Hello guys
Ко најпрвин се извинувам што ја отворив темава но од што сум толку очајна повеќе не знам каде да се обратам.
Пред еден месец раскинав со дечкото поради грешка од двајцата.
Бев фер да попуштам и да разговарам но заинтересираност од негова страна немаше.
По се изгледа, воопшто му немав значено, си го продолжи животот, а јас се борам со чувствата.
Блокната од сите соц. мрежи јас немам никаков контакт со него што до некој случај и подобро е.
Но со секој изминат ден, мене наместо да ми биде подобро, мене ми е полошо.
- подршка немам од другарки, само од мајка ми.
- Речиси и да не можам никогаш да сметам на нив освен да бидам затрупана со еден куп обврски само за да не мислам на него.
- Наместо да ми биде подобро, да се намалат емоциите, јас секој ден од други профили гледам што прави, како се однесува. Пробав некој период да не гледам, залудно е.
Се плашам за себе, јас повеќе не знам како да постапам за да го отргнам од мислите, се плашам дека ќе најде друга и ќе формира семејство со нејзе (еднаш го имам доживеано тоа со мојот прв дечко и да кажам дека чувството воопшто не е убаво) а еден ден ќе се случи и тоа но не сум подготвена сега.
По природа сум борец, овој пат се откажав бидејќи немам повеќе сила да се борам.
Не личам на себе, не сум онаа борбена личност од порано, туку ослабена во тој смисол, се кршам и плачам.
Тој е затворен тип, не е таков да скока од една на друга девојка но после тие низа настани кои ги следев повеќе не знам што да мислам за него.
Знам, по тоа што ми го направи сум свесна дека не ме заслужува, и дека времето лечи се, но сум безпомошна во секој смисол.
Ко најпрвин се извинувам што ја отворив темава но од што сум толку очајна повеќе не знам каде да се обратам.
Пред еден месец раскинав со дечкото поради грешка од двајцата.
Бев фер да попуштам и да разговарам но заинтересираност од негова страна немаше.
По се изгледа, воопшто му немав значено, си го продолжи животот, а јас се борам со чувствата.
Блокната од сите соц. мрежи јас немам никаков контакт со него што до некој случај и подобро е.
Но со секој изминат ден, мене наместо да ми биде подобро, мене ми е полошо.
- подршка немам од другарки, само од мајка ми.
- Речиси и да не можам никогаш да сметам на нив освен да бидам затрупана со еден куп обврски само за да не мислам на него.
- Наместо да ми биде подобро, да се намалат емоциите, јас секој ден од други профили гледам што прави, како се однесува. Пробав некој период да не гледам, залудно е.
Се плашам за себе, јас повеќе не знам како да постапам за да го отргнам од мислите, се плашам дека ќе најде друга и ќе формира семејство со нејзе (еднаш го имам доживеано тоа со мојот прв дечко и да кажам дека чувството воопшто не е убаво) а еден ден ќе се случи и тоа но не сум подготвена сега.
По природа сум борец, овој пат се откажав бидејќи немам повеќе сила да се борам.
Не личам на себе, не сум онаа борбена личност од порано, туку ослабена во тој смисол, се кршам и плачам.
Тој е затворен тип, не е таков да скока од една на друга девојка но после тие низа настани кои ги следев повеќе не знам што да мислам за него.
Знам, по тоа што ми го направи сум свесна дека не ме заслужува, и дека времето лечи се, но сум безпомошна во секој смисол.
