Како мала бев многу мирно дете, а и сега сум мирен човек . Имав многу малку играчки и не сакав повеќе ама затоа сакав многу сказни и омилена ми беше Мачорот во чизми. Мојата прва кукла се викаше Невена и ми ја донесе тетка ми од Грција. Идев на село кај дедо ми, и таму ги поминував летните и зимните распусти со уште 30 други деца. На зима се санкавме од утро до мрак, и се санкавме на вреќи полни со слама, ( за оние шо раснеле со трансформерс тоа беше у минатото коа немавме компјутери и разноразни играчки и импровизиравме и ни беше најубаво) . Шетавме по ридиштата собиравме бобинки, трнинки, шишарки, печурки , баравме глина , и праевме торти и фигури и така натаму. Најубаво ми беше патувањето со воз од Скопје до Велес, зошто сум пола Скопјанче пола Велешко моме , па така таа релација ми беше најубава .И така едвај чекав да дојде распуст, да дојдат во Скопје ,и да ме земат накај Велес оти најубаво се чувствував овде.Одев и на Матка кај мојата баба, и таму еден мал- милион приказни и дружба со братучедите. Многу го сакав и сеуште го сакам мирисот на моето Скопје во раните утрински часови а од мојот Велес најмногу го сакав едно продавниче на Жито Вардар и неговите вкусни мали сендвичи. Продавничето лоцирано кај Судот во Велес веќе не постои ама јас се сеќавам како да беше вчера. Некако потсвесно знаев дека тоа е мојата релација и еве ден денес истите патишта со малку поинакви погледи, таа сум и тука сум. .....