
Ја набљудувам природата, дрвата, небото, ветерот...
Се чувствувам како со ништо да не придонесувам во овој свет, некако изгубено.
Како се да се случува пред мои очи, а јас немам сила да го променам текот на настаните.
Периодов, немам ни инспирација за пишување. Како се да замрело. И креативноста да замрзнала.
Се изгледа толку просечно, а јас просечноста во секаков облик ја мразам повеќе од се.
Па дури и повеќе од тоа кога некоја кола по мокрото време ќе ме испрска додека одам по улица.
Ама ајде, ќе се водам според тоа дека се е направено за да биде добро.

С.

 

[Mameha]

Ах дневнику, долго време те немав посетено и на тебе дојде редот...
Толку многу се разочарав...значи каков баксуз сум, најголем...од мене нема поголем!!!!
Нема зборови кои би ме утешиле овај пат, дефинитивно среќата целосно ми го свртила грбот.....
Немам повеќе надеж за ништо..и подобро така барем нема да се надевам и нема да се разочарам!!!!

 

[JaMi]

Здраво Дневник-
Наминав еве малку и кај тебе,
онака само да ти кажам дека сеуште ме држи убавото расположение од пред некој ден,
кога се качив на Ајфеловата,без пари и без чекање ред.
Тоа ти се вика среќа

Те сака ЈаМи
Париз 19.09.2013

 

[i_wanna_fly]

Ти немам пишано веќе некое време, а толку многу се случи.
Викендов го поминав во Струга, т.е. петокот и саботата.
Преубаво си поминав. Запознав толку многу личности, научив толку многу работи и што е најважно, се забавував, и тоа многу. Многу малку спиев па саботата попладнето едвај се прибрав. Се на се многу добри впечатоци со исклучок на намќорите, али нема везе.
И ќе бев здрава ако на враќањето не ја пуштеа климата откако заспав. Денеска не можам да прозборам и едвај го движам вратот. Крајниците пак ми се воспалија. Ех море... Може ли нешто добро да ми се случи без она лошото веднаш по него да дојде? Изгледа не. Ама ако.
И друго море, шо сакав да ти кажам?
И сликав викендов.
Сликав до бесвест. Изгледа дека сум ја наследила љубовта кон сликањето од татко ми.
Поздрав до сите кои ми го разубавија целото ова искуство. Се надевам дека ќе се повтори ама во друго време и на друго место.
И сеа ќе одам да испијам некој чај од камилица иако го мразам, плус некое апченце во комбинација со руската вода и алпината и ќе си легнам.
Топлиот туш не помага.
Ајт со здравје. Пак ми се јаде а не можам да голтам.
Ќе ти пишам утре кога ќе се вратам од инекции. ЈЕЕЕЈ!!!
Воздра

 

[Lena]

Каков е овој живот??
Како е можно за еден момент да се сруши се што си градел со години?
Како е можно??
Како кога едно нешто се руши,се руши се останато со него?
Останува само руина со пепел од спомени,прав од слики и пустош од чувства.
И остануваш ти..скршен и сам..
Како е можно??
Како е можно некој да сака да го види на мене само она што сака да го види??
А не она што е?
Глава горе девојко ќе биде а?
Кога ќе биде у курац?
Кога?
Солзите се тркалаат играјќи ја одата на тагата.
Шминката која утрово изгледаше свежо ги прати трагите на солзите по лицето..
Многу е убава есента зар не?
Ме потсеќа на разделби,на возови и на солзи..
Солзи за некој кого проклето многу го сакав..
Солзи за него..
Давајќи му се.Се.
И на крајот?
Тој оди,носејќи со себе се од мене..
Како само сум така слаба на него?
Нека оди се во бестрага..

 

[Хоуп*]

Д!

Денес по некоја случајност, а може и не, се најдов на тараса (ретко одам, а ич кога е ладно) .
Седнав на раат да запалам цигарче, да средам мисли...
Која сум јас, што сум, што сум постигнала? Зумирајќи си го животот, заклучив дека сум една голема нула. На мои години, веќе имаат и по две деца, а јас не можам да одржам ни месец здрава врска...
Мислите ми ги прекина еден детски кикот. Се завртев и погледнав-среќно семејство, мајка, татко и едно слатко мало девојче.
Мајката правеше ајвар, а девојчето играше и се смееше со татко и. Ги гледав подолго време, ми изгледаа толку среќни и богати. Си помислив зошто не сум јас еден од нив, сакам вака да сум среќна, да немам проблеми...
Не сакам да сум јас, сакам да сум тоа мало девојче!!!

Се симнав доле и заборавив и на својот мизерен живот и на среќата во очите на девојчето. Почнав да разлистувам некои стари весници, или се загледав во некоја глупа серија-небитно!
До смрт ме преплаши еден писок.
Пак малото девојче, но овој пат со очи полни солзи.. И страв...
Гледајќи во нејзините очи не го заприметив татко и. Но не беше веќе тој весел и ведар лик, беше едно побелено беспомошно тело легнато меѓу камењата.
Ладна пот почна да ме обвива, срцето почна силно да ми чука..
Се свртив и едвај зачекорив кон дома. Не сакам несреќи, не можам да гледам беспомошни луѓе, не можам да гледам такви слики.
Не знам дали верувам во Бога, ама во тој момент се молев да не биде ништо, повторно да ја видам таа среќа во малите очи и таа сила во тој кутар татко...

И да, се испадна во ред, човекот бил само премногу преморен, но јас веќе не сакам да сум некој друг, и не сметам дека мојот живот е мизерен...
Јас сум тоа мало девојче со очи полни среќа, само никогаш не сум се погледнала во очи.
Никогаш веќе нема да посакам туѓ живот, зошто мојот е најубав...
Го имам моето здравје и здравјето на оние кои ги сакам.. Ги имам до мене здрави и живи.
Среќата сум јас за нив, тие се мојата среќа...

А оваа случка, можеби беше случајност, а можеби не...

 

[lady_blue]

моментот кога сфаќаш дека си изреагирал ко неписмена гуска.... во која дупка да си се пикнам?